Ας φανταστούμε ότι η αγάπη είναι ένα μπουκαλάκι νερό που πίνεις για να ξεδιψάς. Το σώμα διψάει. Και το σώμα όταν διψάει δεν ακούει το μυαλό, την φωνή της λογικής που του λέει «συγκρατήσου, μη φέρεσαι σα μωρό, μη σου ξεφύγει καμιά μαλακία, δεν είναι ανάγκη να της στείλεις μήνυμα μεθυσμένος». Και όταν δεν δείχνεις εγκράτεια, όχι μόνο στις σχέσεις με το άλλο φύλλο, αλλά ακόμα και στην παρέα, ο κόσμος γίνεται κακός. Του θυμίζεις τις δικές του ερήμους, ενώ τους κάνεις να πιστεύουν οτι τους αξίζει κάτι καλύτερο από σένα ακόμα και αν δεν τους αξίζει. Και βγάζει αγκάθια. Θα σου επιτεθεί όσο άγρια μπορεί και θα σε αποκαλέσει μέχρι και τον άνθρωπο που «γεννήθηκε παράλυτος». Και μετά θα πει στους φίλους του «αυτός είναι μαλάκας, μη του μιλάς» και οι φίλοι του θα συμφωνήσουν, όσο εσύ θα είσαι πεσμένος κάτω σαν ψαράκι που σπαρταράει λίγο πριν ξεψυχήσει και κάνει τη μια μαλακία πίσω από την άλλη ενώ οι άλλοι θα γελάνε μαζί σου.
Τον κόσμο δεν τον νοιάζει. Όσον αφορά τον κόσμο, όλοι μας θα πρέπει να έχουμε ένα σπίτι, μέσα στο σπίτι ένα ψυγείο και μέσα στο ψυγείο αρκετά δροσερά μπουκαλάκια με νερό για να μη μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε σαν ζώα. Άμα δεν τα χεις σε κοιτάζουν περίεργα και είναι σα να σου λένε «τι ναι αυτά?». Κάποιοι συνιστούν να κάνουμε πως βρισκόμαστε στο σπίτι με τα ψυγεία μας και τα δροσερά μας τα μπουκάλια προσποιούμενοι τους ξεδίψαστους, βρισκόμαστε στην έρημο και αργοπεθαίνουμε για μια γουλιά νερό και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά αυτού. Είναι αν μη τη άλλο μια καλή λύση. Αλλά τί γίνεται με αυτές, τις άσχημες κοπέλες, που γεννήθηκαν άσχημες και κανένας δεν νοιάστηκε ποτέ, που δεν μπορούν να φανταστούν όσο διψάνε στην έρημο, το μπουκάλι νερό. Δεν μπορούν να το φανταστούν διότι δεν έμαθαν ποτέ τι σχήμα έχει, όχι μόνο το μπουκάλι, αλλά και το ψυγείο ολόκληρο, πόσο μάλλον ένα καταφύγιο. Μοναχικοί νομάδες, οι άσχημες που ξαπλώνουν κάθε βράδυ κάτω από τ’αστέρια και κάνουν ευχή καμιά μέρα του Αυγούστου που έχει ξαστεριά, να έρθει ένας άγιος άνθρωπος, να τις πάρει από το χεράκι, να παραβλέψει την ασχήμια τους και να τις δώσει μια ζεστή αγκαλιά, και το ψαράκι τρισευτυχισμένο στη λίμνη του να σκέφτεται για λίγο ότι φτηνά τη γλίτωσε μέχρι να το ξεχάσει.
Σ’ένα σύμπαν άκαρδο όμως, οι ευχές είναι ένα τελευταίο τίναγμα του μικρού ψαριού πριν σταματήσει να κουνιέται για πάντα και σταματάει να έχει νόημα η αγωνία.
Τον κόσμο δεν τον νοιάζει. Όσον αφορά τον κόσμο, όλοι μας θα πρέπει να έχουμε ένα σπίτι, μέσα στο σπίτι ένα ψυγείο και μέσα στο ψυγείο αρκετά δροσερά μπουκαλάκια με νερό για να μη μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε σαν ζώα. Άμα δεν τα χεις σε κοιτάζουν περίεργα και είναι σα να σου λένε «τι ναι αυτά?». Κάποιοι συνιστούν να κάνουμε πως βρισκόμαστε στο σπίτι με τα ψυγεία μας και τα δροσερά μας τα μπουκάλια προσποιούμενοι τους ξεδίψαστους, βρισκόμαστε στην έρημο και αργοπεθαίνουμε για μια γουλιά νερό και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά αυτού. Είναι αν μη τη άλλο μια καλή λύση. Αλλά τί γίνεται με αυτές, τις άσχημες κοπέλες, που γεννήθηκαν άσχημες και κανένας δεν νοιάστηκε ποτέ, που δεν μπορούν να φανταστούν όσο διψάνε στην έρημο, το μπουκάλι νερό. Δεν μπορούν να το φανταστούν διότι δεν έμαθαν ποτέ τι σχήμα έχει, όχι μόνο το μπουκάλι, αλλά και το ψυγείο ολόκληρο, πόσο μάλλον ένα καταφύγιο. Μοναχικοί νομάδες, οι άσχημες που ξαπλώνουν κάθε βράδυ κάτω από τ’αστέρια και κάνουν ευχή καμιά μέρα του Αυγούστου που έχει ξαστεριά, να έρθει ένας άγιος άνθρωπος, να τις πάρει από το χεράκι, να παραβλέψει την ασχήμια τους και να τις δώσει μια ζεστή αγκαλιά, και το ψαράκι τρισευτυχισμένο στη λίμνη του να σκέφτεται για λίγο ότι φτηνά τη γλίτωσε μέχρι να το ξεχάσει.
Σ’ένα σύμπαν άκαρδο όμως, οι ευχές είναι ένα τελευταίο τίναγμα του μικρού ψαριού πριν σταματήσει να κουνιέται για πάντα και σταματάει να έχει νόημα η αγωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου