Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Εξπεκτέισονς #3

Αύγουστος 1999, έπειτα από μια τρελλή κούρσα ανόδου του γενικού δείκτη στο χρηματιστήριο Αθηνών το τελευταίο δίμηνο έφτασε ένα πρωί (συγγνώμη που δεν θυμάμαι ποιό ακριβώς) που ο δείκτης έκανε μια πελώρια βουτιά και δεν ξανανέβηκε ποτέ ξανά. Η κυβέρνηση του κοντού, τις μέρες της ανόδου, έλεγε «συνεχίζετε να παίζετε στο καζίνο μας σημασία έχει η χαρά του παιχνιδιού και από την άλλη, δεν βλέπετε που σας γλυκάναμε στην αρχή και κερδίζετε όλοι? θα γίνετε πλούσιοι.. ΜΑΛΑΚΕΣ». Ρεπορτάζ, θυμάμαι καθαρά, του Μέγκα να παίρνει συνέντευξη τότε στο gold rush έναν βλάχο αγράμματο που από τη μία μέρα που ήταν ένα φτωχό κρυόκολο τίποτα εκείνες τις μέρες είχε μεταμορφωθεί σε ένα άκαρδο τίποτα που κέρδιζε χρήματα και έλεγε με την βλαχοεξυπνάδα του και την βλαχοπροφορά του μπρος στις κάμερες «τα λεφτά μόνο μετράνε, τίποτ’ άλλο, τα λεφτά, τα λεφτά». Ο κάθε κακομοίρης άρχισε και αυτός με τη σειρά του να μπαίνει στην φρενίτιδα και άρχιζε να παίζει σπίτια.
Την πρώτη μέρα που έκανε βουτιά η Σοφοκλέους, όλοι οι «ειδήμονες» βγήκαν να καθησυχάσουν τον κόσμο να μην πανικοβληθεί. Λίγες μέρες αργότερα, άρχισαν όλοι να πανικοβάλλονται. Τραπεζικός παπάρας έβγαινε σε εξώφυλλα περιοδικών και έγραφε το εξώφυλλο με τεράστια γράμματα την δήλωσή του «το χρηματηστήριο θα φτάσει ακόμα και τις 6000 μονάδες» ακόμα γελάνε εκ των υστέρων φυσικά. Και έτσι όσο πουλούσαν οι πρώτοι και ρίχναν τους δείκτες, τόσο χαντακώναν τους επόμενους, μέχρι που έμειναν οι επονομαζόμενοι «εγκλωβισμένοι». Αυτοί που στήσαν το κόλπο με την φούσκα είχαν και την πινέζα και την κάναν πρώτοι. Ανάμεσα σε αυτούς και ένας δημόσιος υπάλληλάκος που δεν είχε καμία διασύνδεση και μπήκε όπως όλοι οι κακομοίρηδες που ονειρεύονται να έχουν το κάτι παραπάνω. Ο μπαμπάς μου.
Τον επόμενο μήνα και όσο οι κατεστραμένοι μάταια προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα μονάκριβα τους λεφτά που δεν θα ξανάβλεπαν ποτέ, ο μπαμπάς μου αγόρασε το υπέροχο αμάξι μας, ένα υπέροχο ford focus, που τώρα έχει περάσει στα δικά μου χέρια. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ούτε δικτυωμένος στο κόλπο για να του σφυρίξει κανείς πότε να την κάνει, ούτε και φημίζεται για τις τζογαδόρικες ικανότητές του. Με άλλα λόγια θα περίμενε κανείς να είναι ακόμα ένας εγκλωβισμένος που κλαίει το σπίτι που έχασε. Τί έγινε? Έκανε fold νωρίς. Ήταν κότα? Όχι ιδιαίτερα. Τί αλλάζει σε σχέση με τα κοθώνια?
Τα εξπεκτέισιονς. Ο μπαμπάς μου , έπαιζε για το αμάξι, δεν έπαιζε για το σπίτι, όπως παίζαν όλοι. Όταν είσαι στη μισή απόσταση από το σπίτι, και το χρηματιστήριο πέφτει, συνεχίζεις και τζογάρεις γιατί πολύ απλά δεν έφτασες τον στόχο και το όνειρο του «να βγάλω ένα σπίτι» είχε αποκτήσει βάσεις. Ενώ όταν παίζεις για έναν μικρότερο στόχο, ένα αμάξι, όταν πέφτει η τιμή, και πάει να χαθεί το αμάξι, αμέσως ξυπνάει το ανοσοποιητικό σύστημα και κάνεις φολντ. Αυτό σε ποιό συμπέρασμα μας οδηγεί? Ότι τα κοθώνια πραγματικά πίστεψαν οτι θα γίνουν πλούσιοι ενώ θα έπρεπε να πιστέψουν οτι θα βγάλουν κάτι ψιλό. Και αυτό είναι που κάνει το «5άρι» να διαφέρει από τα ζώα. Κερδίζει λίγα, χάνει λίγα γιατί έχει μικρές προσδοκίες από τα πάντα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου