Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Εξπεκτέισονς #3

Αύγουστος 1999, έπειτα από μια τρελλή κούρσα ανόδου του γενικού δείκτη στο χρηματιστήριο Αθηνών το τελευταίο δίμηνο έφτασε ένα πρωί (συγγνώμη που δεν θυμάμαι ποιό ακριβώς) που ο δείκτης έκανε μια πελώρια βουτιά και δεν ξανανέβηκε ποτέ ξανά. Η κυβέρνηση του κοντού, τις μέρες της ανόδου, έλεγε «συνεχίζετε να παίζετε στο καζίνο μας σημασία έχει η χαρά του παιχνιδιού και από την άλλη, δεν βλέπετε που σας γλυκάναμε στην αρχή και κερδίζετε όλοι? θα γίνετε πλούσιοι.. ΜΑΛΑΚΕΣ». Ρεπορτάζ, θυμάμαι καθαρά, του Μέγκα να παίρνει συνέντευξη τότε στο gold rush έναν βλάχο αγράμματο που από τη μία μέρα που ήταν ένα φτωχό κρυόκολο τίποτα εκείνες τις μέρες είχε μεταμορφωθεί σε ένα άκαρδο τίποτα που κέρδιζε χρήματα και έλεγε με την βλαχοεξυπνάδα του και την βλαχοπροφορά του μπρος στις κάμερες «τα λεφτά μόνο μετράνε, τίποτ’ άλλο, τα λεφτά, τα λεφτά». Ο κάθε κακομοίρης άρχισε και αυτός με τη σειρά του να μπαίνει στην φρενίτιδα και άρχιζε να παίζει σπίτια.
Την πρώτη μέρα που έκανε βουτιά η Σοφοκλέους, όλοι οι «ειδήμονες» βγήκαν να καθησυχάσουν τον κόσμο να μην πανικοβληθεί. Λίγες μέρες αργότερα, άρχισαν όλοι να πανικοβάλλονται. Τραπεζικός παπάρας έβγαινε σε εξώφυλλα περιοδικών και έγραφε το εξώφυλλο με τεράστια γράμματα την δήλωσή του «το χρηματηστήριο θα φτάσει ακόμα και τις 6000 μονάδες» ακόμα γελάνε εκ των υστέρων φυσικά. Και έτσι όσο πουλούσαν οι πρώτοι και ρίχναν τους δείκτες, τόσο χαντακώναν τους επόμενους, μέχρι που έμειναν οι επονομαζόμενοι «εγκλωβισμένοι». Αυτοί που στήσαν το κόλπο με την φούσκα είχαν και την πινέζα και την κάναν πρώτοι. Ανάμεσα σε αυτούς και ένας δημόσιος υπάλληλάκος που δεν είχε καμία διασύνδεση και μπήκε όπως όλοι οι κακομοίρηδες που ονειρεύονται να έχουν το κάτι παραπάνω. Ο μπαμπάς μου.
Τον επόμενο μήνα και όσο οι κατεστραμένοι μάταια προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα μονάκριβα τους λεφτά που δεν θα ξανάβλεπαν ποτέ, ο μπαμπάς μου αγόρασε το υπέροχο αμάξι μας, ένα υπέροχο ford focus, που τώρα έχει περάσει στα δικά μου χέρια. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ούτε δικτυωμένος στο κόλπο για να του σφυρίξει κανείς πότε να την κάνει, ούτε και φημίζεται για τις τζογαδόρικες ικανότητές του. Με άλλα λόγια θα περίμενε κανείς να είναι ακόμα ένας εγκλωβισμένος που κλαίει το σπίτι που έχασε. Τί έγινε? Έκανε fold νωρίς. Ήταν κότα? Όχι ιδιαίτερα. Τί αλλάζει σε σχέση με τα κοθώνια?
Τα εξπεκτέισιονς. Ο μπαμπάς μου , έπαιζε για το αμάξι, δεν έπαιζε για το σπίτι, όπως παίζαν όλοι. Όταν είσαι στη μισή απόσταση από το σπίτι, και το χρηματιστήριο πέφτει, συνεχίζεις και τζογάρεις γιατί πολύ απλά δεν έφτασες τον στόχο και το όνειρο του «να βγάλω ένα σπίτι» είχε αποκτήσει βάσεις. Ενώ όταν παίζεις για έναν μικρότερο στόχο, ένα αμάξι, όταν πέφτει η τιμή, και πάει να χαθεί το αμάξι, αμέσως ξυπνάει το ανοσοποιητικό σύστημα και κάνεις φολντ. Αυτό σε ποιό συμπέρασμα μας οδηγεί? Ότι τα κοθώνια πραγματικά πίστεψαν οτι θα γίνουν πλούσιοι ενώ θα έπρεπε να πιστέψουν οτι θα βγάλουν κάτι ψιλό. Και αυτό είναι που κάνει το «5άρι» να διαφέρει από τα ζώα. Κερδίζει λίγα, χάνει λίγα γιατί έχει μικρές προσδοκίες από τα πάντα.

High school reunion

Τα κουλ παιδιά, αυτά που όλοι ήθελαν να τους κάνουν παρέα και τα κοριτσάκια ήταν ερωτευμένα μαζί τους, τη δεκαετία του 90 στο αυστηρό χριστιανοδεξιό κλαιν μάιν copy paste της πλάκας του Αμερικάνικου κολλεγίου που πηγαίναμε, ασχολούνταν όλα με το μπάσκετ. Όλοι εμείς ήμασταν γόνοι είτε μεσαίας τάξης (και λίγο παραπάνω) οικογενειών που δεν είχαν αρκετά λεφτά για το αυθεντικό κολλέγιο, είτε βλαχο-νεόπλουτων που νόμιζαν οτι το αυθεντικό δεν είχε καμιά διαφορά από την παρωδία σχολείο που στηριζόταν στο πολύ δίκαιο κόνσεπτ «κάντα να μισήσουν την δουλειά με το να φορτώνονται με περιττές μαλακίες στερώντας τους όλο τους τον ελεύθερο χρόνο και αν την κοπανήσουν καμιά μέρα θα βάλουν ρουφιάνους να τα εντοπίσουν και τ’αλλάξουν τον αδόξαστο στις τιμωρίες, εκτός και αν είναι ψηλοί και παίζουν μπάσκετ οπότε μπορούν να τη σκαπουλάρουν σχεδόν από τα πάντα», γιατί ως γνωστών το μπάσκετ ήταν αρκετά της μοδός ανάμεσα στα παιδιά των πλούσιων φλώρων εκείνη την εποχή που συναγωνίζονταν για το ποιά ομάδα φλώρων θα πάρει το πρωτάθλημα.
Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια ιδιότυπη κάστα μεταξύ των «γαμάτων», που παίζαν μπάσκετ αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί σε αυτό, απλά είχαν τις κατάλληλες διασυνδέσεις για να κάθονται μεν στον πάγκο, αλλά να έχουν το εισητήριο της σχολικής γαματοσύνης , το οποίο και εξαργύρωναν στις κοσμικές παραλίες Χαλκιδικής τα καλοκαίρια να έχουν πάντα ένα κλεισμένο τραπέζι στο όνομά τους και οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες να τους κοιτάζουν. Εμείς οι υπόλοιποι, μάταια προσπαθούσαμε με προπονήσεις, ιδρώτα και σε κάθε διάλλειμα να παίζουμε μεταξύ μας στις διπλανές μπασκέτες (όχι στις καλές που είχαν και εξέδρα μάλιστα για να κάθονται οι γκομενίτσες να χαζεύουν αγοράκια που τρέχουν πάνω κάτω), να πάρουμε τη θέση τους για να έχουμε και εμείς μοίρα στον ήλιο των γαμάτων. Αλλά όχι μόνο τρώγαμε πόρτες από τα κολομαγαζιά τους και τις «ωραίες» του σχολείου, αλλά τρώγαμε και την κοροιδία τους που δεν αξιωθήκαμε να γίνουμε δημοφιλείς σαν και αυτούς και μείναμε στην κοινωνική αφάνεια, χαζεύοντάς τους να τους χαζεύουν οι «ωραίες» με θαυμασμό, διότι πάντοτε μεταξύ 2 ισάξιων ατάλαντων που ο ένας προσπαθεί και ο άλλος έχει «τους σωστούς φίλους» , επιλέγεται ο δεύτερος. Με άλλα λόγια φάγαμε το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού από πρώτο χέρι από τα 14 μας κιόλας χρόνια.
Τα χρόνια πέρασαν, και εγώ έμεινα να αγωνίζομαι μόνος ενάντια όλων αφού έχω φάει τη μία ήττα πίσω από την άλλη, έχω επαναπροσδιορίσει τον εαυτό μου δεκάδες φορές, έχω σπουδάσει 10 χρόνια και έχω αλλάξει 3 καριέρες, διότι ως γνωστόν «αν κάτι δεν πετυχαίνει, δοκίμασε κάτι άλλο» και οι άλλοι οι «γαμάτοι» παραμένουν «γαμάτοι» στα ματια της κοινωνίας δηλαδή της χαζοβιόλας συμμαθήτριας που βρίσκεται σε κώμα, είναι βολεμένοι στις επιχειρήσεις των πατεράδων τους και συνεχίζουν να κλείνουν πρώτη θέση στα κολομάγαζα στις κοσμικές παραλίες της Χαλκιδικής και να πίνουν μπύρες ενώ χασκογελάνε οι γυναίκες τους, οι πρώην «ωραίες» ,που τώρα ο κόλος τους έχει γίνει σαν της θείας μου της Ουρανίας (δηλαδή τεράστιος). Έχουν μείνει στάσιμοι. Το είδος τους πέτυχε από μικρή ηλικία και τώρα βλέπουν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν όταν ήταν στα 14. Εγώ από την άλλη στην ίδια ηλικία των 30 και κάτι, βλέπω τον κόσμο από τα μάτια του πενηντάρη και το βασικοτερο, έχω μάθει όχι μόνο να σκέφτομαι, αλλά να παράγω και προϊόντα σκέψης δικού μου copywrite, οπότε με όλο το συμπάθειο «άντε και γαμηθείτε μαλάκες».

Εξπεκτέισονς #2



Όσο εμείς οι κανονικοί άντρες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ζούμε, ψάχνουμε για όμορφες γκόμενες και όταν αποτυχαίνουμε λέμε «δεν πειράζει, υπάρχει καιρός», άλλο τόσο πιάνει κρύος ιδρώτας τις όχι και τόσο όμορφες γυναίκες που δεν έχουν βρει ακόμα κάποιον για να τον τυλίξουν. Βλέπω τις στερημένες κολλητές της μάνας μου, που έχουν μείνει στο ράφι, αιώνιες γκρούπις του Νταλάρα, να συζητούν για τις δραματικές σειρές του Μέγκα και για τις παραστάσεις του Τσιβιλίκα και πραγματικά πιστεύω οτι αυτό δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο.
Η Μ. είναι 35 χρονών και άσχημη. Πολύ άσχημη. Τόσο άσχημη που την γαυγίζουν τα σκυλιά στο πέρασμά της. Το 95% των ωραίων ανδρών χάθηκε για εκείνη. Έτσι απλά. 2ον άρα δηλαδή, αυτοί που περισσεύουν είναι χαμηλόβαθμοι, ασχημομούρηδες, αγράμματοι, αργόστροφοι, αποτυχημένοι και σε εξαιρετικές περιπτώσεις αλκοόλες που έχουν καιρό να γαμήσουν, οι οποίοι πίνουν επειδή ανήκουν σε κάποια από τις προηγούμενες κατηγορίες και δεν τους πηδάει καμία σοβαρή εξ αρχής. Όλους αυτούς, τους έχανε επειδή ήθελε να τους το παίζει έξυπνη, ακριβώς επειδή δεν ήταν ωραία γκόμενα, ενώ έβλεπε τα άλλα τα μπάζα να τυλίγουν καναν μαλάκα και να τον μοστράρουν στις φωτογραφίες του γάμου τους σαν το κύπελλο του champions league στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, με τις χοντροκόλες θείτσες να φοράνε τα κιτς επίσημα και να βαράνε παλαμάκια στο μεγαλύτερο γλέντι χαράς που έχει στηθεί από καταβολής κιτσαρέλα πάρτυς.
Όλο έλεγε στους καφέδες με τις φίλες της ιστορίες και προσωπικές αναμνήσεις από το ιστορικό πεντάμηνο που είχε περάσει προ πενταετίας με τον τελευταίο άνδρα, έναν καραφλό κοιλαρά που είχε τελειώσει το γυμνάσιο σε 13 χρόνια και οι φίλες της ήταν αρκετά ευγενικές για να της πούνε οτι «μας την ξανάπες αυτήν την ιστορία». Ευτυχώς όμως για να μην αυτοκτονήσουν από τη βαρεμάρα οι κολλητές της, η Μ βρήκε καινούργιο νέο για να κλαίγεται, την απέλυσαν. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, υπάλληλοι απολύονται και η ιεραρχία που πάει η απόλυση είναι η εξής: πρώτα φεύγουν αυτοί με το πιο αδύναμο βύσμα μετά οι χοντρές και οι άσχημες δηλαδή τα μπάζα, και στο τέλος αν υπάρξει και άλλο πρόβλημα μετά φεύγουν οι ανεπρόκοποι. Αυτή έφυγε από τις πρώτες. Οι ωραίες την γλίτωναν με καναν πεοθυλασμό στον ανώτερο και συνέχιζαν να βυζαίνουν τα μωρά των αντρών τους.
Και έτσι της ήρθε μια μέρα η ιδέα να πάει να ζήσει από την πρωτεύουσα στην επαρχία. Βασικά, ήταν η μοναδική καλή ιδέα που είχε στη ζωή της. Θα έπρεπε να απαρνηθεί το πρωτευουσιάνικο λάιφ στάιλ της βέβαια, αλλά θα είχε σε ανταπόδωση μικρότερο ανταγωνισμό, τόσο στη δουλειά της, όσο και στους γκόμενους. Όπερ και εγένετο. Και πήρε τα βουνά και εγκαταστάθηκε σε ένα χωριό εκεί κοντά στα Γιάννενα, στο σύνορο με την Αλβανία.
Εκεί η τύχη της έδειχνε να αλλάζει. Με το καλως όρισμα, μια μέρα σκάει ένας μεθύστακας από την διπλανή πόλη, πιάνουν κουβέντα, στο 1’35’’ συζήτησης γνωριμίας, αυτός της πιάνει τον κόλο. Μετά την φιλάει. Της λέει «πάμε σπίτι σου να πηδηχτούμε και μετά να φύγώ?» ενώ έχει τα δάκτυλά του μέσα στην κυλότα της, Του λέει «πάμε». «μισό λεπτό, πάω στο περίπτερο να πάρω τρεις διπλές άμστελ». Πάνε στο σπίτι της. Τελειώνουν. Με το που πάει το πρωί να τον ρωτήσει αν θα ξανάρθει τον βλέπει να βγαίνει απο το σπίτι της, κύριος και να ξαναεμφανίζεται. Η Μ. Πέρασε ένα ωραίο βράδυ. Το επόμενο πρωί το μσν της με τις αθηναίες κολλητές της πήρε φωτιά.
Μερικούς μήνες αργότερα, έρχεται το Albano να της τσαπίσει τον κήπο. Το Albano, 32 χρονών no future. Αλλά baby face και απ την πολύ την τσάπα, νταβραντισμένο. Του φτιάχνει φαί τη πρώτη μέρα. Τον προσέχει τη δεύτερη. Μαλώνουν την Τρίτη. Τον εκνευρίζει την τέταρτη. Περνάει μια βδομάδα. Του ξαναφτιάχνει φαί. Αυτός της χαμογελάει. Περνάει και άλλη βδομάδα. «βρε λες?» σκέφτεται από μέσα της. Περνάνε οι μέρες. Κάνουν παρέα. Ανταλλάζονται αγγίγματα. Αυτός φεύγει την τελευταία στιγμή. Αυτή αρχίζει και τον ερωτεύεται. Βρίσκει συνέχεια δουλειές για να τον φωνάζει. Του δίνει το διπλό μεροκάματο. Μαγειρεύει από τα ξημερώματα. Πηγαίνει στην πόλη να αγοράσει μπαχάρια και σάλτσες για να του κάνει εντύπωση. Ντύνεται πια το μεσημέρι με νυχτερινή επίσημη τουαλέτα. Και το Albano το σκέφτεται. Μάλιστα, έχει περάσει από το νου του να της πιάσει κουβέντα, στο 1’35’’ της συζήτησης να της πιάσει τον κόλο και να της πει «θες μόνο να πηδηχτούμε και μετά να φύγω?» , ενώ έχει τα δάκτυλά του μέσα στην κυλότα της. Δηλαδή να είναι τόσο ειλικρινής όσο ο μεθύστακας. Ποιά είναι η διαφορα?
Τα expectations. Στην μεν πρώτη περίπτωση , ο μεθύστακας είναι Ο μεθύστακας. Δεν τον φαντάστηκε ποτέ η Μ. Να του μαγειρεύει το φαί την επομενη μέρα. Και εκεί ένα απόγευμα που δεν έκανε τίποτα «ωωωωπ μόλις το χω κάνει με έναν άντρα», δηλαδή το ταμείο στο μυαλό της είναι «σύν». Στην περίπτωση του Albano, έχει μεσολαβήσει η φαντασία της. Τον έχει ανάγει στον απόλυτο γκόμενο που θα του ταϊζει τσαμπιά σταφύλι στο στόμα, θα αλέθει το ψωμί και θα του σιδερώνει το παντελόνι. Αμα την πηδήξει και φύγει, το ταμείο, για την ίδια πράξη, για την ίδια κατάσταση, στο μυαλό της είναι «μείον». Οπότε, το Albano, θα είναι πολύ σκληρόκαρδο άμα την κανονήσει και μετά πάει στα κρυφά φορέσει τα ρούχα του όσο αυτή θα κοιμάται και θα πηδήξει από το παράθυρο. Και έτσι αποφασίζει να κάτσει.
Οι άσχημες γυναίκες είναι στην τελική όπως και τα φτηνά κρασιά. Πίνεις πίνεις ξύδι, αναγουλιάζεις, ξεροκαταπίνεις, ψιλοσυνηθίζεις και στο τέλος όλα «ΑΜΣΤΕΛ» είναι.

Expectations #1

– (όταν οι φαντασιώσεις σαμποτάρουν τα δεδομένα της πραγματικότητας)-
Τα έχω εκλογικεύσει όλα. Το να θες να κολλήσεις μια άγνωστη σ’ενα μπαρ και να φοβάσαι οτι θα σε απορρίψει και αυτό θα σε πληγώσει, είναι σαν να φοβάσαι οτι άμα ανοίξεις την ντουλάπα του σπιτιού σου, θα βγεί κανένας μπαμπούλας και θα σε φάει. Δηλαδή, τί με νοιάζει γενικότερα άμα πω σε κάποια «τούρλα είσαι μανίτσα μου» και μου απαντήσει «α να χαθείς κρύε»? Αλλά εγώ πάλι γιατί τρέμω πριν πάω να της μιλήσω? Λες να πιστεύω κοτζαμάν, μηχανικός, ορθολογιστής, καπιταλιστής, μηδενιστής, δαρβινικός άθεος σε μπαμπούλες?
Μπαρ, πίνω το ποτό μου. Μια ωραία γκόμενα κάθεται δίπλα μου. Το πιθανότερο είναι οτι δεν κάθισε δίπλα μου επειδή θέλει να με γαμήσει, αλλά επειδή άδειασε το σκαμπό από τον προηγούμενο πελάτη. Τώρα πια δεν είναι μια ακόμα γκόμενα απέναντι που χαζεύαμε με τον κομπάρσο φίλο μου,αλλά είναι η γκόμενα δίπλα μου. Εκτός από την γεωγραφία τί άλλο έχει αλλάξει?
Οι προσδοκίες. Εκεί που ξαφνικά έπινα το ποτό μου αμέριμνος, τώρα έχω μαθηματικές πιθανότητες να αποκτήσω μια σύντροφο. Μια πιθανή σύζυγο που θα μου συμπαραστέκεται στα δύσκολα και θα μεγαλώσουμε μαζί τα παιδιά μας. Μια κοπέλα που θα βγάζω έξω σε εστιατόρια με άλλους φίλους ζευγάρια και θα πηγαίνουμε ταξίδια θα της κάνω δώρα και θα ζηλεύει όταν περπατάω στον δρόμο και χαζεύω κανα κολί διακριτικά. Ένα πουτανάκι που θα μου κάνει έρωτα ότι ώρα μου σηκώνεται , ή ακόμα ένα αποκούμπι που θα γείρω στην αγκαλιά της όταν η άλλη φανταστική γυναίκα της ζωής μου με αφήσει, ή από ενός μήνα έως μιας εβδομάδας καυτού σεξ που θα ξεχάσω τον επόμενο ή τέλος ένα καλό one night stand που θα έλεγε και η Σαμάνθα από το Sex and The City συνήθως με μια σακούλα από ψώνια στα χέρια (η προσθήκη της Σαμάνθα στην ιστορία ουδεμία σχέση έχει με την προώθηση του μύθου αλλά το κάνω για την ελπίδα οτι θα ανεβάσω την αναγνωσιμότητα μου-κατα κύριο λόγο από το κοινό που κοροιδεύω.)
Αυτό που συναντάμε σαν αποτέλεσμα είναι αντί να έχω δίπλα μου μια κοπέλα που πίνει το ποτό της, και δεν ξέρουμε αν μας έχει ρίξει έστω ένα χαμόγελο, ή μια ματιά, την έχουμε ανεβάσει σε πιθανή σύζηγο. Αυτό ανεβάζει τον πύχη. Αυτό αγχώνει. Εκεί που ήσουν αμέριμνος , τώρα θα πρέπει να το παίξεις γκόμενος, πετυχημένος, έξυπνος, ατακαδόρος, να βρεις την σωστή λέξη, εντέλει να ρισκάρεις. «μα εγώ δεν είμαι..λες να αποτύχω?..πω..πω και τί να πω τώρα..ααα!..το ξέχασα» οπότε, αρχιζεις και τρέμεις η κοπέλα σε κοιτάζει περίεργα, της γυρνάς την πλάτη ολότελα κάνοντας πως δεν την βλέπεις, αλλά και πάλι δεν λειτουργεί, αρχίζεις τώρα να φαντάζεσαι πως όταν θα είστε στο κρεβάτι αφού την έχεις κάνει έρωτα θα σου εξιστορεί τί γλυκούλης αδέξιος μπουνταλάς woody Allen ήσουν και αυτό την άναβε περιέργως, οπότε ξαναγυρνάς από την άλλη , πάνω στην πιρουέτα μέσα στην αναμπουμπούλα σου πέφτει το ποτό, η κοπέλα τρομάζει γιατί την πιτσίλισες, της λες συγγνώμη μου ξέφυγε σου λέει δεν πειράζει, παίρνεις κουράγιο που σου απάντησε, παίρνεις μια βαθειά ανάσα να της πείς την βλακεία «άμα θες να σου κεράσω, εμένα Λευτέρη με λένε, χάρηκα», έχεις χάσει 2 κιλά ιδρώτα και έχεις αναψοκοκκινήσει, ο ιδρώτας κάνει τον Πικάσσο πάνω στο πουκάμισό σου, παίρνεις βαθειές ανάσες, επιτέλους το αποφάσισες, άντε πάνε μίλα, πες οτιδήποτε σου έρθει στο μυαλό και ότι βγει, αλλά κάποιος να σου δώσει σήμα να ξεκινήσεις, μετράς αντίστροφα, 10, 9, 8,7,6,5,4,3,2,1,0...κλείνεις τα μάτια, παγώνει η καρδιά σου και η αναπνοή σου, πας να πεις «γεια σου, όλα καλά?» και εκείνη τη στιγμή έρχεται ένας άλλος αγνωστος και της μιλάει.. όσο η ώρα περνάει και αυτός χαριεντίζεται μαζί της εσύ αρχίζεις τώρα να φαντάζεσαι οτι θα κατέβεις με σχοινί από το ταβάνι της εκκλησίας που θα τον παντρεύεται, θα την αρπάξεις αγκαλιά και θα ξανανεβείτε μαζί ψηλά στα αστέρια που θα την έχεις αγκαλιά και θα σε κοιτάζει ευτυχισμένη, την ώρα που το σώμα σου θα σου λέει οτι είναι ανώφελο να κάθεσαι άλλο στο μπαρ και είναι ώρα να πας κάπου αλλού ή καλύτερα να πα να κοιμηθείς.
Θα ευχόμουν η γυναίκα της ζωής μου να είναι κάποια που φαντάστικα οτι θα γίνουν έτσι τα πράγματα και να γίνουν.

Η Στατιστική της ευτυχίας

Ας κάνουμε τα Μαθηματικά.
«τί ακούς?» «Ρους, προφ σίννερς, πάροβ στέλλαρ, πλασίμπο, u2, james και φυσικά το πιο τρέντυ από όλα Coldplay» «Τί βλέπεις?» «Ράδιο Αρβύλα» «Τέλεια είστε στο 80%. Σου αρέσει να αναπαράγεις τις ατάκες της εποχής, να πηγαίνεις στα μαγαζία που πηγαίνει ο υπόλοιπος ο κόσμος». Το 80% σημαίνει και 80% πιθανότητα να βρεις κάποιον με τα ίδια γούστα και να μοιραστείς την ζωή σου. «Εσύ νεαρέ τί ακούς?» «yo-la tengo» «ααααα.. είστε στο 10%..» από το 10%, το 80% είναι ταγάρια- ανόητοι. Δηλαδή μου μένει ένα 2%. Το 1% είναι γυναίκες. Το 20% από το 1% είναι όμορφες. Δηλαδή το 0,2% (2/1000 ανθρώπους) είναι όμορφες γκόμενες που δεν είναι ζώα και έχουν το ίδιο γούστο με μένα. Αυτές οι 2/1000 ΕΜΕΝΑ περίμεναν για να βρουν γκόμενο? Φυσικά και όχι. Οπότε οι ελεύθερες πρέπει να είναι 1/10 τέτοιες (στην καλύτερη). Δηλαδή, 2/10.000= 1/5000 . τώρα ποιές οι πιθανότητες να βρεθείς με κάποια από αυτές (1/5000) στο ίδιο μαγαζί, την ίδια μέρα, και το κυριότερο, να τα φέρει η τύχη και να μιλήσετε και να φασωθείτε? Ας πούμε για το ίδιο μαγαζί 1/10. Για την ίδια μέρα 1/10. Για να γνωριστούμε 1/10. Σύνολο: 1/1000. Οπότε 1/5.000.000 και όλα αυτά, στην χριστιανοδεξιούπολη του έρωτα, του Αντώνη Κανάκη και του διμχου Βχίλλιιη. Πώς λεμε οτι σού κατσε το λαχείο ή κανένας σπάνιος καρκίνος? Αααααυτό.
Λύσεις:
Μετακόμιση στην υπέροχη πόλη του Νικήτα Κακλαμάνη. Το 1/5.000.000 θα γίνει 1/1.000.000 μιας που τα ποσοστά θα μείνουν ίδια και το μόνο που θα αλλάξει θα είναι η ποσότητα του δείγματος.
Να παραμείνω, αλλά να γίνω πνευματικά και νοηματικά καθυστερημένος. Δηλαδή, να περιμένω μέχρι να φτάσουμε στο 2010 μέχρι οι εναλλακτικοί γίνουν της μόδας, κάπου 16 χρονάκια δηλαδή απ’οτι ο υπόλοιπος κόσμος και να ακούσω και πάλι Τζέιμς, αλλά αυτή τη φορά δια στόματος Ονιράμα και το χειρότερο, όλα αυτά να μου αρέσουν χωρίς να υποκρίνομαι.
Να μεταναστεύσω,σε πόλεις που το ποσοστό των ανθρώπων που δεν είναι κρετίνοι, να είναι σαφώς μεγαλύτερο. Ας ξεσκονίσω τα Αγγλικά μου λοιπόν, ας πάω να μάθω καμιά καινούργια γλώσσα μπας και σωθώ.

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

sweet nights under the Dark Sky Mix-tape episode #5- Meadow in the Summer


λίγο πρίν την κάνω για διακοπές σας αφήνω με το 5ο στη σειρά επισόδειο. καλή σας ακρόαση

=============track list========================
01.thomas white ill see you in my dreams
02.Aeroplane - London Bridge
03.Washed Out-Get Up
04.the roots - Right On - feat. Joanna Newsom & STS
05.Blood On The Motorway (Coalition Of The Aware SHDW Mix)
06.four tet- There Is Love In You - She Just Likes to Fight
07.Pantha du prince - A Nomads Retreat
08.Caribou -Hello Hammerheads
09.Miniature tigers - Dark Tower
010.tears run things - Reunion
011.slowdive -Alison
012.still corners Dont-Fall-In-Love
013.Arcade Fire - Sprawl (Flatland)
014.Au revoir Simone - Trace A Line (Montag Remix)
015.The books - Free Translator
016.pablo music maestro instrumental
017.The Residents - Dreams
018.Black Sabbath Planet Caravan
019.shawn lee meadow in the summer ft. paul fryer ftd
020.Mgmt -Congratulations
021.cherry ghost- diamond in the grind
022.The love language- Summer Dust
023.Nouvelle Vague - I Melt With You
024.Wild Nothing - Chinatown
025.A.A. Bondy - I Can See the Pines are Dancing
026.black francis-oh my tidy sum
027.Herzog Abandon Love
028.Dean and Britta- International Velvet Theme
029.The Coral -Falling All Around You
030.Ed Harcout- A Public Sobriety (instrumental)




επίσης αν θέλετε να σας το τυλίξω για τον σκληρό σας μπορείτε να το πάρετε και από εδώ

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

sunday morning

Κυριακάτικο ξύπνημα πριν χρόνια:1 μπουγάτσα
με τυρί, 1 με κρέμα, 1 κακάο 1 καθημερινή 1 βήμα (με το dvd), 2 Gauloises κόκκινα, 1
αθλητική. Παραλία, αράζαμε τις κοιλάρες μας πίνοντας καφέ, ανοίγαμε τις
ζελατίνες από τις εφημερίδες πέφταν κάτω οι προσφορές από τα Praktiker.
Kυριακάτικο ξύπνημα σήμερα: μπαλκονάτος, φραπές... από τον κουβά,
kathimerini.gr, logged in, δίαιτα, αποτοξίνωση, έξοδα κίνησης
10ε/εβδομάδα.

θα σου πω εγώ τι έγινε με τον vassilikos


To 08’ οι pleasure βγάλαν μάπα δίσκο. Γελούσε ο Κόσμος. Και από κει που έβλεπε ο άλλος 300 γκόμενες να θέλουν να τον πηδήξουν στα live του, έβλεπε ξαφνικά 20,15. τον έπιασε κατάθλιψη. Σου λέει τι γίνεται? Σε μια κρίση αυτογνωσίας λέει «ωραίο όνομα έχω, φωνάρα έχω, μα πάνω απ’όλα η αισθητική μου είναι on time. Songwriter δεν είμαι καλός, δε θα γίνω ποτέ, και δε με νοιάζει στη τελική ρε φίλε. Όλα θα πάνε καλά.» πιο ειλικρινές από τις χαζογκόμενες πάντως. Τον κόβω σε καμιά 3 χρόνια διασκευοντουέτο με την άλλη

Νομίζω οτι χρειάζομαι έναν image consultant.

Όταν μιλάω με ακαδημαϊκούς όρους, ποσοτικά δεδομένα και ορθολογικά επιχειρήματα, με απορρίπτουν ως το άκαρδο δεξιό αρχίδι που "κοιτάζει τον κόλο" του. και όταν ο άλλος μιλάει με "έντεχνους όρους" και οι λόγοι του θα ήταν καλοί για συγκέντρωση του ΠΑ.Μ.Ε ενω στην ουσία λέει σ...υναισθηματικές κουράδες είναι ο όσιος Παϊσιος που αξίζει την αγάπη μας γιατί "HE CARES".

sweet days under the dark sky-THE MOVIE... (opening credits)


ας φανταστούμε την ευτυχία. πχ. ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα με τη γκόμενα στην παραλία ενός νησιού. πραγματικότητα: να σ' έχει χτυπήσει ο ήλιος και η 5η μπύρα και ν' αρχίσεις να λες μαλακίες, να έχουν μαζευτεί γύρω σας κουνούπια και μέλισσες, η άλλη να έχει περίοδο και ν' αρχίζει τη γρίνια, να μαλώνετε, να χάνετε το ηλιοβασίλεμα καθώς σκοτώνεστε, και σιγά το ηλιοβασίλεμα στην τελική.

δε μορ γιου... δε ..



Όσο περισσότερα βιβλία διαβάζεις τόσο περισσότερο φαίνεται ο κόσμος γύρω σου ηλίθιος. Επίσης, όποιος πιστεύει οτι υπάρχει χταπόδι που δέχεται οράματα από το μέλλον και δίνει τη σωστή απάντηση, είναι κλινικά ηλίθιος ή χρωστάει 2 σπίτια και δεν ξέρει από που να πιαστεί. ας μας έκανε το χταπόδι πρόβλεψη σε 32 κουτιά στις 12/6 για το ποιος θα το παιρνε αν είναι μαγκας.

human nature #1

οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους ανθρώπους βάση συστάσεων και όχι βάση της πραγματικής τους αξίας. ίσως η πραγματική αξία κάποιου ανθρώπου να είναι στην τελική οι συστάσεις που έχει

Ατάλανδος

Ατάλαντος, δεν είμαι εγώ που το κάνω για την πλάκα μου και δεν έχω τα μέσα. Πάνε σπούδασε τμήμα κινηματογράφου, γίνε γκέι, κάνε 500 φίλους και γνωστούς, έχε όλα τα μέσα στη διάθεσή σου να γυρίσεις ότι μαλακία θες, βρες χορηγούς, γέμισε μια αίθουσα από κόσμο. Αν ο κόσμος φύγει στο δίλεπτο και οι υπόλοιποι κάτσουν για την υποχρέωση και χασμουριούνται και γελάνε με σένα, ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΤΑΛΑΝΤΟΣ.

απρόσεχτη





Αεράτη γκομενίτσα με μακρυές ποδάρες περπατά κατά μήκος της Αριστοτέλους αγκαζέ με την φίλη της και προκαλεί αναστάτωση. Διερχόμενος μαλλιαρός κάνγκουρας περνάει από μπροστά της και αρχίζει να τη χαλβαδιάζει από πάνω έως κάτω. Κυρία αυτή, κάνει πως δεν τον βλέπει, ενώ δεν προσέχει οτι πατάει στο πεζοδρόμιο ένα πεταμένο παγωτό που λιώνει.Τρώει μια σαβούρδα και πάρτην κάτω.. γελούσα μόνος μου στο δρόμο.

συγκρίσεις



Ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο απορροφημένοι στους εαυτούς τους που αδυνατούν κυριολεκτικά να προβλέψουν το μέλλον. Σαν τις τεμπέλες γκόμενες που περνάν όλο το πρωί μπροστά στον καθρέφτη, κοιτιούνται, καλλωπίζονται, αποτριχώνονται,περνάν οι ώρες, μεσημεριάζει και έρχεται ο άντρας από τη δουλειά σκοτωμένος πεινασμένος και ψάχνει φαΐ και τελικά πάει τρώει έξω.

ΛΕΦΤΛΟΒΕΡ-ISMS

Feels like watching old porn movies and cry…

Παράδεισος είναι οι ευκαιρίες που χάσαμε

Ποτέ μην τα βάζεις με κάποιον που δεν έχει ζωή. Θα επιχειρήσει να κλέψει ένα κομμάτι από τη δικιά σου.

Προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μείνω δυνατός, βλέπω την ομορφιά σου και σπάω.

‎"Άντρας θα πει να πλερώνεις όλους τους λογαριασμούς σου μόνος σου (και όχι οι γονείς σου) και ταυτόχρονα να μην εγκαταλείπεις το όνειρό σου. Έλα τώρα να σε κάνω γυναίκα"


Όλα αυτά που γράφω δεν είναι τόσο αποτέλεσμα ενός έμφυτου ταλέντου, αλλά αποτέλεσμα μιας έμφυτης δυστυχίας

Φανταστείτε ένα σπίτι που πλημμυρίζει. Αυτά που γράφω είναι τα νερά με τους κουβάδες.
Φυσικά κανείς δεν κατοικεί σε αυτό το σπίτι και έχω μείνει μόνος με τους κουβάδες.

Η πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο είναι να έχεις έμφυτο χιούμορ και να κοροϊδεύεις κάποιον ελαφρόμυαλο που θα πει μια παπαριά στην τβ.

Θέλω να γράφει στον τάφο μου “don’t try this at home”

Οι άσχημες γκόμενες είναι σαν τα φτηνά κρασιά. Θα αναγουλιάσεις μια..δυο..τρεις.. στο τέλος όλες ΑΜΣΤΕΛ μοιάζουν.

Μια ωραία γκόμενα δίνει στον άντρα +10 χρόνια ζωής .Δώρο της μαμάς φύσης οτι τα κατάφερε.

Valentine's fair trade : " θα σου δώσω σοκολατάκια... θα μου κάτσεις?"

Όλοι βασιζόμαστε στην λανθασμένη υπόθεση οτι το μέλλον θα είναι καλύτερο

Οι άνθρωποι προτιμούν να αντιγράφουν ο ένας τον άλλον παρά να σκέπτονται, για τον ίδιο λόγο που προτιμούν να τρώνε από το να πηγαίνουν στο γυμναστήριο.

Αν σκεφτόμαστε εμείς οι καλλιτέχνες αυτό που θέλει ο κόσμος, καλύτερα να πάμε να ανοίξουμε ένα γυράδικο έξω από την Τούμπα.

Αν είναι να κάνουμε σεξ μόνο για να κάνουμε σεξ τότε ας δουλεύουμε μόνο για να βγάζουμε λεφτά. (αν είναι να κάνουμε σεξ με άσχημες γκόμενες μόνο και μόνο για να κάνουμε σεξ, ε τότε ας γίνουμε και μηχανολόγοι για να βγάλουμε λεφτά)

Ο άνθρωπος έχει 8 ώρες για να κοιμάται, 8 για να δουλεύει και 8 για να δουλεύει αναπληρώνοντας τις ώρες που τον έξυνε όταν υποτίθεται οτι δούλευε.

‎"όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου οτι αξίζει τον κόπο συνήθως δεν τον αξίζει"

Χούντα = το να μην έχεις επιλογές. Do the Math.

ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΥΕΙς ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Καλή φάση να είσαι σούπερ κουλ ή πάρα πολύ έξυπνος αλλά τπτ δεν συγκρίνεται με το να είσαι ο Ροκυ Μπαλμπόα.

Το να ζεις με τη μάνα σου και να ντύνεσαι σα λέσι, όταν προσπαθείς να λύσεις τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου είναι το απόλυτο energy saver!!

Έχει τόση ζέστη, που η τηλεόραση θ’ αρχίσει να παίζει μόνη της το ΡΕΤΙΡΕ με τη Γιουλάκη

Καμία λύση δεν βασίζεται σε φιλανθρωπίες.

Η μοναξιά είναι το λίπασμα του γραψίματος

Όπως υπάρχουν χιμπατζήδες που ξεψειρίζει ο ένας την πλάτη του άλλου, έτσι και το θυληκό που έχεις δίπλα σου σου σπάει το σπυράκι που έχεις στην πλάτη

οι άνθρωποι είναι σαν τις κατσαρίδες΄έχουν την μεγάλη ικανότητα να προσαρμόζονται στα καινούργια δεδομένα πάντα, έτσι ώστε να μην είναι τόσο δυστυχισμένοι όσο νόμιζαν οτι θα γίνουν και ταυτόχρονα να μην είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο θα ήθελαν.

H επικρατέστερη απάντηση στο ερώτημα «γιατί υπάρχει ζωή» είναι μέχρι στιγμής το «γιατί μπορεί»

Καλή φάση να σε θέλει ένας άνθρωπος, ειδικότερα αν είναι μια πολύ ωραία γκόμενα, αλλά υπάρχουν και καλύτερα πράγματα σε αυτή τη ζωή από το σεξ. Όπως πχ, η ηρωϊνη

Το να λες μαλακίες υπό την επίρρεια αλκοόλ είναι εξίσου επικύνδινο με το να οδηγάς υπό την επίρρεια αλκοόλ

Είμαι περίεργος. Δεν ζητάω να με κατανοήσετε. Σας ζητάω να με σεβαστείτε.

Ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να αλλοιώνει την πραγματικότητα όπως του βολεύει ώστε να έχει λιγότερες τύψεις το βράδι

Σαν τον πήτερ γκρίφιν. Μετά από πέντε λεπτά γυμνός, να λέω μαλακίες σε κάποιον. Την επόμενη να μη θυμάμαι για ποιό λόγο δε μου μιλάει αυτός

Υπάρχουν 2 είδη καλλιτεχνών. Αυτοί που πηγαίνουν με άλλους άνδρες και αυτοί που πίνουν ή παίρνουν ναρκωτικά. Είμαι αρκετά ανοιχτόμυαλος, αλλά πουλιά στον κόλο μου δεν βάζω.

Αντί να τα πω σε κάποιον άνθρωπο, θα τα πω στο κομπιούτερ

Κανένας δεν θα καταλάβει κανέναν και ας σταματήσουν οι ψυχίατροι να μας το χρεώνουν

Από που και ως που η «ζωή είναι ένα θαύμα» από τη στιγμή που ζούμε 6 δις μαλάκες κ άλλα τρις ζωύφια ζώα και έντομα?

Ο κάθε κάνγκουρας ξέρει να παίζει κιθάρα. Λίγοι όμως γράφουν κομματάρες ακόμα και όταν δεν ξέρουν να παίζουν καλά.

Ο κάθε φελλός μπορεί να χτυπήσει τατουάζ «μανίκι» όλο του το χέρι, όχι επειδή έχει κάτι να πεί απλά επειδή του «αρέσει η αισθητική». Το θέμα είναι η εικόνα να έχει και νόημα

Ποτέ ξανά στην ιστορία του πολιτισμού επαγγέλματα σαν του ηθοποιού και του μουσικού δεν ήταν τόσο υπερτιμημένα. Όλα αυτό το θέμα με τα πνευματικά δικαιώματα επαναφέρει την τάξη στην κοινωνία. Σπούδασε 9 χρόνια, διάβαζε πρωί μεσημέρι βράδι, κάνε και μεταπτυχιακό, Κάτσε δούλευε 9 με 9, φέρνε καφέδες το αφεντικό, φτιάξε τους δικούς σου μόνος σου κ εσύ που χτύπησες στην κιθάρα σου 2 ακόρντα θές να είσαι εκατομμυριούχος και να πηδάς τις καλυτερες γκόμενες? Κάτσε τώρα και δούλευε πακετάς.

έχω βαρεθεί να βλέπω στα φρι πρες να μοστράρει η μάπα του κάθε υπερτιμημένου ανειδίκευτου φελλού- που δεν του κολάν τα έσνημα- γκαρσόν/ντιτζει/ "δεν έχω κάνει τπτ ενδιαφέρον στη ζωή μου απλά έχω γκέι φίλους ή είμαι ο ίδιος γκει", ως διακριτικοί ήρωες της πόλης που "αντιστέκεται". Μου φαίνεται θα ξαναγυρίσω στα οκ.... κ στα hello να δούμε πόσο πέσαν τα βυζιά της Μενεγάκη στο πρώτο της μπάνιο ως χωρισμένο milf.

Τέλη αυγούστου. Ξεκίνησε η περίοδος «ανεβάζω στο φειςμπουκ τις φωτό με την γκόμενα από το νησί»

ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ= είμαι το κράτος και βραβεύω έναν έντεχνο που έχει περισσότερους έντεχνους φίλους ή είναι μεγαλύτερο κομματόσκυλο από έναν άλλον έντεχνο ή βραβεύω έναν έντεχνο γιατί θέλω να πω κάτι πολιτικό.

Κάθε φορά που αυνανίζεσαι σκεφτόμενος μια γκόμενα, μειώνεις κατά 50% την πιθανότητα να κάνεις σεξ μαζί της στ’ αλήθεια.

Καλά, άμα δε μου κάτσει αυτή η γκόμενα, θα επανιδρύσω τον αυνανισμό.

Σέξ μετά από καιρό: το θέμα δεν είναι αυτό καθ’εαυτό αλλά τα πανηγύρια μετά.


Βάλε να δεις στην τβ έναν που απο κάτω γράφει «γιατρός» να μιλάει με έναν που από κάτω γράφει «περιπτεράς» και βάλτο στο mute. Ποιός από τους 2 πιστεύεις πως έχει δίκιο?

Σε αυτή τη ζωή οι γονείς μας φταίνε για τα περισσότερα.


Αυτές οι Σουηδικές γκει κιθάρες έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τα Ζόμπι.

Ντιτζέι είσαι αγόρι μου, δεν είσαι κανας ιατρός. Ακούς μουσική και την παίζεις. Δεν είναι και καμιά επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.

Ο καλυτερος ντι τζέι έχει καταντήσει να είναι αυτός που έχει την λιγότερη ζωή.

Ο Eddie vedder, ο mike stipe ο curt cobain την πέρασαν εύκολα. Οι εποχές που ακούγαμε 10 συγκροτήματα και τους κάναμε θεούς πέρασαν ανεπιστρεπτή. Γιατί? Γιατί κάποτε το σιντί έκανε 6000 δρχ, γι αυτό. Τώρα πες μου έναν μαλάκα που αγοράζει μουσική ον λαιν. Και το πρόβλημα των δικαιωμάτων σίγουρα δεν λύνεται με την φιλανθρωπία του κάθε αφελή.

Το οτι «δε μ’ενοχλεί που είσαι μαλάκας» δεν σημαίνει οτι δεν παύεις να είσαι μαλάκας.

Ελπίζω οι θεοί του πολέμου να μου κάνουν δώρο μια καινούργια στρατιά από 18 χρονα τσουλάκια

Η ανόθευτη ευτυχία βρίσκεται πιο κοντά στην ηρωίνη παρά στους ανθρώπους

Κάθε σχέση είναι καταδικασμένη στο τέλος να καταλήξει κάποιος στο να κάνει τα «μαθηματικά» της υπόθεσης

Το οξυγόνο της οκνηρίας είναι η «αίσθηση της ελευθερίας»

Η κατάρα του έξυπνου είναι η κακοτυχία

Αν δεν είσαι έξυπνος φρόντισε να είσαι επίμονος

Η γνώση πληρώνεται με δυστυχία

Εξ ορισμού κανένας μα κανένας άνθρωπος δε θα σου πει ποιό είναι το καλύτερο για σένα
Το 80% των ανθρώπων είναι πρόβατα. Το 3% είναι αυτό που κάνει τον κόσμο με τις καινούργιες του ιδέες να προχωράει. Το 20% των ανθρώπων νομίζει οτι ανήκει στο 3%.

Όταν στέλνεις ανθρώπους στον διάολο είναι καλό πρώτα, πριν τους στείλεις να έχεις απαντήσει στην κρίσιμη ερώτηση «και τώρα τι?»

Στο κέντρο της αγέλης δεν βρίσκεται η ευτυχία όπως νομίζουμε. Βρίσκεται ο Αντώνης Κανάκης.

Όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, τότε πραγματικά το μόνο που σου μένει είναι να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα.

Όλο το κόνσεπτ της ζωής βασίζεται στην αποθήκευση και μεταφορά μιας πληροφορίας στον χρόνο.

Αυτό δεν είναι κάστινγ, αυτό είναι αυτή που θα σου κάτσεινκγ.

Ευτυχώς δεν υπάρχει ζήτημα του τί δουλειά θα κάνω αν δεν τα καταφέρω. Ή θα τα καταφέρω ή θα πέσω στα ναρκωτικά.

Το γεγονός οτι ασχολούμαι με το γράψιμο και το σινεμά είναι τόσο συνεπές όσο κάποιος γεννήθηκε με ύψος 2.10 μ και θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ.

«και επειδή γύρισες από την κηδεία πρέπει να χέσεις στο γραφείο του αφεντικού?»

Αξίωμα. Ο κάθε φιλότεχνος τεμπέλης μπορεί να πάρει μια φωτογραφική μηχανή και να παριστάνει τον καλλιτέχνη- φωτογράφο.

«Δουλεύω με ερασιτέχνες ηθοποιούς» αυτά είναι πίπες που λέμε εμείς οι σκηνοθέτες όταν δεν έχουμε λεφτά ή όταν θέλουμε να πηδήξουμε καμια ατάλανδη.

Όλες οι ωραίες γκόμενες έχουν μια αλλαζονική ψευδαίσθηση οτι είναι καλές σε αυτό που κάνουν.

Το ισοδύναμο με το να παίρνει ο Κυνοδοντας Βραβείο στις κάννες και να βλέπουμε ένα καθαρόαιμο 7,5άρι στο imdb είναι ο ΠΑΟΚ να παίρνει κυπελλο ΟΥΕΦΑ.

Υπάρχουν 4 ειδών γύφτοι. Αυτοί που όντως δεν έχουν να πληρώσουν, αυτοί που νομίζουν οτι δεν έχουν να πληρώσουν, αυτοί που νομίζουν οτι θα την γλυτώσουν χωρίς να πληρώουν, και αυτοί που δεν τους νοιάζει αν τους πει κανείς γύφτους και σας γράφουν στ’ αρχίδια τους.
Και τώρα, το lame gay twitter status της ημέρας: πολύ ευχαριστημένος που ξαναβρήκα τον εαυτό μου μέσα από τη καινουρια δουλειά. Awesome.

Από την μικρού μήκους Μαιάμι
Κοπέλα Α
-Λάζαρος , από όλα τα γελοία ονόματα γκόμενων του κόσμου , αυτό μωρή πήγες και ερωτεύτηκες
Κοπέλα Β
- αμ εσύ που ερωτεύτηκες έναν Μηνά που ήταν επαγγελματίας φαντάρος, και έκανες τατού το Μ στον κώλο σου ηλίθια και μετά σε παράτησε γιατί ήθελε να παντρευτεί και εσύ ήσουν ανάξια για παντρειά άρα?
....
Κοπέλα Α
Αχχχχ. Κανένας δεν κατάφερε να αγγίξει την ψυχή μου..
Κοπέλα β
Τουλάχιστον έχουν αγγίξει τον κόλο σου

.
.από συνομιλία με έναν γκέι που θέλει να δοκιμάσω «τ΄αλμυρά»
κος Ειπ.
Μα, Πειθώ, χρειάζεται
Λεφτ
Είστε πολύ εύπιστος κύριε Ειπ.

το “so called” πρόβλημα της Ελλάδος

είναι αυτό που αναφέρεται στην ξένη επιστημονική βιβλιογραφία με τον politically correct όρο «ΧΩΡΕΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΤΥΠΟΥ» (πώς λέμε τον αράπη στις ΗΠΑ, Αφρικαν Αμέρικαν? κάτι τέτοιο).Με απλά λόγια, όπου βλέπεις ΗΛΙΟ-ΘΑΛΛΑΣΑ-ΓΚΟΜΕΝΕΣ, υπάρχει κ το μοντέλο διαφθορά-βλαχομαγκιά (στη νοοτροπία) . Όλα τα υπόλοιπα(κουλτούρα-λάιφ στάιλ- αυτοέκφραση- αγοραστικό κοινό) υπόκεινται στις προβλεπόμενες στατιστικές κατανομές που ισχύουν για τις Ντίσκο στην Τεχεράνη. Δλδ, όποια μαϊμού χορέψει καλύτερα την κασσέτα με τους Frankie goes to Hollywood (ή κάνει πίπες) έχει και μια θέση στον ήλιο.

γιατί κάνουμε πράγματα


Ένας τύπος μπαίνει στο καζίνο. Γιατί μπήκε στο καζίνο? Μα φυσικά για να γίνει πλουσιότερος. Πάει στη ρουλέτα. Ποντάρει τις μάρκες του στο 17 κόκκινο. Η μπίλια προσγειώνεται στο 17 κόκκινο. Τί νιώθει ο τύπος? Γκαύλα.
Ένα ζεστό Σάββατο απόγευμα του καλοκαιριού, ο Λευτέρης μόλις έχει δει το τρέιλερ ακόμα μιας βλαχο ίντυ ελληνικής ταινίας , που είχε «ωραίες εικόνες» σαν να τις έφτιαξε ένας γκευ με την ίδια λογική που πάει στην αγορά με τις φίλες του και ψωνίζουν ρούχα. «Εκείνο χρυσή μου που ταιριάζει με εκείνο το χρώμα». Και να «μυρίζει» από τον τρόπο του μοντάζ του τρέιλερ (δείχνουν τα «γαμάτα» τους πλάνα όχι την υπόθεση) οτι πρόκειται για ακόμα μια μπαλαφάρα που δεν λέει τίποτα για τη ζωή μου ή τις ζωές των άλλων παρά μόνο την απεγνωσμένη ανάγκη του ίντι μαλάκα να πει «αχ κοιτάξτε τι γαμάτοι είμαστε εμείς που είμαστε αυτοί που κάναμε αυτή την ταινία». Μέσα στην καλοκαιρινή του οργή, βγάζει στάτους « Ο κάθε κοινωνικός βλάχος μπορεί να το παίξει αβαντ γκαρντ και να βγάζει κουλ φωτογραφίες με ωραία αισθητική. είναι σα να χτυπάς ένα πολύχρωμο τατού-μανίκι στο χέρι όχι επειδή ήθελες να πεις κάτι αλλά για να κάνεις φίλους. για κάποιον fucking λόγο εμένα με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο αν χάραζες το όνομα μιας γκόμενας στο μπράτσο σου παρά το πολύ όμορφο τατού σου» βγάζοντάς το ήθελε να τα χώσει στους φελλούς και τις αδελφές που έχουν γεμίσει σαν ζόμπι τον τόπο και βολεύουν τα «ροζ Παιδιά τους» σε δουλειές με τους ίδιους ακριβώς αξιοκρατικούς μηχανισμούς που βόλευε και η ΝΔ τα «γαλάζια της παιδιά» .
Έπειτα από αυτό βγαίνει μια φωτογράφος, ελαφρώς ενοχλημένη από τον τρόπο που δημοσιεύτηκε το εν λόγο στάτους πιθανότατα φοβούμενη οτι την «φωτογράφιζε» και του απαντάει «μα και οι άλλοι για να κάνουν φίλους το κάνουν». Αρνούμενος ο Λευτέρης να το πιστέψει καθόταν και σκεφτόταν αρκετή ώρα μέχρι να της απαντήσει και μάλιστα βρήκε αρκετά κούλ επιχειρήματα όπως αυτο του «άμα θες να κάνεις φίλους πάνε σε ένα γυμναστήριο, κολυμβητήριο, κάνε πολλά add, ντύσου όμορφα και κάνε βόλτες στα μπαρ, άσε την τέχνη μακρυά από αυτά, να είναι ανεξάρτητη από αυτό που λέμε αποδοχή του κόσμου».
Λίγο αργότερα κατάλαβε οτι η «αποδοχή του κόσμου» είναι η αφετηρία και η κατάληξη όλων των πράξεων αυτοέκφρασης, οπότε έπρεπε να της δώσει δίκιο στο βαθμό οτι όλοι έχουμε ανάγκη τους ανθρώποι ακόμα και αυτοί που λένε οτι δεν τους έχουν ανάγκη, με την μόνη διαφορά οτι τα ταγάρια που «ψάχνουν για φίλους» χωρίς να μας πουνε και κάτι ενδιαφέρον πέρα από την πολυχρωμία τους είναι μαλάκες. Και έπειτα ήρθε εκείνη η αιώνια συζήτηση που είχε ανοίξει ο Λευτέρης με τον Στέλιο και τον Αχταρμά εκείνον που λέγεται Γούντι Άλλεν ο οποίος είχε πει την ιστορία εκείνου του ποιητή που είχε γράψει το ωραιότερο ποίημα στον κόσμο και μετά το έκαψε.
Και τώρα ξαναγυρνάμε πίσω στον τύπο του καζίνου που δεν συμμετέχει ακόμα σε αυτό το «εικονικό debate» του Λεφτ, του Στέλιου του Γούντι και της φωτογράφου, στο μυαλό του Λεφτ. Η ευφορία που νιώθει ο Λεφτ όταν γράφει μια πολύ ωραία ιστορία, ένας μουσικός που γράφει μια τραγουδάρα, ο οποιοσδήποτε που κάνει «τέχνη» τέλος πάντων, είναι ισοδύναμη με την ευφορία που βγαίνει το 17 κόκκινο και μαζεύει το ποτ. Το «τί θα κάνεις με το ποτ?» είναι ένα άλλο function. Το αν θα «χαλάσουμε τις μάρκες» και θα τις μετατρέψουμε σε χρήματα, γνωριμίες, φίλους, γκόμενες, ακόμα και να πετάξουμε τις μάρκες στον δρόμο όπως στο παράδειγμα του Γούντι, ακόμα και να μην τις χαλάσουμε και συνεχίζουμε να παίζουμε, δεν είναι ο κυριότερος λόγος που μπαίνουμε στο καζίνο για να παίξουμε, ειδικά εμείς οι «τζογαδόροι». Εξάλλου, όπως λέγαμε και προηγουμένως, «άμα θες φίλους πάνε γυμναστήριο». Οι τζογαδόροι παίζουν μεν για να γίνουν πλουσιότεροι αλλά έχουν καταντήσει να παίζουν από ένα σημείο για να «πάρουν τη δόση τους», παίζουν για τη χαρά του παιχνιδιού. Ετσι και οι καλλιτέχνες, «παίζουν» για πάρουν την χημική ευφορία οτι «έφεραν φωτογραφίες από τον πλανήτη τους σε high Def», οτι ήρθαν λίιγο πιο κοντά στο σύμπαν. Με άλλα λόγια, σαφέστατα ένα κομμάτι που γίναμε αυτό που γίναμε είναι για να μας χειροκροτούν οι άνθρωποι, αλλά το πλειοψηφικό πακέτο έγινε για να μας «χειροκροτούμε εμείς οι ίδιοι γιατί κάτι νομίζουμε οτι καταφέραμε». Και αυτό είναι κάτι που τα περισσότερα γκέι πρόβατα στοιβάζονται σαν τους συνταξιούχους τουρίστες στα φρουτάκια του Λας βέγκας και ψυχαναγκάζονται να παίξουν για να κάνουν φίλους για τον ίδιο λόγο που ψυχαναγκάζονται μουσικοί να γίνουν dj’s μπας και βγάλουν κανα φράγκο.
Με άλλα λόγια το «paradise casino μεταξύ εμού και εμού» είναι μεγαλύτερος παροχός χημικής ευφορίας από το να έρθει κάποιος και να σου πεί «φίλε γαμώ τις ταινίες έκανες πάρε μια γκόμενα, έλα να υπογράψεις»
οποιοδήποτε άλλο εκτός του να κάνεις έρωτα την ομορφότερη γκόμενα του κόσμου