Η ιστορία του ανθρώπου που έμενε ακίνητος

Είχα μείνει αρκετό καιρό σε εκείνη τη γωνία του δρόμου. Πέρασαν οι φίλοι, οι γκόμενες, άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι έφυγαν, άλλοι μετανάστευσαν, με άλλους μαλώσαμε, άλλοι τα φτιάξαν μεταξύ τους, άλλοι παντρευτήκαν και κάναν παιδιά και έτσι έμεινα στο ράφι, μόνος. Μέχρι που συνειδητοποίησα οτι για όλα στη ζωή μου δεν φταίνε οι άλλοι που ήρθαν και έφυγαν, αλλά εγώ που είχα μείνει κολλημένος στην ίδια γωνιά.Τα χρόνια πέρασαν και συνεχίζουν και περνούν, ενώ μέρες όπως η παραμονή Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, τα γενέθλια έχουν σταματήσει να έχουν σημασία στην καθημερινότητα, μιας που δεν υπάρχει κανένας γύρω να τα γιορτάσουμε στη γωνίτσα. Έχω γίνει γραφικός. Κατάλαβα οτι ήταν καιρός να προχωρήσω και εγώ. Πήγα να σηκώσω τα βαριά μου πόδια και δεν σηκώνονταν. Ήταν κολλημένα στο πεζοδρόμιο. Κατάλαβα οτι η παράσταση αυτή θα συνεχίζεται για χρόνια, θα έρθουν κι άλλοι και μετά θα φύγουν και πάλι θα κλαίγομαι που δεν με πήραν μαζί τους όταν αποφάσισαν να την κάνουν. Ίσως να είναι καλύτερο να φωνάξω γιατρούς να μου κόψουν τα πόδια, έτσι κι αλλιώς άχρηστα ήταν, απλά με κάνουν να δείχνω περισσότερο γκόμενος. Ίσως πάλι αν μείνω εδώ και αποδεχτώ την ήττα μου να μπορέσω να απολαύσω βλέποντας τη ζωή μου να περνά καθώς σβήνει. Εγώ πάντως πόδια δεν κόβω. Ας μείνω εδώ. Ας ευχηθούμε οτι στο υπόλοιπο του μισού χρόνου που μου απέμεινε σε σχέση με τους άλλους να φτιάξω τη γωνία μου με κήπους με λελούδια που θα τα φροντίζω και θα τα ποτίζω και θα τα καμαρώνω να μεγαλώνουν, άσχετα από το αν πιστεύω οτι μου άξιζε κάτι παραπάνω.