Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

πάρτυ μποι

Ο θανάσης ανακάλυψε οτι έχει καρκίνο που θα τον καθαρίσει σε κανα χρόνο από τότε που έγινε επίσημο. Από εκείνη τη μέρα, ο μπαμπάς του τον συντηρεί, πάει στα μπουζούκια κάθε βράδι, κάνει εκδρομές στα εξωτερικά να βλέπει την ομαδάρα να βάζει το νικητήριο εκτός έδρας γκόλ, παίρνει ότι ναρκωτικό κυκλοφορεί, γαμάει πουτάνες, κολλάει γκόμενες συνέχεια, από κει που ήταν υπαλληλάκος φλώρος και έβλεπε τις γυναίκες του να καταλήγουν αγκαλιά σε κάποιον μαλάκα μέτριο χαζεύοντας μία προς μία οι ευκαιρίες να περνάνε σαν λεωφορεία γεμάτα με κόσμο που δεν προλαβε. Έγινε αρπακτικό. Άρχισε να ρουφά το μεδούλι της ζωής σαν μια τεράστια γραμμή από κόκα. Ο καρκίνος ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβει στη ζωή του. Η καλή του διάθεση και η μαχητηκότητα τον προσέλκυσαν σε περισσότερες γυναίκες και φίλους από όσο υπολόγιζε. Μέχρι που γνώρισε την μία. Την κοιτούσε στα μάτια όσο έμπαινε μέσα της καθώς την έβλεπε να τον ερωτεύεται βαθειά. Ένα κύμα ζεστασιάς διαπέρασε το στήθος καθώς ξάπλωνε ανάσκελα κοιτώντας τα ταβάνια, ενώ το μωρό λαγοκοιμόταν στους ώμους του. Έβγαλε ένα χαζό χαμόγελο για πρώτη φορά στη ζωή του ενώ έξω η καταιγίδα άρχισε να πλησιάζει και οι αστραπές κόβαν τον κόσμο στα 2 καθώς γειώνονταν στην καρδιά του.
Στο τέλος ξεψύχισε από overdose ευτυχίας. Κανένας δε θα τον θυμάται εκτός από τους συγγενείς του στο μνημόσυνο.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

sweet nights under the Dark Sky Mix-tape episode #7- Radio Hope



Και ενώ το Death star της αυτοκρατορίας των μετρίων και των βολεψάκιδων, απειλεί τον γαλαξία σε μια αφόρητη βαρεμάρα εκλείποντας την πρωτοτυπία και την δημιουργικότητα και σε αυτήν την μικρή πόλη, οπου εκπέμπει ο σταθμός των επαναστατών. εδώ οι μουσικές τους . εως την επόμενη φορά..

ΤΡΑΚΛΙΣΤ
01-jenny and johnny- while men are dreaming
02-charlotte gainsbourg-time of the assasins (mathew dear remix)
03-teddyberars- crystal meth christian featuring the flaming lips
04-am- Jorge Ben
05-steve miller band- fly like an eagle
06-plants and animals - con tiki
07-blundestto with hindi zahra-voices
08-cults-oh my god
09-the fresh and onlys-august in my mind
010-the shape of the earth-oh california
011-au revoir simone-Tell me (villa nah remix)
012-la vampires and zola Jesus- no no no
013-teen daze-gone for the summer
014-pacfic!-from lips divine (original)
015- invisible conga people- cable dazed
016- my heart belogns to cecilia winter-eighteen
017-Beach House- silver soul
018-Twin shadow-tyrant destroyed
019-Anoraak- above your head
020-thievery corporation-sweet tides
021-underworld-Louisiana
022-cloud cult-Unexplainable stories
023-Nigel GOdrich-love me some walking
024-Emeralds-Goes by
025-big troubles-astrology screen savers
026-Bonobo- black sands
027-Balmorhea-baleen morning
028-angus and julia stone-draw your swords
029- the weepies-they're in love, where am i?
030-The Smiths - Please, Please, Please, Let Me Get What I Want

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Σώστε τα ποδήλατα από τους Self righteous malakes



Λες και το ποδήλατο εφευρεθηκε για να μπορεί η χοντρή να τρώει το βράδι χωρίς τύψεις. Αλλά σου λέει «αφού έχω το ποδήλατο και γυμνάζομαι, ας φάω όλον τον γύρο, όλο και κάποιος μεθυσμένος μαλάκας θα βρεθεί και μετά θα τον βγάλω να φιλιόμαστε φωτογραφία από το κινητό στον καθρέφτη του μπάνιου και στη συνέχεια θα την ανεβάσω ως default picture στο facebook μαζί με όλα τα υπόλοιπα μεθυσμένα αγόρια που κρέμονται στις φωτογραφίες μου σαν τα κεφάλια των βαλσαμωμένων ελαφιών που έχουν να πιάσει οι κυνηγοί». Οι δε αδερφές το ποδήλατο το κάναν αναπόσπαστο gudget της γαματοσύνης τους και επιτηρούν την πόλη κατακεραυνώνοντας τον κάθε γιοταχι που πάρκαρε παράνομα προσωρινά γιατί δεν βρήκε πάρκιν. Οι αναρχικοί με τις γκόμενες, τα τζιβοσανδαλάκια και τα κοπρόσκυλα που τρέχουν από πίσω τους νομίζουν οτι αν όλοι οι δρόμοι γίνουν ποδηλατόδρομοι θα ανατρέψουν το σύστημα. και δίπλα τους και όλοι αυτοί οι ακόλουθοι των trends, πασοκοαριστεροί, ίντιδες, έντεχνοι εκδότες άχρηστων free press τύπου, που οι «ντεμέκ πρωτοπόρες» φυλλάδες τους γεμίζουν τους κάδους των ανακυκλωσίμων, θυμίζουν λίγο πολύ τον μπουγατσατζή της γειτονιάς μου. Έβαψε το μαλλί του ξανθό το 2010. Επιστροφή στα 90’ς κανονικά. Αλλά τι να κάνει το παλικάρι, τώρα του ήρθαν τα update.
Και κάπως έτσι γεννάται η ψευδαίσθηση των «ευτυχισμένων αστών» οτι «προσφέρουν». Γιατί αν το δούμε με απλή λογική η Θεσσαλονίκη δεν θα γίνει ποτέ «αλλιώς». Θα παραμένει μια υποβαθμισμένη χωριάτα επαρχιακή υπανάπτυκτη χριστιανοδεξιούπολη, που τα λαμόγια θα τρώνε τα λεφτά του δήμου και ο κάθε φελλός που έχει τους «σωστούς φίλους» θα έχει μια θέση στον ήλιο της εργασίας μπαίνοντας στον κάθε οργανισμό με βύσμα την ώρα που ο δήμαρχός της "χαρίζει" στον δήμο 3000 ποδήλατα των ώρα που έχει καταχραστεί κανα 50μύριο ευρώπουλα υπερτιμώντας τα και αυτά. Οι μόνοι που περνάνε πραγματικά καλά είναι οι βολεμένοι γόνοι πλουσίων οικογενειών, τα κομματόσκυλα της δεξιάς και οι παοκ-άρχες. Γιατί όταν ζείς σε μια πόλη, σε μια χώρα που δεν έχει πολιτισμό, είναι υποκριτικό να παριστάνεις οτι έχεις και να κλείνεις τους δρόμους για μια μέρα. Το Βερολίνο, το Άμστερναμ έχει πολιτσμό. Εδώ άμα βγεις στην εγνατία με το ποδήλατο χωρίς κράνος και επιγονατίδες κινδυνεύει η ακαιρεότητά σου. Η γιαγιά πάει να διασχίσει ένα στενό και ο κάγκουρας στο διερχόμενο αμάξι αντί να πατήσει φρένο, μαρσάρει για να την τρομάξει και πάθει κανα έμφραγμα για να περάσει αυτός πρώτος. Εγώ σε αυτήν την πόλη δηλαδή ποδήλατο ΔΕΝ θα αγόραζα όσο τρέντι και αν μου το παρουσιάζουν.
Και πάμε τώρα στα νούμερα με τα οποία μιλάω με την ιδιότητα του μηχανικού. Το γνωρίζετε οτι η βενζίνη είναι το καλύτερο καύσιμο? Η μοριακή δομή της βενζίνας, έχει την μεγαλύτερη ενεργειακή πυκνότητα από οποιαδήποτε άλλο καύσιμο. Δηλαδή, αν αντικαθιστούσαμε την βενζίνη στην μηχανή με πχ, φυσικό αέριο ή υδρογόνο θα έπρεπε το ντεπόζιτο του εν λόγο μηχανοκίνητου να καταλαμβάνει τον τριπλάσιο ή και παραπάνω όγκο. Δηλαδή θα έπρεπε να οδηγούμε αμάξια στο μέγεθος νταλίκας για να φτάσουμε τα καλοκαίρια στα θέρετρά μας μακρυά από το κέντρο της υπέροχης μας συμπρωτεύουσας. Οπότε με βάση αυτό, η λύση στο πρόβλημα ρύπανσης δεν είναι το «οδηγείτε ποδήλατα» τη στιγμή που όλες οι μετακινήσεις βασίζονται στην ταχύτητα. Επίσης οι ραγδαίες εξελίξεις στην έρευνα, ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ανθρώπους, που φάγαν 9-10 χρονάκια βγάζοντας τα ματάκια τους στους υπολογιστές στα πειράματα και στα βιβλία, το ενεργειακό και παράλληλα τα πρόβληματα της υπερθέρμανσης και της ρύπανσης του πλανήτη, δίνουν περισσότερες πιθανότητες να λυθούν μέσα από τις πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις αποτέλεσμα χρόνων επίπονης δουλειάς και μελέτης και λιγότερες αν ένας ευαισθητοποιημένος γκέι αριστερός καλλιτεχνούλης πάει και φυτέψει ένα δέντρο σε ένα δάσος. Για παράδειγμα, οι μηχανικοί, προσανατολίζονται να φτιάχνουν μηχανές που προσεγγίζει τον 100% βαθμό απόδοσης. Δηλαδή μηχανές με όσον το δυνατότερο λιγότερες ενεργειακές απώλειες. Αυτό γνωρίζετε τι σημαίνει? Αν οδηγείς ένα αμάξι στις μέρες μας με περίπου 50% βαθμό απόδοσης, η μισή βενζίνη πάει χαμένη. Δηλαδή αν αξιοποιούσαμε όλο το διαθέσιμο καύσιμο,ο πλανήτης θα είχε λιγότερα προβλήματα για τα επόμενα 100χρόνια. Τώρα, αν είμουν εγώ ο CEO μιας πετρελαικής εταιρίας τί θα με συνέφερε να κάνω? Να προωθήσω τα ζώα (αχ, συγγνώμη κοινή γνώμη, δηλαδή ευαισθητοποιημένες χοντρές και self righteous Τέλλους Φίλιδες) να βελάζουν μέσα από κλαιν μάιν δραστηριότητες έχοντας την ψευδαίσθηση οτι σώζουν τον πλανήτη και ταυτόχρονα να φαίνομαι πονόψυχος, ήήήήήή να χρηματοδοτήσω προγράμματα που πραγματικά θα σώσουν τον πλανήτη για να βγάζω λιγότερα χρήματα? Εγώ πάντως θα έκανα το πρώτο ανάβοντας την πουράκλα μου καθώς θα περιμένω να μου έρθει στύση ενώ η γραμματέας μου, η πρώην πλέιμειτ μου γλύφει τα δάχτυλα των ποδιών μου.
Αλλά ας μην συνεχίσω άλλο. Σας αφήνω με τα λογια του George Carlin «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλλαζονεία από αυτή που έχει ο άνθρωπος να νομίζει οτι έχει τον έλεγχο του περιβάλλοντός του»

Με άλλα λόγια το να συμμετέχεις σε πρωτοβουλίες τύπου «μέρα χωρίς αμάξια» είναι σαν να πηγαίνεις στην συναυλία των U2 επειδή πιστεύεις οτι ο Μπόνο είναι «βαθύς» άνθρωπος. πλιζ, δεν λέω οτι είναι πάντα κακό να ευαισθητοποιείς το κοινό, απλά λέω οτι είναι καλύτερο να επενδύσουμε στην έρευνα και στην επιστήμη. οι διαβασμένοι άνθρωποι, πιστέψτε με, μπορούν καλύτερα.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

αίμα γουρουνιού παρτ 1


Τον ιούνιο του 2005, αμέσως μετά τον χωρισμό μου με την πανέμορφη μις γλυκούλικο αλτέρνατιβ γκομενάκι 2004 που μου κάθισε, έκανα το ιστορικό λάθος να τα φτιάξω με μια χοντρή. Το δε γκομενάκι, που όλοι οι χερχελέδες θα ήθελαν να την κάνουν γυναίκα ήταν πια ελεύθερο να βρεί τον πρώτο τυχαίο μαλάκα που θα της αρέσει από τον κλειστό της κύκλο και να ζήσει μαζί του την καλύτερη επταετία που θα ήθελα εγώ να ζήσω στη ζωή μου. Θα έχουν κάνει και ένα μωράκι να βυζαίνει τη ρώγα της το μωρό από το ένα βυζί και ο μπαμπάς από το άλλο, έπειτα από μια 2ετία τουλάχιστον συμβίωσης. Οι συνομίληκες φίλες της, από τη δουλειά, μάνες και αυτές, θα την είχαν ψήσει προηγουμένως και θα της έλεγαν πόσο όμορφα είναι να έχουνε ένα μωράκι τώρα που οι δουλειές τους πάνε καλά και αντέχουν οικονομικά ένα παιδί. θα την έβαζε ο άντρας της και να κάθεται από πάνω του, ενώ τα χέρια του θ’ ανέβαζαν το κάτασπρο ολοσωμο φόρεμα με τις τιράντες που φτάνει μέχρι το γόνατο και θα χαϊδεύαν τις μικρές τρυφερές και λείες γάμπες της, που τα πόδια της τελειώνουν στα επιτιδευμένα λέσικα σανδαλάκια της και θα της έλεγε «θες να κάνουμε ένα παιδάκι?». Και έτσι θα ζούσαν αυτοί καλά και εγώ στην κόλαση, ενώ θα έχω πάθει δηλητηρίαση από τα φτηνά κρασιά και θα σταματήσω να αναπνέω σε αυτό το σύμπαν, φυσικά μόνος. Και για αυτό, ήμουν στη φάση που ήθελα κάτι πιο κάτω από τα κυβικά μου γιατί τα πιο πάνω από τα κυβικά μου (και αν δεν τα έχεις φτάστα- hint: όλο το μυστικό του να γίνεις άντρας) ήταν μια απογοήτευση. Η χοντρή χωρίς κανένα δισταγμό είχε πέσει όλη πάνω μου και όση πείνα είχε κάθε 10 λεπτά να βάλει κάτι με τα χοντρά της δάκτυλα στο στόμα της, άλλες τόσες ανάγκες σεξουαλικές και μη, είχε. Το σπίτι της , φτωχικό, αλλά και αχούρι, λες και ζούσε το γουρούνι στη λάσπη. Οι φαρδιές κυλότες στο πάτωμα, οι συσκευασίες από τα τελειωμένα γαριδάκια πεταμένα κάτω, αποφάγια σε κάθε γωνία που μπορεί να σταθεί κάποιος και να την χρησιμοποιήσει για να φάει, η δε μυρωδιά του «έχει να πατήσει σπίτι και να με γαμήσει κάποιος μήνες οπότε γιατί να κάθομαι να καθαρίζω?» ήταν διάχυτη. Και δεν την ένοιαξε ούτε όταν ήρθε τελικά κάποιος στο σπίτι της να την γαμήσει, ο υποφαινόμενος δηλαδή.
Αυτή είχε κάποτε έναν άντρα, κούκλο, πανέξυπνο, χουβαρντά, πλούσιο, κοινωνικό που στεκόταν για να χαιρετήσει φίλους κάθε 5 λεπτά στον δρόμο, ατακαδόρο, βολεμένο απ’όλες τις μεριές ακόμα και σε εποχές κρίσης, που ήταν τόσο γυμνασμένος που νόμιζες αν ήσουν γκόμενα οτι πέρασε από πάνω σου το τρένο ιντερσίτι στο σεξ και μάλιστα όσο διαρκεί το Αθήνα- θες/νίκη, τόσο καλός ο επιβήτορας, που όλες οι κοπέλες κάναν κρα για να τον πάρουν. Αλλά αυτός στη χοντρή. Καλά η χοντρή μέλι είχε? Η χοντρή ήταν σαν μια μαύρη τρύπα. Αν για κάποιο λόγο βρεθείς δίπλα της σε καταβροχθίζει. Δεν ξέρω και εγώ κατά πόσον δικιά μου επιλογή ήταν που κάθισα δίπλα της εκείνο το βράδι και μ’αρπαξε από τον λαιμό και μου άρχισε τα γλωσσόφιλα και πανηγύριζα που ακόμα αρέσω στις γυναίκες. Το τελευταίο βράδι που βγήκα σε μπαρ με ανθρώπους. Η μαύρη τρύπα ήταν για μένα η τιμωρία που πλησίασα την ευτυχία την επιτυχία, για λίγο, πολύ αμυδρά και μετά μου έφυγε. Και μετά ήρθε η Νέμεσις. Και για τον προηγούμενο από μένα. Μια μέρα αυτή βγήκε με τον προηγούμενο βόλτα με το αμάξι της. Είχε πιεί ένα μπαρ ολόκληρο. Ο άντρας της είχε ένα κολλητό σ’ένα μπάρ για να μπορεί να αφήνει τη χοντρή με 5 ευρώ να πίνει ένα βαρέλι μπύρα, 2 μπουκάλια ουίσκι από τα καλά, 3 κοκτέιλ με ελάχιστη πορτοκαλάδα και 93% αλκοόλ και πάλι να έχει καταφέρει να κάνει «κεφάλι». Μετά άρχισε κάτι μπύρες για σφηνάκια από περίπτερα. Εκεί άρχισε ο ιπποπόταμμος λίγο να ζαλίζεται. Μετά μπήκαν στο αμάξι. Μετά από μισή ώρα ζωντανή από το αμάξι βγήκε μόνο αυτή. Πάνω στο μεθύσι της έφυγε το τιμόνι και έχασε τον έλεγχο και έπεσε στη στροφή πάνω σε μια κολόνα από τη μεριά του συνοδηγού. Το σήμα του κοκ είχε μπει πάνω στο πρόσωπο του επιβήτορα και το έκοψε στα 2. Ότι ομορφιά του απέμεινε πια ήταν μόνο από την μία μεριά. Η άλλη είχε τον έξυπνο εγκέφαλο να χύνεται καθώς έχανε το σχήμα του από την τεράστια τρύπα και λίγο πιο κάτω ο βολβός του ματιού του πεταμένος στο μισό μέτρο. Τον έσπρωχνες και δεν αντιδρούσε, δεν κουνιόταν. Στην κηδεία του, του ράψαν λίγο το πρόσωπο, και του βάλαν ένα ψεύτικο μάτι για να τον κλάψει η μάνα του. Η χοντρή ήταν στο νοσοκομείο. Δεν είχε ούτε γρατσουνιά, απλά έπαθε σκωλικοειδήτη και έπρεπε να την ανοίξουν. Όταν ξύπνησε ζήτησε παγωτό για να συνέλθει. Μετά έπεσε σε βαριά κατάθλιψη.
Λίγους μήνες αργότερα ένα πρωϊνό, και αφού η ασφαλιστική είχε φτιάξει το αμάξι, πήρε τους γονείς της μια μέρα να τους πάει στο εξοχικό, νοικοκυρά η μία, λίγο πριν βγει στη σύνταξη ο πατέρας, και να έχει πάρει κάτι δάνεια που να μη μπορεί να τα ξεχρεώσει, ξανά έγινε φυσαρμόνικα το αμάξι, αυτή τη φορά, έβρεχε, ο δρόμος γλιστρούσε, και η χοντρή είχε ζεστάνει πριν ξεκινίσει 2 λίτρα γάλα να φάει τα κορν φλέικς της με αποτέλεσμα να την ψιλοπάρει ο ύπνος την ώρα που οδηγούσε και να ντελαπάρει το αμάξι. Το πτώμα του μπαμπά είχε βρεθεί 10 μέτρα πιο κάτω, έτρεμε για 30 δευτερόλεπτα και μετά ξεψύχισε στον παγωμένο δρόμο, ενώ η μαμά είχε αντέξει να δεί όλο της το αίμα να φεύγει από το σώμα, με μια λαμαρίνα να της έχει κόψει την κοιλιά και τα 2 πόδια, ενώ οι πίδακες αίματος να φτάνουν από το ταβάνι που ήταν το αμάξι ξαπλωμένο στο πάτωμα που ήταν πάνω. Και πάλι η χοντρή, «κυρία» βγήκε από την άμορφη μάζα του αμαξιού και σε πλήρη συνείδηση.
Όταν πρωτομπήκα στο αχούρι της, μου ζήτησε πριν γδυθούμε και το κάνουμε να παραγγείλουμε πίτσα, γιατί το πιοτό της άνοιγε την όρεξη και ήθελε να τσιμήσει κάτι. Σαν κλασσικός φραγκοφονιάς που ήτανε, ήθελε να μοιραστούμε μέχρι και στο σεντ δυα 2 τον λογαριασμό που έβγαινε από 6,75 ευρό το άτομο. Οπότε της έδωσα 10 ευρώ και έβγαλε από το πουγκί που είχε στο κομπινεζόν της τα δίφραγκα και μου έδωσε 3,25 ευρώ σε ρέστα των 10,20, 2, 5 και 1 σεντ. Από την πίτσα όμως, έφαγε 7 κομμάτια και εμένα μου άφησε το 1. Και αυτό που μόλις περιέγραψα ήταν όλη μας η σχέση σε μικρογραφία. Έπειτα, καθώς γδύνονταν, άρχισε να μου θέτει τους κανόνες της. «να ξέρεις, εγώ δεν κάνω πίπες» «μα μου αρέσουν οι πίπες» της είπα. «κοίταξε να δεις, αν είναι να βρεις κάποια άλλη κοπέλα να περάσεις καλά, γιατί έχω τα όρια μου. Γιατί έτσι γουστάρω. Είμαι χριστιανοδεξιά και έχω πολλά ταμπού. Θες φύγε, θες μείνε. Μόνο το τσουτσούνι του συγχωρεμένου μπήκε σε τούτο το στόμα και για πολύ λίγο. Δεν θα γίνεις ποτέ σαν τον συγχωρεμένο» «σιγά τον γκόμενο» απάντησα, «ΝΑ ΠΛΕΝΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ. Άμα σου χώσω κανένα μπουκέτο και σου ανοίξω την μύτη θα σου πω εγώ. Κοίταξε, κοίταξε, υπάρχουν διάφορες περιοχές που δεν τις αγγίζουμε, όπως για παράδειγμα, εγώ με τον συγκεκριμένο άνδρα. Αν τολμήσεις ποτέ να υπαινιχθείς έστω και κάτι, θα ανοίξει μια μαύρη τρύπα και θα σε καταπιεί ζωντανό,το κατάλαβες?» τρομοκρατήθηκα τόσο πολύ που κατάλαβα ακριβώς τι ενοούσε. «τίποτα άλλο για να ξέρω?» «Από στάσεις, μόνο το ιεραποστολικό ορθόδοξο κάνω, γιατί όλα τα άλλα με κουράζουν να αλλάζω θέσεις συνέχεια.. επίσης μην τολμήσεις ποτέ μα ποτέ να με γλύψεις.. σιχαίνομαι.. και όταν το κάνουμε να βάζεις τα δυνατά σου να τελειώνεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται.. άμα δεν τελειώνεις έγκαιρα θα σε βοηθάω εγώ λίγο με το χέρι μου», «δηλαδή, μου λές με άλλα λόγια, οτι άμα είναι να τον παίξω μόνος μου, να ρθεις και εσύ να βάζεις ένα χεράκι» «Ακριβώως. Και πού σαι? Σου αρέσει να είσαι «γυμνός» για καλύτερη τριβή ή να φοράς προφυλακτικό για να τελειώνεις αργά?» «να είμαι γυμνός» «Εντάξει. Τότε αν δεν φοράς προφυλακτικό εγώ δε θα σου κάθομαι».Ο τόφαλος φαινόταν πραγματικά να γουστάρει, εγώ από την άλλη ζοριζόμουν και ήμουν στο οριακό δίλλημα να είμαι μόνος μου και να την παίζω μόνος μου κλαίγοντας τη μοίρα μου για την ομορφούλα που έχασα, ή να κάνω, έστω και αυτό το χάλια σεξ με κάποια που δεν ψιλοτρελλαίνομαι, αλλά είναι η μόνη μου επιλογή για εκείνο το χρονικό διάστημα. Και το να σου την παίζει άλλη ήταν οριακά καλυτερο από το να την παίζεις μόνος σου. Και ο φόβος του να μείνουμε μόνοι είναι συνήθως ένα κακό φόκους. Και καμιά φορά υπερτερεί το να λέμε οτι έχουμε κάποιον για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας οτι έχουμε μια σχέση, έναν φίλο, έστω και έναν. Θα πρέπει να σπάσει τελείως ο παρθενικός υμένας του «κανένας πραγματικά δεν νοιάζεται για πάρτη σου» για να καταφέρουμε να πάρουμε μια σωστή απόφαση η οποία και θα είναι φυσικά να βρεις κάποιον που θα νοιάζεται έστω και τυπικά.
Τους επόμενους μήνες, εγώ τους περνούσα προσπαθώντας να ξεπεράσω την πρώην μου και εκείνη τον συγχωρεμένο τον επιβήτορα.Όταν ήρθε το καλοκαίρι μια μέρα αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο με το αμάξι μου. Αν και δεν έκλεισα μάτι από το κακό κάρμα που κουβαλούσε η χοντρή να μπαίνει πάλι σε αμάξια, οδηγούσα πολύ προσεκτικά, σχεδόν άριστα. Κάποια στιγμή, και για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο στο μυαλό της, που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, της βάρεσε να οδηγήσει και αυτή. Με βαριά συρτή φωνή ξεκίνησε τις πρώτες βολές «θα ήθελα να οδηγήσω». Το επανέλαβε αυτό 7 φορές. Μετά άρχισε να πιάνει λίγο το τιμόνι ενώ οδηγούσα, «τί κάνεις μωρή, θα σκοτωθούμε» «αφου δεν οδηγείς καλά, με μένα θα ναι καλύτερα, αλλά τι να σου πω, εσύ αποφασίζεις, οτι θες», βάζοντας το κολοδάκτυλό της βαθύτερα μέσα στον κόλο σου όσο τόνιζε το «εσύ οτι πεις, μαν, εσύ οτι θες». Το κακό με αυτήν, ήταν οτι μαλακία έβαζε στο μυαλό της, δεν τα παρατούσε ποτέ μέχρι να το κάνει και να σου σπάσει τα νεύρα μέχρι να την διευκολύνεις. Θα έκανε τα πάντα. Θα σε πιέσει, θα σου βάλει κολοδάχτυλο, θα σου κάνει καγκουριές. Στο τέλος, υποχωρείς. Αγανακτισμένος της είπα «εεε, άντε πάρτο μας έπρηξες» και σταμάτησα λίγο πιο πέρα. Σαν παιδάκι η χοντρή με ένα χαμόγελο του απόλυτου success, πήρε το τιμόνι στα χέρια της. Στο μισό χιλιόμετρο ακούστηκε από μακρυά ένα ΓΚΡΑΑΑΑΑΓΚ!. Το έριξε σε ένα δέντρο. Το μυτερό κλαδί σταμάτησε 1 χιλιοστό λίγο πριν μπει στο μάτι μου, τίποτα δηλαδή μπροστά σε αυτά που πάθαν άλλοι με τον χάρο οδηγό. Στον γυρισμό με την οδική βοήθεια έλεγε οτι έφταιγε η τάχύτητα που ήταν αλλιώς στο κολάμαξό μου.Μέρες αργότερα, μεθυσμένη μου εξομολογήθηκε οτι ήταν αυτοδίδακτη στην οδήγηση γιατί δεν είχε λεφτά, και οτι λάδωσε την επιτροπή για να πάρει το δίπλωμα, παρόλα αυτά συνεχίζει και δηλώνει οτι λατρεύει να οδηγεί.

Success



Ήταν ένας σεναριογράφος που πέρασε 4 χρόνια της ζωής του γράφοντας σε 4 τοίχους του πατρικού του σπιτιού. Δεν έβγαινε, δεν έκανε σεξ, μιλούσε μόνο με τον εαυτό του και τον τάϊζε ο αδερφός του. Τα χρόνια πέρασαν και επιτέλους του ήρθε η καλύτερη ιδέα στο μυαλό του. Την έγραψε και όντως αυτό το σενάριο θα άλλαζε την ιστορία του κινηματογράφου όπως την ξέραμε. Μόλις την τελείωσε, την υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πάνος Κουτρούμπασης. Την έστειλε σε μια εταιρία παραγωγής στο εξωτερικό, με το που την διάβασαν τρελλάθηκαν και του στείλαν μια παχυλή αμοιβή. Την πήρε την επιταγή και πήγε και αγόρασε για τον ευατό του ένα μικρό σπίτι δίπλα σε μια παραλία ενός χωριού για να συνεχίσει να γράφει. Μόλις άρχισαν να τον αναζητάνε, για συνεντεύξεις και προβολή, φοβήθηκε. Δεν ήταν άλλωστε συνηθιζμένος να είναι στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Είχε συνηθίσει τη σκιά. Είχε μάθει μόνος του. Συνδίασε το ταλέντο του με την ασκητική του ζωή που του είχε μπει τόσο μέσα στο πετσί του που δεν ήθελε να δει το φως του κοινωνικού ήλιου γιατί θα τον τύφλωνε. Ήθελε εξάλλου να «τερματίσει» τον κινηματογράφο με το επόμενο σενάριο που είχε βρει και το να γίνει βλαχονεοπλουτοσελέμπριτι θα του αποσπούσε το έργο. Έτσι προσέλαβε έναν ηθοποιό να παριστάνει τον Πάνο Κουτρούμπαση. Τον Αριστομένη.
Ο Αριστομένης, ένα γλυκύτατο καραφλό παιδάκι με γυαλάκια, ενήλικος αλλά παιδάκι στην πραγματικότητα, είναι γενικότερα ο καλύτερος φίλος των ανθρώπων. Πλούσιος, με σπίτι στην παραλία, χωρατατζής, μορφωμένος. Το μόνο πράγμα που ήθελε ήταν να τον κάνουμε να νιώθει και να λέει στον κόσμο πόσο επιτυχημένος είναι. Άμα του δώσεις «επιτυχία», τον κάνεις να νιώσει ξεχωριστός, θα σε αγαπάει, θα σου δίνει γαμάτες συμβουλές, θα σου δίνει να ρουφάς από την κόκα του, θα σου δίνει τα κλειδιά του σπιτού του στην παραλία να μείνεις όσο θες, θα σε κερνάει από τα πιο ακριβά του ουίσκια, θα σε γνωρίσει σε όλους του τους πλούσιους φίλους να τους γδάρεις και αυτούς άμα το χεις ανάγκη, θα σε κάνει βόλτες με το ιστιοφόρο του το καλοκαίρι, μέχρι και την γκόμενα του θα σου δώσει να γαμήσεις άμα τον ψήσεις. Άμα όμως για κάποιο λόγο το πρότζεκτ που θα τον προσκαλέσεις να συμμετέχει ώστε να λέει «και τώρα κάνω αυτό εδώ το πρότζεκτ, και μετά με προσκαλέσαν για να γίνω σκίπερ όλο το καλοκαίρι θα βγάζω λεφτά, και θα γαμάω γκόμενες» δεν πάει καλά, ή στραβώσει και έπειτα από ώριμη σκέψη φτάσει σε κάποιο αδιέξοδο που πρέπει να το εγκαταλείψεις και του στερήσεις αυτήν την δυνατότητα, αλίμονό σου. Η κόλαση ξεσπάει. Ο Αριστομένης από γλυκύτατο παιδάκι, γίνεται ένας άγριος κομπλεξικός σκύλος με κόκκινα μάτια που βγάζει φωτιές και σου κάνει τραμπουκιές με την πρώτη ευκαιρία γαυγίζοντάς έτοιμος να σου φάει το πόδι ακόμα και το πρωί που ξυπνάς. Εντωμεταξύ ταυτόχρονα τερματίζεται και κάθε δωρεάν παροχή και υπηρεσία προς το πρόσωπό σου. Βλέπεις ξαφνικά τους φίλους του να σου γυρνάνε την πλάτη, ενώ με εκείνους που δέθηκες λίγο περισσότερο τους βλέπεις να προφασίζονται ηλίθιες αφορμές για να παρεξηγιούνται και να σου κόβουν με συνοπτικές διαδικασίες την επικοινωνία ακούγοντας από τρίτους να αναφέρουν για σένα «αρκετά ανεχτήκαμε από αυτόν τον μαλάκα».
Ο ίδιος ο Αριστομένης, δεν είναι γνωστό εαν έχει ασχοληθεί με κάτι μόνο και μόνο επειδή διασκεδάζει με τον εαυτό του κάνοντας το, παρά μόνο εαν οι άλλοι του δίνουν συγχαρητήρια κανοντάς το. Και αυτό ήταν και το βαθύτερο πρόβλημά του που λίγες φορές πήγε να ασχοληθεί με την δημιουργία τον έκανε να μπλοκάρει. Νοιαζόταν πάρα πολύ για την υπόλοιπη κοινωνία και ιδίως το τι θα πιστεύουν για αυτόν οι άλλοι άνθρωποι. Και έτσι πληρούσε όλα τα κριτήρια ώστε να μεταμορφωθεί στο σεναριογράφο Πάνο Κουτρούμπαση, από τη μια θα ρουφάει όλα τα καλά της κοινωνικής επιτυχίας και θα στέλνει τις επιταγές στον σεναριογράφο. Και πράγματι ο Αριστομένης, ως πάνος περπατούσε πάνω στα κόκκινα χαλιά των φεστιβάλ, έδινε συνεντεύξεις, έγινε εξώφυλλο, απολάμβανε τον μύθο του ροκ σταρ. Με 2 γκόμενες πάντα στο πλευρό του περπατούσε στα γνωστά σοκάκια της Βαλαωρίτου, έχοντας σιχαθεί πια την βαβούρα από αυτούς τους βλάχους που του χάλασαν την γειτονιά. Σταματάει κάθε 40 δευτερόλεπτα και μιλάει με γνωστούς «και με τί ασχολείσαι τώρα?» «να, μωρέ, και τώρα μου ζήτησαν να γράψω ακόμα ένα σενάριο, αλλά κρατάω χαμηλό προφίλ, και μέχρι και όνομα άλλαξα για να είμαι ινκόγκνιτο, καταλαβαίνεις, ο τομ τίκβερ μου ζήτησε να το σκηνοθετήσει, ο θομ γιορκ παρακαλάει να γράψει το σάουντρακ, στο στούντιό μου φυσικά θα τον ηχογραφήσω και εγώ θα του κάνω παραγωγή και το καλοκαίρι, θα γίνω σκιπερ σε ένα ιστιοφόρο, θα με πληρώνουν και θα γαμάω γκόμενες».
“and the winner is… Panos Koutroumbasis” τσίμπισε και το όσκαρ, βέβαια, η συμφωνία συμφωνία, και τα λεφτά από το όσκαρ πήγαινε στον σεναριογράφο που σιγά σιγά άρχισε να νιώθει μια πληρότητα μέσα του, κλεισμένος στο σπίτι που έχτισε, μακρυά από όλο τον κόσμο. Μπορεί να μην ένιωθε πολύ ευτυχισμένος, αλλά ένιωθε αυτό που οι αρχαίοι ονομάζαν «ευδαιμονία».


Ο Πάνος είχε και κατακτήσεις. Και με μια ειρωνική στροφή της τύχης άρχισε να ενδιαφέρεται και η Μέγκαν φοξ για το ταλέντο του και να θέλει να βγούνε ραντεβού. Ο Αριστομένης δεν ήξερε οτι αυτή ήταν η αγάπη της ζωής του σεναριογράφου, που ήταν κρυφά ερωτευμένος μαζί της και της έγραφε και αυτή δεν του απαντούσε. Μέχρι και ώς «ο πραγματικός Πάνος» υπέγραψε στο γράμμα που της έστειλε και αυτή δεν τον πίστεψε. Ευτυχώς ο Αριστομένης τα σκάτωσε με τόσο όμορφη γκόμενα και το σύμπαν ξαναγύρισε στην προβλεπόμενη του τροχιά και δεν γαμήθηκε προς το παρόν. Για να το εκλογικεύσει ο Αριστομένης, την αποκάλεσε στους φίλους του «άντε μωρέ την επιφανειακή χαζογκόμενα που έχει συνηθίσει στους εύκολους ανθρώπους που μόνο έχουν λεφτά και ντύνονται ωραία.» Παρόλα αυτά αυτή η ιστοριούλα ήταν αρκετή για να καταλάβει ο σεναριογράφος οτι μόνο με «ευδαιμονία» δε χορταίνεις. Χρειάζεται που και που και κανένα πανέμορφο πλάσμα να σε αγαπήσει και εσύ να το χαϊδεύεις σαν παιχνιδιάρικο γατάκι που γουργουρίζει και αυτό θα τρίβεται, που θα σε γρατσουνάει καμιά φορά σα μαλακισμένο που είναι, αλλά είναι τόσο γλυκό και μαλακό που δεν θα γίνεται να μην το αγαπάς και εσύ. Και τότε, έχυσε ακόμα ένα δάκρυ για την Μέγκαν Φοξ που δεν του μιλάει, ήπιε ακόμα μια γουλιά από το ποτό του και συνέχισε να γράφει μέχρι να την ρίξει μια μέρα.
Την ίδια στιγμή, ο Αριστομένης, απολάμβανε τα μπάνια του με τους φίλους του στο ιστιοφόρο κάπου στην κορσική με 4 playmates να ρουφούν κόκα από την καράφλα του.ζούσε τον ορισμό της ευτυχίας. Σκεφτόταν σοβαρά να αλλάξει το όνομά του σε Πάνος Κουτρούμπασης και μάλιστα το έκανε στο facebook του. Δεν είχε ανάγκη από τίποτε άλλο. Εκεί που έκανε ηλιοθεραπία, έβγαλε το reyban και σήκωσε το τηλέφωνο. ήταν ο σεναριογράφος που τελείωσε το σενάριο. Του το στέλνει με μέιλ. Ο Αριστομένης του απαντά «ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. ΘΑ ΓΑΜΑΜΕ ΓΚΟΜΕΝΕΣ» .
Το σενάριο βέβαια δεν εκτιμήθικε ούτε από κριτικούς, ούτε από το κοινό, ούτε μάλιστα και από την κοινή λογική. Μάλιστα ήταν αυτό που λέμε η μεγαλύτερη παπαριά που έχει δει ποτέ άνθρωπος στην ιστορία του σινεμά. Το τι γιούχα έπεσε στα φεστιβάλ ούτε να το φαντάζεστε. «Πάνο Κουτρούμπαση, τί κάνεις ρε φιλάρα?, πως πάνε τα σενάρια?» τον ρώτησε ένας από τους εκατοντάδες γνωστούς του στον δρόμο. «Αριστομένη φώνα με, θα με υποχρεώσεις...ε, να μωρέ, τώρα έχω γίνει λίγο μηχανικός και γράφω κάποια τραγούδια που τα δίνω στην Αθήνα σε μια τραγουδίστρια και σε ένα χρόνο θα γίνω πασίγνωστος τραγουδοποιός. Θα με φωνάξουν φυσικά και σκίπερ το καλοκαίρι και θα με πληρώνουν και θα γαμάω γκόμενες». Ο σεναριογράφος τον πήρε μια μέρα τηλέφωνο να πάνε για καμιά μπύρα «έλα ρε Αριστομένη όλα καλα? Τί γινεται?».. « άσχετε, ατάλαντε, αποτυχημένε 30ρη γιαυτό δεν σου αξίζει καμία γκόμενα...ΓΑου ΓΑΟΥ ΓΑΒ ΓΑΒ ΓΑΟΥ ΓΑΒ.. ΓΑΒ.....»
....και δεν του ξαναμίλησε. Κι ο σεναριογράφος συνέχισε να γράφει. Την επόμενη φορά ίσως και υπέγραφε και με το δικό του όνομα.

Συμβουλή σε όλους όσους ασχολούνται με τις τέχνες ή οτιδήποτε.


Στον Δήμο Θεσσαλονίκης, επικρατεί η εξής φιλοσοφία όσον αφορά την αποκομιδή των ανακυκλώσιμων υλικών από τους μπλε κάδους. Υπάρχει κλειδαριά που εμποδίζει τους διάφορους άπορους απορριματοοσυλλέκτες ή αθίγγανους να μαζεύουν τα ανακυκλώσιμα ωστε να τα μεταπωλούνε μες, εμποδίζει και τους δημότες από την άλλη στην ευκολότερη πρόσβαση που έχουν στον κάδο, μιας που ο κάδος έχει την γνωστή τρύπα να πετάς τα ανακυκλώσιμα που το κάνει κουραστικό.
Στον Δήμο Καλαμαριάς, οι υπέυθυνοι, αποφάσισαν να μην βάλουν κλειδαριά, ώστε να προσελκύσουν περισσότερους δημότες και να τους διευκολύνουν να πετάνε συχνότερα σακούλες με ανακυκλώσιμα, έτσι ώστε να αυξηθεί η ανακύκλωση σε σχέση όχι μόνο με τον δήμο θεσσαλονίκης αλλά και με τον δήμο αθηναίων. Μάλιστα η ανακύκλωση στον δήμο Καλαμαριάς έχει φτάσει να είναι και τις 11 φορές μεγαλύτερη από τον δήμο Αθηναίων. Βέβαια, οι κάδοι έχουν γίνει πολλές φορές όχι μόνο στόχος από απορριματοσυλλέκτες, αλλά μάλιστα ορισμένοι δημότες πετάνε ακόμα και τα μη ανακυκλώσιμα τους στους μπλε κάδους. Μάλιστα έχει καταγγελθεί ότι έχουν πεταχτεί στους εν λόγο κάδους μέχρι και νεκρά ζώα. Οστώσο, οι υπέυθυνοι του δήμου έχουν πάρει το ρίσκο και φιλτράρουν όσο μπορούν σε ειδική σχάρα τα ανακυκλώσιμα στον χώρο μεταφόρτωσης. Οι μελέτες έχουν δείξει οτι μπορεί μεν να είναι λιγότερο εκλεκτικοί στον δήμο Καλαμαριάς από την άλλη όμως έχουν ανεβάσει κατακόρυφα την ποσότητα των χρήσιμων υλικών προς ανακύκλωση. Δηλαδή, κάνουν περισσότερα ποιοτικά πράγματα ανεβάζοντας την ποσότητα αυτών που παράγουν ακόμα και αν πολλά είναι άχρηστα σκουπίδια.
Ξεκλειδωθείτε και δημιουργείτε συνέχεια. Ακόμα και αν αυτά είναι κακά. Θα κάνετε περισσότερα καλά δίπλα στα κακά έργα.

Μετρώντας προβατάκια


Μέσα στα 80’ς η τυπική Ελληνική οικογένεια έζησε το αμερικάνικο όνειρο της δεκαετίας του 50’. Η οικογένεια του Μάκη. Ο Μάκης δούλευε ως αφεντικό στο μαγαζί που πουλούσε κάτι που δεν έχει ενδιαφέρον και το άνοιξε ο πεθερός του το πρωί, και το απόγευμα ήταν δημόσιος υπάλληλος. Κάθε Κυριακή, πήγαιναν στην Χασαποταβέρνα «Ο Μανώλης» στην Περαία. Η ταβέρνα απέραντη, τα τραπέζια τα έβλεπες με μεγαλομεσαίες οικογένειες που τρώνε μπριζόλες σαν πλάνα της ταινίας του Ζακ Τατί που έδειχνε άπειρα γραφεία με υπάλληλους να δουλεύουν σε βάθος πεδίου. Ο Μάκης είχε και ένα παιδί και φρόντιζαν να μη του λείπει τίποτα. Είχε και μια γυναίκα, την Μαρία. Η μαρία, ήταν η γνήσια βλαχοδεξιά κόρη πλουσίου κρυόκολη γκόμενα. Αυτό που ήθελε ήταν να την κυκλοφορείς σε γνωστά κοσμικά μέρη και να την πηγαίνεις ταξίδια για να τα λέει μετά στις φίλες της. Το σεξ μαζί της στην κλίμακα «από την αίσθηση του στόματός σου όταν μασάει μια δροσερή μαστίχα με γεύση δυόσμου, μέχρι να πάρεις το καλύτερο ναρκωτικό που έχει επινοηθεί ποτέ από την επιστήμη και σε στέλνει στον παράδεισο», ήταν ισοδύναμο με την απόλαυση που παίρνεις όταν τρως μια πίτα γύρο. Η ίδια παραδέχονταν στις φίλες της ότι «δεν καταλαβαίνει πια τόση φασαρία με αυτό το σεξ πια, αμάν, νταξει δεν μπορώ πια οτι περνάω και τόσο καλά» και συνέχιζε στην αγορά να ψωνίζει ρούχα. Όταν τους ρωτούσαν τί είναι αυτό που τους δίνει ευτυχία απαντούσαν και οι 2 μονολεκτικά, «το παιδί».
Και έτσι πέρασαν τα χρόνια, ο πεθερός αποσύρθηκε, το μαγαζί άρχισε να παίρνει την κατιούσα, και λόγω διεθνών εξελίξεων στις αρχές του 90 χάσαν όλους τους ανατολικούς πελάτες, η κρυοκολη πάχυνε και έγινε κρυόκολη χοντροκόλα, ο Μάκης έμεινε δημόσιος υπάλληλος και το μαγαζί έκλεισε, ο γέρος άρχισε να γερνάει από αλτσχάιμερ, οι φίλοι αραίωσαν και το παιδί έχασε τα πόδια του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και δεν ξαναπερπάτησε. Η Μαρία ξεφυλλίζει το άλμπουμ από τις παλιές φωτογραφίες της χρυσής δεκαετίας που ήταν ευτυχισμένοι και πλούσιοι και αναπολεί το ένδοξο παρελθόν. Ο Μάκης, στα 60 του πια, δημόσιος υπάλληλος που βλέπει τους μισθούς του να συρρικνώνονται λόγω κρίσης φαίνεται κουρασμένος.
Όλοι πιστεύουν οτι έχει βάσανα με το παιδί και πόνο στην καρδιά. Όπως πάντα, φροντίζουν να μην του λείπει τίποτα. Του αγοράζουν πατατάκια, ξηρούς καρπούς, γύρους και χωρίς αυτό να τους τα ζητήσει. Όταν πάει το παιδί διακοπές του φουσκώνει ο μπαμπάς του την μπάλα του μπάσκετ. Όταν τον τσιμπάνε κουνούπια σηκώνεται το πρωί ο μπαμπάς του και ψάχνει φαρμακεία να του αγοράσει φαρμακο για την φαγούρα. Αλλά ο Μάκης κοιμάται τα βράδια. Μάλιστα, για την ιστορία, τα βράδια που ΔΕΝ κοιμόταν ο Μάκης ήταν εκείνα που έκλεινε το μαγαζί. Οκ, τραγικό το γεγονός που το παιδί έμεινε χωρίς πόδια, αλλά πιο δυστυχισμένος ήταν ο Μάκης όταν η οικογένειά του απειλούνταν με πτώχευση. Γιατί το να σώσεις ένα καράβι που βουλιάζει, είναι μια σειρά από δικές σου αποφάσεις (αγγλιστί- it’s YOUR call) και αυτό από μόνο του είναι αγχωτικό και ψυχοφθόρο. Για 3 χρόνια που κρατούσε το μαρτύριο μέχρι να κλείσει το μαγαζί που είχε τεράστια χρέη χωρίς να υποθηκευτεί κάποιο μέρος της περιουσίας, ο Μάκης δεν είχε κλείσει μάτι. Και κέρδισε. Στην περίπτωση του γιού του δεν μπορεί να κάνει και πολλά γιατί δεν είναι και στο χέρι του (αγγλιστί- what you gonna do?) οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να του φέρνει πατατάκια, σοκολάτες και ξηρούς καρπούς, να υποστιρίζει τις αποφάσεις του και να ελπίζει πως ακόμα και έτσι το παιδί τουλάχιστον δεν θα περνάει άσχημα. Και αυτό δεν είναι για να χάνεις τον ύπνο σου.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

sweet nights under the Dark Sky Mix-tape episode #6- Wishing didn't Work



και λίγο πριν λήξουν οι διακοπές μου και διαλυθεί ο σκληρός μου, σας έφτιαξα αυτό
και καθώς όλοι αρχίζουμε και συνηθίζουμε σε ένα επίπεδο χαρών πιο κάτω την ώρα που η αξίες των αγαθών παίρνουν τα πάνω τους, κάποιες άλλες αξίες παραμένουν σταθερές. Εδώ στον σκοτεινό ουρανό, έχουμε γίνει σπαρτιάτες πολεμιστές. τις νύχτες αποκοιμιόμαστε ακούγοντας το σάουντρακ των ευχών που κάνουμε καθώς φεύγουν ψηλά και χάνονται στ'αστέρια. Μέχρι να μας κάτσουν θα συνεχίσουμε να κάνουμε δίαιτα, κοιλιακούς, κάμψεις,βάρη, να τρέχουμε χιλιόμετρα, να διαβάζουμε ώρες,να γράφουμε να προσπαθούμε κι άλλο.


ΤΡΑΚΛΙΣΤ
01 - The Real Tuesday Weld - It's a Wonderful Li(f)e
02 -The myriads- French wind
03 -Miami Horror - Moon Theory
04 -Blonde Redhead - my plants are dead
05 - Alexandre Chatelard- Etna
06 - Brian Wilson- The Like In I Love You
07 -Ganglians - Voodoo
08 -Vampire Weekend- Taxi Cab
09 -Twin sister-all around and away we go
010 -The xx-teardrops
011 - Phantogram - Mouthful Of Diamonds
012 -Sadistik & kid called compiouter - Wake Up Dead
013 -Freelance whales-location
014 -Forest city lovers - Tell Me, Cancer
015 - Eels- What I Have to Offer
016- Tamaryn- Love Fade
017 -Weed Diamond - Chelsea Koral
018 -The Choir- Midnight Sun
019 -The paradise motel-my sister in 94
020 -Shigeto -Grandma's Words Rise Out of The Stone
021 - Zola Jesus- I Can't Stand
022 - Working for a Newclear Free city - A Black Square With Four Yellow Stars
023 - Megafun - Eagle
024 - Admiral Freebee - Blues For A Hypochondriac
025 - Casiotone for the painfully alone - Northfield, NM
026 -Dead Confederate - Run From The Gun (w, Ben Wigler)
027 - Philip Selway - A Simple Life
028 -Hot chip-take it in (osborne remix)
029 -Dean & Britta - I Found It Not So (Sonic Boom Remix
030 -PJ Harvey - We Float




Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

crisis CHAPTER #2: Τhe Greek Dream – η ευτυχία του να είσαι 5άρι (εκτός και αν γίνει καμιά χοντρή μαλακία)


Ιούνιος 1996 -Ο νεαρός Κ. Βρίσκει τραγικό θάνατο σ’ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η μάνα του ξεσπάει σε λυγμούς. Ακόμα και τώρα τον επισκέπτεται στο μνήμα *( Μνήμα * κανονικά επιτρέπεται ο τάφος του νεκρού στο κοιμητήριο της θες/νίκης να διαρκεί 5 χρόνια. Έπειτα από μέσον όμως, κατάφερε και τον κράτησε εσαεί. Ακόμα και στον τάφο, μέσον μπήκε δηλαδή.)

Δεκεμβριος 2008- αμετανόητος βλαξ μπάτσος σκοτώνει παιδί. Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους όχι για να κάνουν μια ειρηνική διαμαρτυρία αλλά για να τα σπάσουν.

Νοέμβριος 2009 – Η κυρία Τ μαζί με την κυρία Μ και τους άνδρες τους παραθέτουν παχυλό γεύμα σε ακριβό εστιατόριο που σερβίρει ακριβά θαλλασινά στον κύριο Γ που «βοήθησε» τον γιό της Τ να πάρει το πτυχίο του.

Η τύχη και στις 3 περιπτώσεις έπαιξε σπουδαίο αρνητικό ρόλο. Απλά, η ζωή έχει την τάση να ευνοεί το χειρότερο δυνατό σενάριο σε κάτι που πηγαίνει στραβά εξ αρχής. (1. Όχι τόσο με την έννοια της καρμικής τιμωρίας αλλά με την έννοια του «είμαι μαλάκας και προκαλώ την τύχη μου και 2. Ότι ο άνθρωπος έχει την φυσική τάση να φαντάζεται το βέλτιστο σενάριο για τον εαυτό του και να αφήνει έξω δεδομένα πραγματικότητας που αγνοεί επίτηδες ή αδυνατεί να σκεφτεί και θα παίξουν ρόλο στη συνέχεια.)


το “so called” πρόβλημα είναι αυτό που αναφέρεται στην ξένη επιστημονική βιβλιογραφία με τον politically correct όρο «ΧΩΡΕΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΤΥΠΟΥ» (πώς λέμε τον αράπη στις ΗΠΑ, Αφρικαν Αμέρικαν? κάτι τέτοιο).Με απλά λόγια, όπου βλέπεις ΗΛΙΟ-ΘΑΛΛΑΣΑ-ΓΚΟΜΕΝΕΣ, υπάρχει κ το μοντέλο διαφθορά-βλαχομαγκιά (στη νοοτροπία). Όλα τα υπόλοιπα (κουλτούρα-λάιφ στάιλ- αυτοέκφραση- αγοραστικό κοινό) υπόκεινται στις προβλεπόμενες στατιστικές κατανομές που ισχύουν για τις Ντίσκο στην Τεχεράνη. Δλδ, όποια μαϊμού χορέψει καλύτερα την κασσέτα με τους Frankie goes to Hollywood (ή κάνει πίπες) έχει και μια θέση στον ήλιο.

Αυτό που επικρατούσε ως λογική από την δεκαετία του 60’ και μετά στη χώρα, μάλιστα σε μια πολύ φτωχή χώρα χωρίς ανάπτυξη και βιομηχανία ήταν να μετακομίσουν οι βλάχοι στην πόλη να «σπουδάσουνε και να βολέψουνε τα παιδιά». Που? Στο δημόσιο. Και αυτό ήταν το Greek dream. Το να μη πεινάσουμε. Η ευτυχία για αυτούς τους πεινασμένους ήταν τότε ένα ταψί αρνί στο φούρνο με ρύζι και μαρουλοσαλάτα. Οπότε σε μια χώρα χωρίς ανάπτυξη και με ψιλοδιευθαρμένους πολιτικούς το να «βολευτείς» στο δημόσιο από την δεκαετία του 70 και μετά και τη δεκαετία του 80 μέχρι που το γάμησε τη μάνα τελείως ο Αντρέας Παπανδρέου ήταν μια δουλειά εύκολη και για τους πολιτικούς το εισιτήριο να μπούνε στη βουλή. Όπως το American Dream στα 60’ς ήταν «ο μπαμπάς που δουλεύει στην αυτοκινητοβιομηχανία» έτσι και το Greek Dream στα 80’ς ήταν «ο μπαμπάς που δουλεύει στο δημόσιο». Και έτσι το κράτος σιγά σιγά έγινε μέχρι τα 00’ς «ο χοντρός δυσκίνητος ιπποπόταμος που έχει πιεί όλη τη λίμνη»
Αυτό είχε 2 επακόλουθα στην κοινωνία και τα ήθη της εποχής. 1. Αφού οι περισσότεροι μέτριοι «πιάναν το ταβάνι» της επιτυχίας και «τρούπωναν» στο δημόσιο για να βγάζουν λεφτά μέχρι να πεθάνουν και να μην κινδυνεύουν από απόλυση, δεν προσπαθούσαν περισσότερο οπότε χαμήλωναν τον πήχη των φιλοδοξιών τους, και ως γνωστόν τα «5άρια» που δεν ζουν μεγάλες συγκινήσεις μετατρέπουν σε σιγκίνηση τις υλικές απολαύσεις της ζωής (τσιμπούσια, ούζα, ηλιοθεραπίες) και 2. Τα ήθη της επόχής σε συνδιασμό με το «πιάσιμο του στόχου» από μικρή ηλικία τους έκανε να παντρεύονται και να κάνουν οικογένειες νωρίς. Οπότε όσα περισσότερα χρόνια ζείς μαζί τους, η μόνη πηγή ευτυχίας
( όπου ευτυχία = να ασκείς τον έλεγχο στο σύμπαν σου) που σου μένει μετά από χρόνια είναι να μεγαλώνεις (να ασκείς τον έλεγχο σ-)τα παιδιάαααα σουυυ.
Δε θα ξεχάσω την δεκαετία του 80, οι χασαποταβέρνες γεμάτες από κόσμο να περιμένει να φάει, οι γονείς μου να ψήνουν κρέατα και σκάγανε από το πολύ φαί κάθε Κυριακή πριν πάνε στο ματς με τις σόδες να ρεύονται, να κάνουν ουρά τα σφαγμένα ζώα για να ικανοποιήσουν την ευτυχία που έβρισκε η καινούργια μεσαία τάξη στο φαγητό. Νταξ, ο Μπουκόφκσι την έβρισκε με το πιοτό, άλλος με το αχαλίνωτο σεξ με την 1,5 μήνα καινούργια γκόμενα του, να γίνεται ένα με τον άλλον άνθρωπο καθώς λιποθιμάει και τρέμει από οργασμό, άλλοι με την κόκα, η μάνα μου με το παγωτό για χωνευτικό μετά τα κρέατα. Αυτό ξέρει για «ηρωϊνη» με αυτό περνάει καλά (πιθανότατα επειδή δεν ξέρει πόσο γλυκά είναι τα προηγούμενα αλλά τεσπα). Λες πχ, «ξεσκίστικα μ’ ένα ξανθό αγγελούδι και έπιασα στην κλίμακα της ευχυχίας ένα 8άρι». Η μάνα μου τί κάνει? Επειδή δεν έχει ανάλογες εμπειρίες, «μεταφέρει» στην κλίμακά το 8αρι που νιώθεις εσύ από το απόλυτο σεξ, στο παγωτό μπανάνα με καρύδι και μέλι. Άρα βάση αυτής της λογικής, τα «5άρια» δεν ζουν και πολλά, αλλά είναι πάντα ευτυχισμένα.
Οι μάνες μας, πιστές στο πατροπαράδοτο χριστιανοδεξιό μοντέλο και πολύ πετυχημένο μάλιστα, «όποιος μας πηδήξει πρώτες, τον κάνουμε άντρα μας και τον παντρευόμαστε», όχι σαν τώρα που η άλλη θα αλλάξει 5 γκόμενους θα φτάσει στην ηλικία των 35-36 , οι ωοθήκες της θ’ αρχίσουν να μαραίνονται, και πάλι θα λένε «κάτσε να το σκεφτώ», οι μάνες μας και οι μπαμπάδες μας που λέτε, παντρεύονταν σε μικρές ηλικίες. Στα 19, 20, 24. Οι μπαμπάδες μας, λόγω ψιλοφτώχιας, οι μπαμπάδες τους τους βάζαν να κουβαλάν κασόνια από τα 15. Με άλλα λόγια νόμιζαν πως έγιναν άντρες από μικρή ηλικία. Και έκαναν μάνες μας να νομίζουν οτι πήραν άντρες από τα 17 τους. Οπότε όταν γίνεσαι 22 και 23 χρονών γονιός, επι της ουσίας είσαι παιδί. Γιατί καλή φάση να βγάζεις χρήματα από τα 17, αλλά άμα δεν έχεις κάνει μια «διαδρομή» ωρίμανσης η οποία δεν έχει τόσο σχέση με τα λεφτά ωριμάζεις πολύ αργά..
Έπειτα, η μάνα μου, σαν πετυχημένη δημόσια υπάλληλος που ήτανε, δηλαδή καθηγήτρια σχολείου, η άλλη χαρά τη ζωής της ήτανε να πηγαίνει στη Χαλκιδική για κανα δίμηνο και να αράζει τον χοντρό της κόλο, με την αδερφούλα της, την άλλη χοντροκόλα. Σηκώνονταν το πρωί, βάζαν το ραδιώφονο να παίζει Μπίγαλη, Χαριτοδιπλωμένο, Πάριο κτλ, διαβάζαν κουτσομπολίστικα περιοδικά (το ΕΝΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, Ταχυδρόμος, αργότερα ciao) τρώγαν σπόρια, μαγείρευαν, τρώγαν παγωτό και μετά «γκρρρρ γκρρ» κάνανε τα αποτριχωτικά ηλεκτρικά μηχανάκια καθώς απλώνανε τα μοσχαρίσια μπούτια τους ξαπλωμένες στο δωμάτιο που έβλεπε στην αυλή από τα μέσα ιουνίου μέχρι τα τέλη αυγούστου. Μόλις τελείωνε η ιεροτελεστία της αποτρίχωσης, σέρνανε τα βαριά τους τσόκαρα και φορούσαν τα μαγιό τους και τα παρεό (για να κρύβουν τις κυτταρίτιδες) για να πάνε στην παραλία.Ερχότανε και ο άλλος ο τσομπάνος τη νύχτα που κοιμόταν, όχι αυτός που βρίζετε στα αμάξια «ού τσομάνο, βλάχο, με στοπ πέρασες» , ο καθαρόαιμος, αυτός με τα πρόβατα, τις έκλεβε και τις κυλότες από το σκοινί που τις άφηναν να στεγνώσουν, τις έβαζε στη μύτη του, έπαιρνε βαθιες τζούρες από τις κυλότες της χοντροκόλας και την έπαίζε το βράδι, τα ψάχναν τα μαγιώ τους οι άλλες το επόμενο πρωί. Οι άντρες τους γυρνούσαν από την Πόλη τα Σάββατα και κοιμόμασταν 10 άτομα στο εξοχικό και τις Κυριακές ψήναμε όλοι μαζί ψάρια. Τον χειμώνα η μάνα, μαζεύονταν με τις άλλες χοντροκόλες τεμπέλες καθηγήτριες στους καφέδες και συζητούσαν για τις παραστάσεις του Τσιβιλίκα, τις συναυλίες του Νταλάρα, τις επιθεωρήσεις του Μουστάκα και τις σειρές του μέγκα. Όλοι, μανάδες μπαμπάδες, παπούδες,τσομπάνοι, χοντροκόλες και παιδιά ήμασταν ευτυχισμένοι. Το dolce vita του λουφαδόρου που δουλεύει 8 μήνες χωρίς φιλοδοξίες και δεν γουστάρει τη δουλειά του έγινε το πρότυπο που μας μεγάλωσε. Πετυχημένο για να βγάλεις παιδιά που θα λουφάρουνε και αυτά με τη σειρά τους σε μια δουλειά που και αυτά δε θα γουστάρουνε στο μέλλον.

Το δεύτερο σκέλος της μαλακίας τους (το πρώτο το αναλύσαμε – πως να είσαι ευτυχισμένο 5άρι) είναι ο ΈΛΕΓΧΟΣ που θέλει να ασκεί ο κάθε άνθρωπος στο σύμπαν του, δηλαδή να προσπαθεί να κάνει τα παιδιά του σαν τα μούτρα του. Από τη μία, μας τα έχει πει και ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ, οι γονείς σου θα κάνουν τα πάντα για να σε κρατήσουν σπίτι μέχρι τα 40 σου (και μαζί τους, όλο το σύστημα εκπαίδευσης και παραπαιδείας που θα σε παραπληροφορεί) , γιατί όπως είπαμε έτσι τους έμαθαν και αυτό τους έμεινε για να είναι ευτυχισμένοι πέρα από τη μάσα, και από την άλλη θα επιδιώξουν να σε κάνουν και εσένα 5αρι. το μόνο πρόβλημα? Ότι αυτοί βολεύτικαν και από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά οι θέσεις του δημοσίου άρχισαν να λιγοστεύουν και οι βουλευτές να ζητάνε περισσότερα από μια ψήφο για «τους κάνουν την δουλειά». Έτσι έπρεπε όσοι ζούσαν από το δημόσιο να συνδικαλιστούν για να αποφέρουν παραπάνω από μια ψήφο στον εκάστοτε μαλάκα για να βολέψει τα παιδιά. Οι υπόλοιποι που δεν ζούσαν από το δημόσιο έπρεπε να είναι αρκετά πλουσιοι και να ασκούν επιρροή για να μπει το καμάρι τους όπου ήθελε. Έτσι ξεκίνησε ένας άδικος και άνισος αγώνας ενηλίκων «βολέματος δικών μας παιδιών», γαλάζιων vs πράσινων, και μετά γαλάζιων με καλύτερο βύσμα vs γαλάζιων με μικρότερο βύσμα, ο οποίος το μόνο που δεν είχε ήταν τρόποι συμπεριφοράς.
Οι γονείς μας μας μαθαίνανε το savoir vivre σαν να είμαστε μαιμουδάκια του τσίρκου που πιάνουμε το πιρούνι με το αριστερό και το μαχαίρι με το δεξί και τοποθετούμε την πετσέτα στα πόδια μας για να εντυπωσιάσουμε τις άλλες οικογένειες, αλλά δεν μας το μάθανε στην ουσία του. Η ουσία του είναι το «να μην τρως την θέση του άλλου στην ουρά», δηλαδή να μην τον γράφεις στα αρχίδια σου.
Το «γράφω στα αρχίδια μου τους άλλους» είναι η πηγή της αγένειας. Θέλω να δείξω οτι είμαι καλύτερος από άλλους στην δουλειά μου, θα πουλήσω βλαχομαγκιά. Τί κάνω? Γράφω στα αρχίδια μου τους άλλους χωρίς να με νοιάζει οτι ενοχλώ τους άλλους. Θέλω να γλιτώσω 10 μέτρα με το ποδήλατο για να φτάσω πιο γρήγορα και για να κόψω δρόμο οδηγάω στο πεζοδρόμιο. Τί κάνω? Γράφω στα αρχίδια μου τους πεζούς και τον νόμο που προφυλάσσει τον πεζό, ο οποίος νόμος φτιάχτηκε ακριβώς για να μην τον πατήσει τον πεζό κανας μαλάκας με ρόδες.
Η πρακτική «γράφω στα αρχίδια μου τους άλλους» λειτούργησε έως ένα σημείο ως μια καλή στρατηγική που στην επιτυχία της υοθετούνταν από όλους και περισσότερους και έκανε τη μισή ελλάδα «5άρια». Οι γονείς μας γαμήσαν ένα ολόκληρο ελληνικό κράτος γράφοντας όλους τους υπόλοιπους στα αρχίδια τους για να βολέψουν τα παιδιά τους και να τα ταίζουν μέχρι τα 40 τους (με ένα τεράστιο αντίτιμο να βγαίνουν στην φόρα τεράστιες μίζες από σκάνδαλα πολιτικών που εσύ τους ψήφιζες για να σου σβήσουν τις κλήσεις και να σου στείλουν τον γιό κάπου κοντά όταν θα είναι φαντάρος). Και τελικά οικοδομήθηκε ένα κράτος που έκανε τί? Που προσπαθούσε να βολέψει τα παιδιά τους. Και τίποτε άλλο. Και γι αυτό βρήκαν την ευκαιρία και μας πήδηξαν και τελικά τα παιδία πάλι δε βολεύτικαν, γίναν μαμόθρευτα «δεν τους λείπει τίποτα», όπως λένε και οι γονείς τους, και παίρνουν αντικαταθλιπτικά για αυτό μιας που έχουν εγκλωβιστεί στο σαπισμένο «ελληνικό όνειρο» που τους τάϊσαν.. Και το χειρότερο είναι οτι ζούμε την χούντα του να μην έχουμε επιλογές. Γιατί εμείς οι ίδιοι τις σκοτώσαμε.
και όταν οι ουρές να βολευτείς γίνονται τεράστιες ενώ βλέπεις την γαλάζια κυβέρνηση να βολεύει τα πιο «γαλάζια» ή «τα γαλάζια με τα περισσότερα φράγκα» παιδιά της ενώ εσύ δεν έχεις δουλειά, και αυτοί σου λένε «δε φταίω γω, οικονομική κρίση» την ώρα που βλέπεις στις τηλεοράσεις τις βίλλες τους και τα εκατομμύρια που φάγανε, μια μαλακία περιμένεις να γίνει για να βγεις στο δρόμο να τα σπάσεις. Όπως πχ, ένας μπάτσος που σκοτώνει ένα παιδί, ο οποίος μπάτσος «βολεύτικε» και αυτός με τη σειρά του at the right place at the right time για να προκαλέσει και αυτός με τη σειρά του το ζάρι με τα εκατομύρια ενδεχόμενα να του φέρει αυτό που θα του καταστρέψει τη ζωή του, τη ζωή ενός παιδιού και θα βάλει φωτιά στη χώρα του για 4 μερόνυχτα να γίνονται όλα στάχτη- διαμαρτυρία στο κράτος των «Βολεμένων» από αυτούς που δεν βολεύτηκαν.
Όταν η μάνα του Κ έκανε τα πάντα για βολέψει το παιδί της στο δημόσιο, θεμιτά και αθέμιτα και σίγουρα «έγραψε στ’αρχίδια της» τους υπόλοιπους, ικανότερους, από το παιδί της ουσιαστικά πηδούσε ουρές. Το «πηδάω ουρές» μεταδόθηκε και υοθετήθηκε σαν πετυχημένη στρατηγική life style και από το ίδιο το παιδί και έτσι, ένα καλοκαιρινό μεσημερί σε ένα τυπικό μποτιλιάρισμα ενός μονόδρομου της Χαλκιδικής, το παιδί έριξε το ζάρι και αντί να του τύχει κανα μπινελίκι από κάποιον ζοχαδιασμένο οδηγό «τον μαλάκα που μας τρώει την θέση μας στην ουρά», εισέπραξε τη νταλίκα που δεν πρόσεξε στην στροφή όσο προσπερνούσε την ουρά από το αντίθετο ρεύμα και όλα σταματήσαν να έχουν νόημα για κείνον πια και τους 3 φίλους του που πήρε στο χάρο εκείνη την αποφράδα μέρα. Φυσικά και δεν τους άξιζε ο θάνατος ως τιμωρία που πηδάν ουρές, αλλά και σε ποιόν αξίζει ο θάνατος στην τελική? Δεν είμαστε εμείς που θα το κρίνουμε το τι μας τυχαίνει.
Και τέλος, εκείνο το τραπέζι. Οι πιθανότητες και η μέση συμπεριφορά των 999 στα 1000 παιδιά που παίρνουν το πτυχίο τους είναι μετά οι γονείς τους να τους «βολεύουν» στην δουλειά που αυτά σπούδασαν έτσι ώστε να ολοκληρώσουν το έργο του ΕΛΕΓΧΟΥ που ασκούν στο σύμπαν τους, δηλαδή το παιδί τους (μιας που η δουλειά τους δεν τους ενδιαφέρει για να ασκήσουν εκεί τον έλεγχο οπότε τον τρώνε όλον τα παιδιά), να το κάνουν και αυτό ένα ακόμα 5άρι που θα διασκεδάζει τρώγοντας κρέατα και παγωτά τις κυριακές με την μέτρια 5άρι γυναίκα του συνεχίζοντας το «ελληνικό όνειρο». Και παίξαν σωστά. Αλλά, να σου πάλι αυτό το καταραμένο ζάρι που σου βγάζει το κακό σενάριο και τώρα είναι άνεργος. Γιατί πολύ απλά δεν τον ρώτησαν τί θέλει να γίνει. Γιατί τους έλεγε και αυτοί δεν τον άκουγαν. Σε αντίθεση με τα άλλα 2 παλλικάρια, αυτός πρόλαβε και μεγάλωσε και είδε τους δικούς του αυτές τις μέρες από 5αρια να γίνονται 4άρια και να σταματήσει να βασίζεται επάνω τους. Το πρώτο μωρουδίστικο βήμα για να ξεπεραστεί η κρίση.
Ας ελπίσουμε μόνο τα ζάρια να μην του φερθούν σκληρά.



crisis ep#3 - DETOX (ποιοί έχουν το πραγματικό δικαίωμα να μιλάνε για την κρίση)




Ζω με την εντύπωση οτι σε κατάσταση αλλοφροσύνης βρίσκονται οι παπάδες και οι καλλιτέχνες. Οι μεν μοναχοί στο άγιο όρος βλέπουν σε οράματα τον ΘΕΟ να τους προστάζει να πα να ψωνίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα απο τα σουπερ Μαρκετ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ γιατί έρχεται πόλεμος και οι γιαγιάδες στο προεγκεφαλικό στάδιο τους πιστεύουν και κάνουν τον ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ να ξαναετοιμάζει την ομάδα του για την superleague, και απο την άλλη τον κάθε θιασάρχη παύλα σκηνοθέτη, παύλα ηθοποιό παύλα εικαστικό, να παίρνει το ύφος του Μεγ(κ)α- Πρέκα και να ουρλιάζει με το πυροβόλο από το χαράκωμα στην ιστορική ταινία που μας σπάει τα αρχίδια κάθε 28η οκτωβρίου, αφού σαλιαρίσει για κανα πεντάλεπτο με την εκάστοτε μεσημεριανή παρουσιάστρια.. Με άλλα λόγια..
ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ
«Πόλεμος» και μαλακίες. Εντάξει οι μοναχοί, υπάρχουν σε αυτήν την κοινωνία για να προβλέπουν κάθε 6 μήνες το τέλος του κόσμου, ώστε να πλουτίζει ο ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ, αλλά και οι καλλιτέχνες? Φυσικά ! αυτοί είναι πιο φελλοί από τους μοναχούς. Πάντα έχουν την τάση να δραματοποιούν τα πάντα για να γεμίζουν οι θίασοί τους οι γκαλλερύ τους, οι συναυλίες τους. όπως ακριβώς ανεβάζουν τις τιμές στα ποτά οι τρόικες και οι μαγαζάτορες, έτσι κ αυτοί ανεβάζουν τον τόνο της δραματοποίησης (αλλά φυσικά και το εισιτηριό τους «έχουμε κρίση ξέρετε») για να ψαρώνουν οι φτωχοί να πηγαίνουν να τους βλέπουν το καλοκαίρι, που παστώνονται στις χαλκιδικές οι οικογενειάρχες, να παίζουν ακόμα εναν Αριστοφάνη (αν αυτός ο Αριστοφάνης προέβλεπε το μέλλον σε μια γιάλινη σφαιρα και έβλεπε όλους αυτούς τους μπουχέσες τους Κραουνάκηδες και τους Λιγνιάδιδες να βγάζουν λεφτά από αυτόν θα γινόταν πολέμαρχος ή ψαράς. Έργα θεατρικά πάντως, δε θα γραφε). Θες να γράψεις ένα θεατρικό έργο- να πεις μια γνώμη για την κρίση ρε φίλε? Γράψε κάτι δικό σου. Μη μας πρήζεις με τους Αριστοφάνηδες.
Και τελικά τι έγινε? Τίποτα το σπουδαίο. Όλοι κατεβήκαμε ένα επίπεδο χαράς (με την έννοια της γκαύλας, της απόλαυσης, και όχι με την έννοια των αρχαίων «ευδαιμονία» που εννοούσαν την πνευματική ολοκλήρωση ή ακόμα και την δυτική έννοια του «happiness»). Και το ψυχολογικό ανοσοποιητικό μας σύστημα βρήκε τον τρόπο να το απωθήσει και να το εκλογικεύσει και επομένως να ξαναρθούμε στο προηγούμενο επίπεδο χαράς. Οι πολύ πλούσιοι γίναν πλουσιότεροι, οι πλούσιοι παραμείναν πλούσιοι, οι μεγαλομεσαίοι γίναν μεσαίοι, οι μεσαίοι μικρομεσαίοι, οι μικρομεσαίοι φτωχοί, οι φτωχοί φτωχότεροι, αυτοί που δεν είχαν σχεδόν τίποτα τώρα δεν έχουν απολύτως τίποτα, και αυτοί που δεν είχαν απολύτως τίποτα τώρα ή έγιναν εγκληματίες και βιάζουν γκομενίτσες στους δρόμους ή μετανάστευσαν ή (οι πιο μερακλήδες απο αυτούς) το ρίξαν στην πρέζα. Μόνο οι τελευταίοι δικαιούνται να μιλάνε για «ΠΟΛΕΜΟ». Όλοι οι υπόλοιποι έκοψαν κάτι. Οι μουνάρες από τα 5 ταξίδια με τον πλούσιο γκόμενο στα Βλαχο αμπου ντάμπι πηγαίνουν τα 3, οι λαικοί παοκάρχες βγαίνουν και δηλώνουν οτι κόψαν τους μεζέδες τα σαβατοκύριακα, ο άλλος εκεί που έπινε 3 μπύρες κάθε μέρα, πίνει μία μπύρα κάθε 3, ο έλληνας House έκοψε το vicodin, ο άλλος που δεν έχει γκόμενα έκοψε το νοίκι και γύρισε να πάει να μείνει στους γονείς του, άλλος έκοψε το κάπνισμα και τις εφημερίδες τις Κυριακές...
... και η ζωή συνεχίζεται. Όλοι συνεχίζουμε να μαλακιζόμαστε όλη την ημέρα στο facebook (εργαζόμενοι-άνεργοι- πιότερο οι εργαζόμενοι), οι παντρεμένοι συνεχίζουν και γκομενίζουν στον εν λόγω ιστότοπο γκομενικής δικτύωσης, η Τούμπα γεμάτη κάθε Κυριακή, το Βικελίδης έχει γίνει βιετναμέζικη βομβαρδισμένη ζούγκλα από Ναπάλμ κάθε φορά που έρχεται ο «Τούρκος», η Ηρακλάρα σπάει ρεκόρ στα διαρκείας (στο μυαλό της) ακόμα και αν πέσει, στην Βαλαωρίτου δεν μπορείς να βρεις τραπεζάκι, ούτε στη Ζεύξειδος, συνεχίζουμε να πηγαίνουμε με τα αμάξια σημειοτόν στον μονόδρομο της Ποτίδαιας, πρέπει άμα είσαι τρέντυ δικηγόρα ή μηχανικός να κάνεις κράτηση από μια βδομάδα πριν για να βρεις ξαπλώστρα στους Ναυαγούς για να ανεβάσεις και μια φωτό αγκαλιά με τον Antonis και τους 6-pack κοιλιακούς του (ο οποίοι πλαδάρεψαν λίγο τώρα τελευταία). Βέβαια, ταινίες και μουσική δεν μπορείς να κάνεις έτσι κι αλλιώς αν δεν είσαι γκέι ή πλούσιος, είτε έχει είτε δεν έχει κρίση (είναι σα να θες να σπουδάσεις ιατρική στην Πτολεμαϊδα και στο Άργος Ορεστικόν. Πολύ απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ), γιατί ο Κραουνάκης θέλει να συνεχίζει να ρίχνει 2 κιλά σκατό την ημέρα στην τουαλέτα του και να καπνίζει 4 πακέτα τσιγάρα (μιας που βρίσκει μεγαλύτερη απόλαυση στο φαί και στο κάπνισμα αντί στο σεξ, αλλιώς θα ήταν αθλητής) και ο Πλάτσικας θέλει να συνεχίζει να ζεί με την «λήθη» και το νοιάξιμο που έχει στο βλέμμα του (γιαυτό άλλωστε επανενώνει και τους Πυξ Λαξ στη μνήμη του «πεθαμένου Beatle») για τον ίδιο λόγο που δεν γκρεμίζονται και οι παράγκες στο Αφγανιστάν. Όλοι αυτοί (EMEIΣ ΔΗΛΑΔΗ) δεν έχουν το δικαίωμα να μιλάνε για «Πόλεμο». Πόλεμος θα πει να μαγειρεύεις το σκυλί σου στοιφάδο για μεσημεριανό γιατί έχεις πέσει στην τελευταία βαθμίδα όπου δεν έχεις επιλογές να απολαύσεις απολύτως τίποτα. Για πόλεμο μπορούν να μιλάνε οι εγκληματίες για να ζήσουν («να βγάλω τη γκόμενα στο εστιατόριο ή να την βιάσω και να φύγω?») και οι μετανάστες (εισερχόμενοι και εξερχόμενοι). Όλοι εμείς έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ. Ή καλύτερα, λέμε πως κάνουμε αποτοξίνωση για να εκλογικεύσουμε την απώλεια των κεκτημένων.
«πάντα να κοιτάς να δουλεύεις όταν βλέπεις αστέρια να πέφτουν παρά να κάνεις ευχές»