Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

sweet nights under the dark sky episode #12: A cup of ice cream

Ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος που δούλευε κάθε μέρα, πρωί μέχρι το απόγευμα, μετά πήγαινε στη γυναίκα του. το βράδυ έτρωγε πάντα το ίδιο χωνάκι παγωτό. ποτέ δεν αναρωτήθηκε τί γεύση είχαν τα άλλα. Μια μέρα πέρασε από ένα μαγαζί. Μια πανέμορφη κοπέλα πουλούσε τα πιο όμορφα και τα πιο πολύχρωμα και τα πιο γευστικά παγωτά που είχε φάει ποτέ άνθρωπος. Στην αρχή δίστασε, αλλά όλο έτρωγε το νου του να δοκιμάσει. Μια μέρα δεν άντεξε, και πήρε ένα χωνάκι. Την επόμενη μέρα τρελλάθηκε. Έχασε το μυαλό του. Κυριολεκτικά. Τον τρέχαν στα ψυχιατρεία.


1.Michiel Huisman – I Don't Stand A Ghost Of A Chance With You (1:50)
2. Trentemøller – Silver Surfer, Ghost Rider Go!!! (4:23)
3.
Robyn – U Should Know Better (feat. Snoop Dogg) (4:02)
4.
Anika – Terry (5:03)
5. The Bug – Catch A Fire (3:48)
6. Tricky – Really Real (2:47)
7. Blackbird Blackbird – Fly (Feat. Steffaloo) (3:57)
8. The Chain Gang of 1974 – Don't Walk Away (6:08)
9.Groove Armada – I Wont Kneel (4:33)
10.
INXS – Don't Change (INXS) (4:26)
11.Pollyn – if I chose you (4:15)
12. Pavlov's Dog – I Don't Do So Good Without You (5:18)
13.The Concretes – Good Evening. (6:27)
14. Nouvelle Vague – Two People In a Room (& Cocoon) (3:28)
15.
The Bees – Silver Line (3:40)
16.
The Acorn – Slippery When Wet (3:23)
17.
Yo La Tengo – Coloured (3:33)


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Τσίμπιμα φιδιού



Βλέποντας σκάι ντοκιμαντέρ γουστάρεις με τα εξελιγμένα όπλα της φύσης. Άν σε τσιμπήσει οχιά έλεγε το ντοκιμαντέρ, το δηλητήριο της είναι μια πανίσχυρη τοξίνη που χρησιμοποιεί το κυκλοφορικό σου για να απλωθεί στο σώμα σου και να σε διαλύσει. Με άλλα λόγια όσο πιο γρήγορα χτυπά η καρδιά σου, τόσο πιο γρήγορα πεθαίνεις. Τα μαθηματικά λένε πως ένας οργανισμός ανθρώπινος μετά από το τσίμπημα, έχει στη διάθεσή του γύρω στα 60 λεπτά μέχρι να του χορηγηθεί το αντίδοτο. Αν ο οργανισμός αυτός, πανικοβληθεί ή σκεφτεί έστω και λίγο οτι δεν θα προλάβει να φτάσει ή ότι δεν θα τα καταφέρει ή ότι τί μαλάκας ήταν και έμπλεξε που με ήθελε και πεζοπορία στην φύση («να μαλάκα»), η μέση διάρκεια μέχρι την παράλυση πέφτει στη μισή ώρα. Οπότε ο τσιμπημένος, αν θέλει πραγματικά να ζήσει θα πρέπει να μπλοκάρει όλες τις σκέψεις εκείνες που θα τον κάνουν να χάσει την υπομονή του. Υπάρχουν άνθρωποι που προσαρμόζονται με απόλυτη ψυχραιμία ακόμα και στην πιο αναπάντεχη στραβή, έχοντας βγάλει όλες τις σφήνες από το εργαλείο «μυαλό» τους , επιτρέποντάς το να λειτουργεί σε αντίθεση με αυτούς που χάνουν την ψυχραιμία τους και αρχίζουν τις μαλακίες. Ποιος θα ζήσει περισσότερο? Εξαρτάται τις συνθήκες. Σίγουρα όμως περισσότερο από όλους θα ζήσει αυτός που δεν πάει στη ζούγκλα για περίπατο.

To Beat the Strong


Υπάρχουν 6 στρατηγικές για να κερδίσεις κάποτε τον ισχυρό.

1. Να φωνάξεις για βοήθεια (=κράξιμο), αν νομίζεις ότι οι άνθρωποι νοιάζονται ή τους συμφέρει.
2. Να παριστάνεις τον ισχυρό αν νομίζεις ότι δε θα σε πάρουν χαμπάρι.
3. Αντάρτικο, αν νομίζεις ότι έχεις καιρό να χαραμίσεις κρυμμένος κάτω από τις πέτρες.
4. Συμμαχία με τον ισχυρό, αν νομίζεις ότι κάποτε δε θα σε σφάξει αν τον βολέψει.
5. Επίθεση κατά μέτωπο, αν νομίζεις ότι δε θα τις φας.
6.Να ξέρεις πότε να επιλέγεις συνδυασμούς από τις παραπάνω σοφά, αν έχεις άπειρο χρόνο να τα κάνεις όλα σωστά.


αξιώματα:

-Greatness comes with great risks that need to be won. And there’s nothing more dangerous to think that every risk could be won.

-2 πράγματα για σίγουρα: όλα είναι διαγωνισμός ομορφιάς. Και ότι θα υπάρξουν απώλειες.

-Τα ανώριμα παιδάκια κοιμούνται ακόμα αγκαλιά με τους γονείς τους στα ζεστά τους παπλώματα.

-«Όπως ακριβώς ένας κανίβαλος ουρλιάζει την ώρα που τον τρώει το θηρίο, όχι για να τρομάξει το θηρίο, αλλά για να τον ακούσουν οι υπόλοιποι μπας και τον βοηθήσουν, έτσι ακριβώς όταν φωνάζεις για αδικία δεν υψώνεις την φωνή σου για να σε ακούσει αυτός που σ’αδίκησε αλλά οι υπόλοιποι που αδικήθηκαν» Λεφτλοβερ ίλιτς Δρίζιτς

-Η αγένεια και η γαϊδουριά ξεκινάει πάντα από τον ισχυρό και τελειώνει στο να έχει πάντα δίκιο.

-Υπάρχουν άνθρωποι που τα κατάφεραν ενώ δεν χρειάστηκε ποτέ να ανεβάσουν τον δείκτη της ευφυΐας τους, με αντίτιμο να μην γίνουν ποτέ σπουδαίοι. όλοι είναι χρήσιμοι.

-Οπαδισμός= όταν υποστηρίζεις κάτι με μοναδικό όφελος να είσαι κομμάτι μιας ομάδας.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Μια απλή διεκπεραίωση



Έχει γεμίσει ο τόπος με "ταξιτζήδες"(=διεκπεραιωτές) ανειδίκευτους επαγγελματίες που γράφουν σε περιοδικά, παριστάνουν τους dj's ,τους σκηνοθέτες και αυτό που τελικά καταφέρνουν είναι σαν για πχ, να πας στον ταξιτζή και να του πες "Μητροπόλεως δίπλα στην Διαγώνιο" και να σε πάνε Μητροπόλεως δίπλα στην Διαγώνιο υπάρχουν όμως και άλλοι που θα σε παραλάβουν με ferrari, θα σου δώσουν MDMA θα τρέχουν με 300 στην εθνική, θα σε πάνε αεροδρόμιο, θα σε ανεβάσουν στο αεροπλάνο, το αεροπλάνο θα σε ρίξει με αλεξίπτωτο στα 20000 πόδια, θα σε παραλάβουν με την ferrari και μετατρέποντας τη διαδρομή σε βόλτα του θανάτου, να σε αφήσουν τελικά στην Μητροπόλεως δίπλα στη Διαγώνιο. μπορεί στους καταστηματάρχες και τους εκδότες να τους στοιχίσει λίγο παραπάνω που κάποιοι δεν είμαστε "ταξιτζήδες" αλλά διασκεδαστές, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί αυτά μένουν στην μνήμη του Πελάτη. η ουσιαστική διαφορά των 2 είναι οι δεύτεροι θα το κάναν ευχαρίστως και χωρίς χρήματα.

Μαρία Αντουαννέτα


Νομίζω οτι ενοχλητικότεροι άνθρωποι από τον Άνθιμο και τον ψωμιάδη είναι αυτοί που το μόνο που τους νοιάζει είναι να γεμίσει ο κόσμος «ψαγμένους» «γαμάτους» σαν και αυτούς που θα ψηφίζουν «γαμάτους» δημάρχους, σε μια εποχή μάλιστα που κάποιος που χάνει την δουλειά του έχει τις εξής ακόλουθες επιλογές α. Να μεταναστεύσει Β. Να πέσει στα ναρκωτικά γ. Να αρχίσει να τα σπάει. Πολλοί ξεκίνησαν να μεταναστεύουν, άλλοι διαλέγουν να «φύγουν καβάλα στο άλογο της απόλυτης χημικής, αλλά και ψεύτικης ηδονής». Και αρκετοί είναι αυτοί που όταν τα αντικαταθλιπτικά που έχουν αναπληρώσει το κενό της χαμένης τους χαράς τελειώσουν, θα αρχίσουν να δέρνουν όποιον βρούνε μπροστά τους. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το αντικαταθλιπτικό. Είναι σαν να αιμορραγεί μια ανοιχτή πληγή και ο γιατρός να το βάζει αναισθητικό να μην πονάει. ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΛΛΑ Η ΑΙΜΟΡΡΑΓΊΑ Το πρόβλημα δεν είναι που είμαστε θλιμμένοι αλλά που μας απέλυσαν και μας κάναν να χάσουμε τον όποιον έλεγχο της μικρής μας ζωής. Μάλλον φαίνεται οι εξεγέρσεις να γίνονται μόνο επί δεξιών κυβερνήσεων, μιας που οι πασόκοι είναι πιο φιλάνθρωποι. Αυτοί και ο Καπόνε. Για αυτό άλλωστε σας πετάνε από δίπλα, ΠΑΟΚΙλα, Αρειανοσύνη, κάθε είδους οπαδισμό, και «γαμάτους» δημάρχους «που είναι μαζί σας» , «σας καταλαβαινουν», «ας πάμε τώρα όλοι μαζί να φυτέψουμε κανα δέντρο, χεράκι -χεράκι».
Και φυσικά ας μην ξεχάσουμε να παραλείψουμε και αυτήνα τη «γαμάτη» μόδα με τα ποδήλατα. Ειδικά στην πόλη μου. Και μαζί με τα σαχλά παιδακια, μαζί με τις ξιπασμένες αδερφές, ξύπνησαν και οι post-κλιμακτιριακές κυρίες που μιας που τα παιδιά τους είναι τακτοποιημένα και οι δουλειές τους πάνε μια χαρά, τους ήρθε η καύλα να παλιμπαιδίσουν οι γεροντομπεμπέκες, αναπολώντας τις ποδηλατάδες που κάνανε μικρές. Μ’άλλα λόγια ότι μαλακία έχει στο κεφάλι της η κάθε μία που αισθάνεται βολεμένη θέλει να πάει να την κάνει. και μαζί με τις κιουρίες πακέτο πάνε και οι 'επικίνδυνα καυλωτικές' αδερφές βιντεοκλαμπατζούδες που στην περίπτωση που ένας παλιός γείτονας στείλει μήνυμα για έκκληση για βοήθεια θα τους είναι πολύ δύσκολο μάλλον να μην τον γράψουν στο γκέι τους το παπάρι και δεν θα απαντήσουν ένα απλό μήνυμα στο facebook, αλλά δεν τους είναι καθόλου δύσκολο από την άλλη, να έμπαιναν στον κόπο να ανεβάσουν στο facebook φωτογραφία από το i-phone με αυτούς καβάλα στο self righteous τους ποδήλατο να «κατακεραυνώνουν» τον κάθε δεξιό που διπλοπάρκαρε παριστάνοντας την γκέι-Γκεστάμπο, την Γκευστάμπο, οδηγώντας τις άλλες αδελφές σε 'επικίνδυνα καυλωτικό' παραλήρημα, καθώς τον θαυμάζουν να παριστάνει τον τροχονόμο-Αρτέμη Μάτσα- ρουφιανάκο των αριστερών, καθότι ως γνωστόν, η ρουφιανιά δεν κάνει διακρίσεις σε ιδεολογικά στρώματα και φύλλα.
Κυρίες μου καλές και οι 2 σας, εδώ ο κόσμος μένει άνεργος, πεινάει, ματώνει τα χέρια του σπάζοντας ντουλάπες από την απόγνωση, ψάχνει για ναρκωτικά, και η μόνη σας έννοια είναι οι ανέμελες ποδηλατάδες στην πεζοδρομημένη Μητροπόλεως βάζοντας τον χοντρό σας κόλο να πιάνεται στη σέλα, και το πως να βγάλετε για δήμαρχο τον Μπουτάρη για να ικανοποιήσετε τις μικροαστικές ψευτοαριστερές σας ψευδαισθήσεις στη ρεαλιστικότατη σφαίρα του "να χαμε να λέγαμε" για να δείτε την τσόντα στην τιβί-100.
Δεν νοιάζεστε για κανέναν παρά μόνο για το πως θα θέλατε να βλέπατε τους εαυτούς σας, για να σας βλέπουν οι άλλοι. Δεν σας νοιάζω εγώ σαν ύπαρξη. Και αυτό εδώ λέγεται φιλαρέσκεια και Ναρκισσισμός Είστε οι ΜΑΡΙΕΣ ΑΝΤΟΥΑΝΝΕΤΕΣ που ο κόσμος φωνάζει «πεινάμε» και εσείς τους πετάτε ποδήλατα και dvd αναπληρώνοντας τη θέση του διάσημου παντεσπάνι. Τα φτερά στον άνεμο της κάθε μόδας για να προσελκύσετε τα βλέμματα, άβουλα πρόβατα που κάνουν catwalk βελάζοντας, στην πασαρέλα από φιλανθρωπικό γκαλά επίδειξης μόδας. Σαχλά παιδάκια που τραγουδούν το «λιωμένο Παγωτό» μπροστά στο λάιβ ριάλιτυ που παίζει στην τηλεόραση. Όκ λίγο πολύ, όλοι θέλουμε να αρέσουμε είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, και ακόμα κι αν λέμε οτι δεν το κάνουμε για να αρέσουμε, το κάνουμε για να αρέσουμε. αλλά άλλο είναι να το κάνεις για να σε στέψουν Σταρ Ελλάς και άλλο για να αποδείξεις στον κόσμο οτι η γη δεν είναι επίπεδη. οι περισσότεροι ηλίθιοι προτιμούν το πρώτο. Και αυτό το ντεμέκ νοιάξιμο, για την πόλη, για το περιβάλλον, για τους ανθρώπους το κάνετε για το Θ-Ε-Α-Θ-Η-Ν-Α-Ι.
Πολιτισμός δεν θα πει να γκρεμίσουμε την Πόλη και να την ξαναχτίσουμε με ποδηλατόδρομους και να εκλέξουμε κάποιον δήμαρχο με σταράκια, αλλά το να νοιάζεστε για τον άλλον άνθρωπο, έστω και προσχηματικά.
Στην πόλη που πάω, για πχ, ένας που θα τελειώσει τη μπύρα του στο δρόμο θα την αφήσει σε ένα φανάρι για ΄έναν άγνωστο που θα το χει μεγαλύτερη ανάγκη. ο πολιτισμός τους (και οι ποδηλατόδρομοί τους) υπάρχουν γιατί πριν 70 χρόνια πίστευαν οτι ήταν η άρεια φυλή και τους βομβάρδιζαν Αμερικάνοι μπήκαν Ρώσσοι Άγγλοι και τους διχοτόμησαν την πόλη. ο πολιτισμός τους άνθισε μετά από βομβαρδισμούς,θυσίες, πόνο, αίμα, τύψεις και δάκρυα. και για να σταματήσουμε να είμαστε κανίβαλλοι μεταξύ μας χρειαζόμαστε κάτι ανάλογο σε δραματουργία, γιατί ο κανιβαλισμός δεν φεύγει ούτε με την τοποθέτηση μιας ράμπας ούτε με ΄έναν σταυρό. θέλει σκέψη. και η σκέψη έρχεται με πόνο.




Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Το "Καλό" της πόλης



Θα θυμάστε πέρσυ τον Μάρτιο που παρακαλούσαν οι Παοκτζήδες τους αρειανούς να τους αφήσουν να «περάσουν» αναίμακτα από το Κλεάνθης Βικελίδης για να πάρουνε, λέει, το πρωτάθλημα με κύριο επιχείρημα «για το καλό της πόλης»...
Όπως έγραφα και στην προηγούμενη ανάρτηση, η πραγματικότητα είναι σαν ένα πολύχρωμο πολύεδρο. Ο καθένας διαλέγει την απόχρωση και την πλευρά που τον κάνει να νιώθει καλύτερα σαν έμβιο ον. Ο συντάκτης του φρι πρες θα νιώθει οτι πήρε συνέντευξη τον Ομπάμα, οι χαζογκόμενες θα νιώθουν οτι εκτέλεσαν το κομμάτι του κοινωνικού τους χρέους, οι αδερφές θα νιώθουν οτι κάνουν εκστρατεία κατά της στρέιτ καταπίεσης οι μεσίλικες μεγαλοαστές που δεν έχουν βάσανα, θα βρουν ευκαιρία να παλιμπαιδίσουν κάνοντας ατελείωτες ποδηλατάδες στους πιο στενούς και διπλοπαρκαρισμένους δρόμους της Ευρώπης, οι εξυπνάκιδες που θα κάνουν τραμπουκιές στους άλλους λέγοντας οτι «όποιος δεν ψηφίσει Μπουτάρη κάνει κακό στην πόλη του, θα εξασφαλίσουν σίγουρα ένα εισητήριο στα κουλ παιδιά που θα πανηγυρίζουν.
Σας έχω νέα, εκτός από το «καλό» της πόλης, υπάρχει και το καλό μιας χώρας, το καλό του ΠΑΟΚ, μιας κοινωνικής ομάδας, το καλό της οικογένειας και τέλος το καλό που όλοι οι προηγούμενοι υποκριτές ξεχάσαν να σας το αναφέρουν. Το καλό του ΚΟΛΟΥ μας.. Είναι ρε παιδί μου, σα να πηγαίνεις σε ένα πάρτι και να διασκεδάζεις, μέχρι που μια στιγμή, θα ανοίξει η πόρτα, θα μπει ένα μπούγιο από μαλάκες, θα αλλάξουν την μουσική που σου άρεσε και θα σου λένε κιόλας «εμείς ή εκείνοι» ενώ προσπαθούν να σου βάλουν το δάχτυλο τους στον κόλο σου..δε θα σηκωθείς να φύγεις τί μετράει άραγε περισσότερο? Το καλό του εαυτού σου ή το καλό του πάρτυ-πόλης σου. Και δεν μπορείς να επικαλείσαι το καλό της πόλης όταν αυτό που κατα κύριο λόγο σε νοιάζει είναι το καλό του κόλου σου, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Και ξαφνικά ο Μπουτάρης άρχισε να παρουσιάζεται περισσότερο σαν μια λαιφ στάιλ επιλογή και λιγότερο σαν οικονομική ή ορθολογιστική επιλογή. "ποιόν προτιμάς έναν φλώρο με γραβάτα ήήή έναν τύπο με σταράκια?"
Πάμε στο ζήτημα "ψηφίζω για το καλό της τσέπης μου".Λες και ο κάθε μέσου εισοδήματος δημότης, έχει ανάγκη τα 5-10 ευρώ λιγότερα δημοτικά τέλη, στην εξαιρετικά θετική περίπτωση να δεχτούμε οτι ο νυν δήμαρχος θα είναι 2 φορές καλύτερος από τον προηγούμενο και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φέρει οικονομικό κέρδος στον δημότη. Λες και κόπτεται η κάθε χαζογκόμενα που η πόλη θα ζέχνει λιγότερο το καλοκαίρι και θα της χαλάσει τον ευχάριστό της καφέ στη Ζεύξειδος. Λες και έχει δει ποτέ πλούσιο κοριτσάκι που σπουδάζει στο τμήμα κινηματογράφου λογαριασμό της ΔΕΗ να ξέρει που αναγράφονται τα δημοτικά τέλη. Λες και νοιάζει την κάθε κυρία οτι έχουμε σαν πόλη τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην χώρα και ο κόσμος μεταναστεύει. Λες και θα ενδιαφέρει κανέναν το τεράστιο έλλειμα που άφησε ο ατσαλάκωτος μάλλον για να σιδερώνει τα πανάκριβα σακάκια του. Έτσι, από τη στιγμή που όλα αυτά τα χαϊβάνια δεν είχαν κάποιο σημαντικό οικονομικό όφελος στην τσέπη τους αναλογικά με την προηγούμενη δημοτική αρχή, το μόνο που μένει, η χαρά που παίρνουν από τους εαυτούς τους είναι η χαρά που παίρνει και ένας οπαδός από την ομάδα του. Τουλάχιστον οι Τρέγιες και οι Σαουρίδηδες είναι πιο αληθινοί στον τρόπο που αγαπάνε την ομάδα τους.


Και δε κατάλαβα αν είναι να διαλέξω σένα δήμο ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο, και εγώ πάω και τους γράψω στα παπάρια μου, κάνω κακό στην πόλη μου? Αυτό είναι εξίσου έγκυρο με το επιχείρημα του ΝΑΟΥΜΕ και του Τρέγια «αφήστε με να περάσω από το Κλεάνθης βικελίδης, για το καλό της Πόλης». Και εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι όσοι πιστεύουν οτι αλλάξαν την πόλη ή τον κόσμο και αυτές τις μέρες είναι χαρούμενοι, δεν αλλάξαν κανέναν κόσμο. Είναι ακόμα ένας υποκριτής νάρκισσος, και για το τελευταίο θα επανέλθω σε επόμενο επισόδειο. Απλά νιώθουν χαρούμενοι για την πάρτι τους. Μόνο αυτό αναγνωρίζω. Το καλό του ευατούλη μας.


sweet nights under the dark sky episode #11: Overcoming Poverty


My Love Will Beat you All To the Ground.

με μια τρακλιστ που θα κόψει σαν ξυράφι τις ευαισθητές σας καρδουλες, θα σας στείλει στα αστέρια και μετα θα σας κατεβάσει στον βυθό μαζί του να ανοίξουμε μπουκάλια..


Tracklist

1. C.W. Stoneking & The Blue Tits - The Duck's Yass Yass Yass (3:36)
2.Alabama 3 - She Blessed Me (3:38)
3.N*E*R*D – Hypnotize U (3:26)
4.Mayer Hawthorne – I Need You (3:38) 5.Cherry Ghost – Kissing Strangers (4:34)
6.Alice Russell – Sweet Is The Air Featuring Natureboy (4:45)
7.Alexandre Chatelard – Etna (3:37)
8.Carla Bruni – Absolute Beginners (David Bowie cover) (5:30)
9.Stateless – I'm On Fire (5:22)
10. Cocoon – Sushi (3:22)
11. Fistful of Mercy – Fistful Of Mercy (5:41)
12.The War on Drugs – Comin' Through (3:21)
13.Windsor for the Derby – Queen of the Sun (4:59)
14.Underworld – Louisiana (5:04)





Τούβλα?



Αυτός ο παπάρας με ύφος χιουμουριστικού επικριτικού που εξυπνάκια που έγραψε σε αυτό το άρθρο του, στο ενγκυρότατο σάιτ από όπου μαθαίνουμε πρώτοι τα νέα της Ζέτας και του λαγουδιού της και της κάθε ρηχής πουτάνας τραγουδίστριας με κοιλιακούς, οτι η νέα γεννιά είναι ηλίθιοι που τους νοιάζει μόνο το ποδόσφαιρό και ηλίθιες που τους νοιάζουν μόνο οι πίπες και η "ζωή της άλλης", και οτι όλα αυτά γίνονται για να τ’αρπάζουν οι καταστηματάρχες στα χωριά που φυτρώνουν ΤΕΙ, ενώ είναι σίγουρος οτι αυτός είναι ο έξυπνος και οτι είχε την τύχη να βρίσκεται σε ένα άλλο, καλύτερο σχολείο, έχει πάει τον τελευταίο καιρό σε δημόσιο σχολείο? Έχει δει σε τι κολοκτίρια πάνε και κάνουν μάθημα? Έχει δει τους καθηγητές? Έχει δει τους γονείς τους? Το κτίριο ήταν το ίδιο ετοιμόρροπο. Και γκρίζο. Για όλους μας.
Πρόσφατα βρέθηκα ξανά στα θρανία. Επιστήμονας άνθρωπος. Επανέλαβα την τάξη της τρίτης λυκείου. Για αυτοτιμωρία που ήμουν καλός μαθητής, αλλά άβουλος και άτυχος. Είδα τα παιδάκια. Έβλεπα την φάτσα του μελλοντικού μηχανικού, με το άχαρο το κούρεμα και το γυαλάκι του γκικ, όχι εκείνα τα κοκάλινα γυαλιά που φοράνε τα γκέι πρόβατα των amateur parties, αλλά τα γυαλάκια που έχουν ένα μικρό και κυκλικό μεταλλικό εύκαμπτο σκελετό, απόμακρος να κάθεται στην άκρη της τάξης, να ονειρεύεται οτι κάποτε θα κάνει κάτι σπουδαίο μπας και τον προσέξει καμιά γκομενίτσα. Έβλεπα την ασχημούλα που ακόμα δεν αγχώνεται για την εμφάνισή της και ελπίζει στις μικρές πιθανότητες της στατιστικής οτι κάποιος θα την αγαπήσει για αυτό που είναι, αλλά μάταια και θα καταλήξει να ακούει τα γκομενικά των φιλενάδων της ενώ αυτή θα έχει να τις λέει μόνο για τις σειρές που είδε αυτήν την εβδομάδα στην τηλεόραση και την μάνα της που υποφέρει από τη μέση της. Έβλεπα την ωραία που τα έχει με τον ωραίο (μακρύ μαλλί-ροκ-σταράκι-αναρχία φίλε «και γιατί τον διάλεξες μωρή?» «επειδή ξεχωρίζει, έχει κοτσίδα και σκουλαρίκι»). Έβλεπα το χοντροκόλικο πουτανάκι που τραβούσε όλους τους άντρες σαν μαγνητάκος τζάμπα αγάπης, μιας αγκαλίτσας για μια δύσκολη στιγμή, ενώ για ακόμα μια φορά την κοπάνησε από τα φροντιστήρια που την έστελναν οι γονείς της, επιβεβαιώνοντας τον «λευκό τους γάμο» οτι η κόρη τους δηλαδή, δεν γουστάρει να σπουδάσει και τους έχει γραμμένους στη μουνάρα της, γνήσια ιδεολόγα αντιρρισίας διαβάσματος, αλλά κάτι θα πρέπει να πούνε στον κόσμο για να μη λεει αυτός. Έβλεπα τον μελλοντικό φλώρο που παίρνει σε όλα 20 και θα γίνει διστακτικός νέος ψυχίατρος ακούγοντας τους ασθενείς του για τις υπέροχές τους περιπέτειες ως μπερδεμένοι άνθρωποι που είναι και αυτός θα τους ακούει με προσοχή αλλά και με μια μικρή ζήλια. Όπως ακριβώς στο Annie Hall δηλαδή.

Αυτά τα παιδιά άντεξαν μια εξαετία τους κρετίνους που παριστάνουν τους καθηγητές τους, μεσήλικες που καπάρωσαν μια θέση στο δημόσιο, βολεύτικαν και μετά δεν ξαναπροσπάθησαν για τίποτε άλλο μετά. Και η ζωή τους κατάπιε. Ο σαπιοκοιλιάς πενηντάρης καθηγητής με το μαυρισμένο νύχι του μικρού του δακτυλου που κόβει σα μικρός σουγιάς και τη λίγδα στο αραιό μαλλί του να μιλάει σαν ουρακοτάγκος, παρακολουθόντας την εξέλιξη του Δαρβίνου από την ανάποδη. Οι δε γυναίκες φιλόλογοι εξίσου απεριποίητες, να κοιτάνε σαν τις δίδιμες αδερφές της μαμάς Simpson, με χοντρά μπουφάν και ντύσιμο λαϊκής, κοιτώντας με περρίσια αδιακρισία την ταυτότητα μου, να δουν πόσο χρονών είμαι, μπας και βρουν κάτι να λένε στους καφέδες με τους άλλους τους κουτσομπόληδες στα διαλέιμματα. Και οι γονείς στα κάγκελα. Έχοντας αποφασίσει αυτοί τα πάντα για τα καμάρια τους, ακόμα και για το τι τους αρέσει να γίνουν, μετατρέποντας όμορφες επιστήμες σε έναν αντιπαθή βαρετό cut-throat μαραθώνα.
Με λίγα λόγια, δεν είναι βλακεία, που τα περισσότερα παιδιά γράφουν κάτω από τη βάση, είναι αδιαφορία. υπάρχουνε και βλάκες, φυσικά αλλά τους αφήνουμε να αρθρογραφούν στο yupi.gr. τα υπόλοιπα παιδιά, που μια χαρά έχουν μεγαλύτερο δείκη εφυϊας και όχι πανεπηστιμιακών γνώσεων, ΔΕΝ γουστάρουν να πάρουν μέρος στον μαραθώνιο των γονιών και των φροντιστηρίων, παριστάνοντας οτι τρέχουν σαν καλοπροπονημένα άλογα μιας άδικης κούρσας (όποιος έχει περισσότερα λεφτά να δώσει στον καλύτερο φροντηστιριά περνάει), και στη στροφή τους γράφουνε όοοολους αυτούς τους προηγούμενους στα παπάρια τους και ανάβουν τσιγάρο. Η ζωή τους κάποτε, στο κοντινό μέλλον, θα αποφασιστεί από τους ίδιους και όχι από τους φροντηστιριάδες και τις κατίνες μάνες τους. και αυτό είναι μια μικρή αρχή.
Η υποκρισία είναι οτι όλοι θέλουμε να είμαστε ξεχωριστοί ενώ γαυγίζουμε όλους αυτούς που δε μας φαίνονται νορμάλ. Ακριβώς σαν τα σκυλάκια που γαυγίζουνε στα πρεζόνια, τους μεθυσμένους και τις χοντρές. Σε όποιον αποκλίνει δηλαδή από αυτό που αντιλαμβάνονται ως «μέσος όρος». Και αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό, θα γίνουμε ο "Μέσος Όρος" μόλις επαναπαυτούμε στα κεκτημένα μας.
Και αυτό είναι που έκανε εντύπωση σε αυτόν τον ξεχωριστό αρθρογράφο που γράφει σε αυτό το «καλόγουστο» σάιτ. Πάω να μπανίσω κανα πορνίδιο λέω γω.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

πολιτική

πολιτική: τάζε σε 100 ανθρώπους λαγούς με πετραχείλια. κάνε μπίζνα με τους 2 και τους υπόλοιπους ρίξτους ζάαααρτ.. οι 38 δε θα νοιαστούν γιατί έχουν δουλειές και από τους υπόλοιπους 60, οι 30 θα προσπαθήσουν περισσότερο και θα σε γλύφουν μέχρι να τους προσέξεις καλύτερα και οι υπόλοιποι 30 θα σε κράζουν σε άλλους, πράγμα που είναι και αυτό καλό γιατί θα συζητιέται το όνομά σου.

οι φτωχοί στο απέναντι μπαλκόνι (επ-3)

το καλοκαίρι για δροσιά καρφώνουν ένα άσπρο σεντόνι στο παράθυρό τους (cooling installation) για να κόβουν τις ακτίνες του ήλιου. τον χειμώνα μπορούν να καθυστερήσουν το πετρέλαιο κυκλοφορόντας στο σπίτι με τις χειμωνιάτικες χοντρές ζακέτες κάτω από τα γκρίζα φθαρμένα πρώην χρωματιστά μπουρνούζια (heating installation)

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Reality


"η πραγματικότητα, η αλήθεια που αντιλαμβανόμαστε όλα εμείς τα έμβια όντα είναι σαν ένα πολυχρωμο πολύεδρο. ο καθένας διαλέγει την πλευρά και το χρώμα που τον κάνει να νιώθει καλύτερα και κατά συνέπεια πιο ασφάλεια. με άλλα λόγια η πραγματικότητα είναι σχετική" λεφτ

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

sweet nights under the dark sky episode # 10: sweet girl's bubbles


you are in a shiny sparkling bubble swinging on the air of false hope
the poor child's fantasy
you touch the walls gently to reach for the girl and the bubble bursts
the girl disappears
if you fly without a parachute landing is a bummer
you fall in the sea of failure drowning
you are washed out in the land of mediocre
drugs work, unfortunately

Sweet nights Under The Dark Sky

playlist:
01 Stars- Asleep (The Smiths cover)
02 Janelle Monae - Oh, Maker
03 Brian Ferry - Whatever Gets You Thru The Night (john lennon cover)
04 The Magic Numbers- the song that no one knows
05 Hindi Zahra-Fascination
06 Nathan Kozyra- you are the best around
07 Boh Runga- Not Given Lightly
08 the lovetones-free yourself
09 Bart & Friends - Weave your Name
010 Les discrets- Septembre Et Ses Dernieres Pensees
011 Broken bells - Citizen
012 Danger Mouse & Sparklehorse-The Man Who Played God (Feat. Suzanne Vega)
013 Damien Jurado - Cloudy Shoes
014 Broken social scene- Romance to the grave
016 quantic - time is the enemy
017 Cinema Verite- London
018 Dean & Britta - I Found It Not So (Sonic Boom Remix)
019 The art of Noise- The Invention Of Love

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Οι ευχές που πριν γίνουν πραγματικότητα ανατινάζονται τις κρύες νύχτες του χειμώνα (προσοχή, περιλαμβάνει σκηνές σεξ)



Το κοσμικό πάρτυ άρχισε να τελειώνει. Ο Παύλος κατούρησε στην τουαλέτα και μετά έφτιαχνε τις τιράντες του. Ο κολλητός του είχε λιποθυμίσει στο μπαρ μιας που υπερέβαλε εαυτόν στα τζάμπα ποτά ως περήφανο μέλος της εθνικής Ελλάδος μπέκρας που ήταν. Ο Παύλος μαζί με τον κομμάτια βρωμούσαν από χιλιόμετρα οτι ήταν τζαμπατζίδες που κάποιος γνωστός τους το σφύριξε οτι παίζουν τζάμπα ποτά και ο ίδιος τους έβαλε μέσα στα μουλωχτά.
Η διοργανώτρια του πάρτυ είχε βάλει καψώνι την υπεύθυνη να τους χαιρετήσει όλους τους επίσημους πριν φύγουν. Την κοιτούσε όλο το βράδι. Μια από τις φίλες της του την έπεσε αλλά αυτός αρνήθηκε ευγενικά, γιατί είχε βάλει τον πύχη ψηλότερα. Η υπεύθυνη, βέβαια είχε 1 γκόμενο στο σπίτι της να την περιμένει, 2 να προθερμαίνονται, 3 στον πάγκο και 10 να την κολάνε κάθε φορά που έβγαινε διότι ήταν σούπερ κλασσάτη κουκλάρα και το πόσοι άνδρες θέλουν να είναι μαζί της ανέβαζε και την αντικειμενική της αξία, όπως επίσης οτι δεν καθόταν σε κανέναν από όλους που περιμέναν στη σειρά, ανέβαζε την ηθική της αξία και την έκαναν ακόμα πιο απρόσιτη. Ρεμάλια σαν τον Παύλο δεν είχαν μαθηματικά καμία ελπίδα ούτε να τους κοιτάξει. Από που τα ξερε όλα αυτά; Μα από το γεγονός οτι ήταν ένας από αυτούς που προσπάθησαν και πέσαν ηρωϊκά στο παρελθόν μαζί με δεκάδες άλλους. Αυτή η πόλη ήταν υπερβολικά μικρή για κάποιον που ξεκινάει την κοινωνική του ζωή από τα 15 του και βλέπει τα ίδια πρόσωπα, στα ίδια μέρη, τις ίδιες παρέες και όλοι μαζί να μεγαλώνουν, να παχαίνουν, να γκριζαίνουν. Επίσης, τελειώσαν και οι εποχές που νόμιζε οτι όποια τον κοιτούσε τον θέλει και για γάμο, όπως του συνέβει μια φορά με την εν λόγω κοπέλα, και την επόμενη στιγμή ήρθε εκείνος ο κακός ο άντρας της να την πάρει, που περνάνε μια 10ετία μαζί από τη μία, και το βλέμμα της σταμάτησε από την άλλη, στα μάτια του Παύλου για 2 δευτερόλεπτα και μετά τρομάξαν και οι 2 και κοίταξαν αλλού.
Κιόμως αυτήν τη φορά, η κοπέλα ήταν ιδιαίτερα φιλική μαζί του και άρχισε να του μιλάει στο μπαρ όταν τελείωσε από το πόστο της. Πήγε να της πάρει ένα τζάμπα ποτό. Αυτή το ήπιε. Του έλεγε για το πόσο δύσκολη είναι η δουλειά της και πόσο λίγο χρόνο έχει στη ζωή της. Μια οποιαδήποτε γκόμενα, θα κατάφερνε να του έφερνε την απόλυτη υπνιλία με τα κλισέ της και την βαρετή της ζωή και θα λιποθιμούσε στο μπαρ. Σε αυτήν όμως τα μάτια του και τα αυτιά του ήταν σαν σκύλου που φερμάρει την λεία του πριν ορμήξει. Σε κάποια φάση η προσοχή του επιβραβεύθηκε, όταν είχε σκεφθεί τις προάλλες ένα αστείο και ταίριαζε με τα λόγια της βαρετής της ζωής και το πέταξε και αυτή λύθηκε στα γέλια. Μετά τα δάχτυλά του ακούμπησαν λίγο το χέρι της και σήκωσαν λίγο τις τρίχες του καρπού της. Αυτό ήταν. Το πουλί του από κάτω έκανε πάρτυ. Σε κάποια στιγμή η αφεντικίνα της της ζήτησε να έρθει και αυτή έτρεξε αμέσως, σχεδόν αμήχανα. Ο Παύλος προσπαθούσε να βρει τρόπο να σηκωθεί από το σκαμπό, χωρίς να γίνει διακριτό το «σκουπόξυλο» που υπήρχε στο παντελόνι του και το άλλαζε μεριές μέχρι να το βολέψει να έρθει προς τα πάνω και να κάτσει στον αφαλό του κάτω από το κουμπωμένο του πουκάμισο, καταριώντας την τύχη του που φόρεσε τιράντες αντί για ζώνη, γιατί η ζώνη θα το βαστούσε καλύτερα. Μετά κούμπωσε και το γαμάτο σακάκι του, που το δανείστηκε από τον αδερφό του χωρίς να το μάθει ποτέ, και περπατούσε αμέριμνος, Κύριος, δολοπλοκόντας στο νού του την επόμενή του κίνηση για το πως θα βάλει το «σκουπόξυλό» του στην λεκάνη της.
Γυρίζει αυτή στο μέρος του, αφού έκανε 2 βόλτες ακόμα και μίλησε με κάποιες άλλες για να μην καρφωθεί και ξαναμίλησαν. Ο Παύλος άναψε τσιγάρο λίγο πριν κάνει την κίνηση. « Αν δεν έχεις αμάξι θες να σε γυρίσω σπίτι σου με το δικό μου?» κάθεται 2 δευτερόλεπτα και το σκέφτεται, «πάμε» λέει και πάει να πάρει το παλτό της καθώς μείνανε οι τελευταίοι στο κυριλέ κλαμπ. Μπαίνει στο αμάξι του φροντίζοντας να μην την δεί κανένας. Ξαφνικά τρομάζει. Ένα πτώμα στο πίσω μέρος. Όχι τελικά, δεν ήταν ένα πτώμα, την διαβεβαίωσε ο Παύλος ήταν ο κολλητός του που έσπασε το ρεκόρ του τζάμπα ποτού και βρισκόταν σε κώμα. Ξεκινώντας από το μαγαζί που βρισκόταν στην ανατολική πλευρά της πολής, πήγαν πιο ανατολικά, από έναν άλλο δρόμο πιο μεγάλο για να μην τους συλλάβουν στο αλκοτέστ. Στον δρόμο, αυτός της ακουμπούσε το κρύο της χέρι για να την διαβαιβεώσει να μην φοβάται και οτι έχει συνηθίσει να οδηγεί έχοντας πιει λίγο, και αυτή ανταποκρινόταν στο πίασιμο του χεριού του αλλά δεν του το έσφιγγε. Στον δρόμο όμως η κουβέντα πήγε στο κύρηγμα από πλευράς της οτι δεν πρέπει να πίνει τόσο πολύ. Όταν οι γυναίκες το παίζουν «μανούλες» ψήνονται. Ώρα για το επόμενο στάδιο. Το φιλί.
Αφού έσυραν τον «νεκρό» φίλο του μέχρι την εξώπορτα της πολυκατοικίας του, και οι 2 είχαν μια αίσθηση της παράνομης περιπέτειας. Τον άφησαν και έφυγαν με το βλέμμα των συνενόχων στην καταδίωξη. Φτάσαν στο κέντρο όπου τα λαμπερά κιτς φώτα της πόλης που θύμιζαν τον ερχομό των Χριστουγέννων, άρχισαν σιγά σιγά να χαμηλώνουν γιατί η πόλη άδειαζε. Ο Παύλος την ρώτησε αν νυστάζει και αυτή είπε φυσικά όχι. Πήγαν σε ένα απομακρυσμένο μπαρ που πήγαινε μικρός και ήταν για ψιλολέσια. Στο μπαρ είχε 3 παρέες. Αυτοί καθίσαν πίσω και πήραν ένα ποτό. Ήταν αποφασισμένος. Την πήρε στην αγκαλιά του. Την κοίταξε στα μάτια και της έπιασε το κεφάλι. Πήγε να την φιλίσει, αυτή γύρισε από την άλλη «έχω άντρα, ξέρεις» «εντάξει, έλα όμως τώρα» αυτή έγειρε στην αγκαλιά του και την άφησε να την κρατήσει αγκαλιά. Μετά του χάϊδεψε το μαλί. Μετά το ξανασκέφτηκε και κατάλαβε οτι δεν είχαν νόημα πια οι άμυνές της. φιλίθηκαν κανονικά. Αυτή έριχνε και κανα δυό κλεφτές ματιές μπας και περάσει κανένας γνωστός και γίνει ρόμπα.
Για πρώτη φορά στα χρονικά αυτής της μικρης επαρχιακής πόλης δυο σώματα ήρθαν το ένα κοντά στο άλλο και κάναν έρωτα, γιατί το ένα κορμί εκτιμούσε το άλλο, και όταν 2 σώματα έλκονται, συμβαίνει έρωτας. Στην επαρχιακή αυτή κολοπόλη συνήθως το ένα κορμί ζητά από το άλλο εκκαθαριστικό εφορίας και όρκους αιώνιας πίστης να φορτωθεί το ένα κορμί το άλλο μέχρι να γεράσουν και να πηγαίνουν ταξίδια. Αλλά όχι, καμιά φορά, ο έρωτας συμβαίνει και για την χαρά του να κάνεις έρωτα χωρίς δεσμεύσεις. Αποφάσισαν οτι η αποστόλή τους πια είχε λήξει και στέφθηκε μάλιστα με επιτυχία και δεν είχε πια νόημα να παραμείνουν στο ίδιο μαγαζί . πληρώσαν τα ποτά και φύγαν σε μια μικρή απόσταση. Στο αμάξι μέσα στον πεζόδρομο της παραλίας ξαναενώθηκαν.
Στο αμάξι φιλιόταν για ώρα. Αυτός άρχισε να της τρίβει το στήθος. Αυτή του το έδειξε το και του χαμογέλασε πονηρά. Του λέει «δεν έχω ξαναπάει με άλλον εκτός από τον άντρα μου». Ο Παύλος την κοιτάζει έκπληκτος και χαμογελαστός και της απαντάει «δεν έχω ξαναπάει με γυναίκα που φαντασιώθηκα στο παρελθόν οτι πηγαίνω μαζί της» και πέφτει με τα μούτρα στο στήθος της άρχισε να το πιπιλάει πότε το ένα και πότε το άλλο. Αυτή έβγαλε ένα μικρό βογγητό. Της έβγαλε το πουκάμισο και κατέβασε ελαφρά τον στηθόδεσμο της να φανούν οι ρωγίτσες της. Τα τζάμια στο αμάξι μέσα στο κρύο του Νοεμβρίου άρχισαν να θολώνουν καθώς οι βαριές τους ανάσες άχνιζαν μέσα στο κρύο. Το χέρι του πέρασε με μαεστρία κάτω από τη φούστα της. Η κυλότα της έσταζε από τα υγρά που της προκάλεσε μετά από μια δεκαετία ένας άλλος άντρας από αυτόν που είχε. Το μεσαίο του δάχτυλο διαπέρασε απαλά τη σχισμή της. Οι τρίχες της σηκώθηκαν και αναστέναξε. Του έπιασε το υγρό του παντελόνι. Το πουλί του ήταν τόσο μυτερό που θα έσκιζε το ύφασμα. Το έβγαλε έξω και της πήρε το χεράκι να του το πιάσει. Πιάνοντάς το αυτή έχει τύψεις και καθώς το χαϊδεύει του λέει «αχ πρέπει να φύγω». Αυτός την φιλάει με πάθος. «και εμένα μου άρεσες τότε που κοιτιόμασταν» του λέει, με σβησμένη φωνή λιώνοντας στα φιλιά του. Και μετά ανταποδίδει καθώς ανοίγει το στόμα της πιο πεινασμένα ενώ τον μαλακίζει ταυτόχρονα. «πάμε σπίτι μου» της λέει καθώς αυτή ντύνεται γρήγορα.
Φτάσαν στο σπίτι του. Αγκαλιάστηκαν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μέχρι να έρθει το ανσανσέρ, είχε το χέρι του κάτω από την φούστα της που έσταζε από αγάπη ενώ άρχισε ήδη να την ξεντύνει. Με τα χείλια τους να ρουφάει το ένα το άλλο, ξεντύθηκαν στα γρήγορα. Αυτή του έδειξε τα υπέροχα της βυζάκια. Είχε μείνει μόνο με την υγρή κυλότα. Αυτός βγάζοντας το πουκάμισό του, προέταξε τα στήθια του τα καλογυμνασμένα που ήταν σαν βράχια και οι κοιλιακοί του καλοσχηματισμένοι. Έχοντας βγάλει τα τακούνια της αυτός την περνούσε μισό και κάτι κεφάλι. Του φαινόταν τόσο μικροσκοπική, το αντικείμενο της φαντασίας του όλα αυτά τα χρόνια φαινόταν να χωράει στην παλάμη του. Την γύρισε απότομα να ακουμπήσει στον κρύο τοίχο και οι ρώγες της να σκληρύνουν ακόμα περισσότερο και άρχισε να της κατεβάζει την κυλότα κατεβαίνοντας και αυτός. Και έπειτα έχωσε το στόμα του ανάμεσα στα κολομέρια της σα να πέφτεις με τα μούτρα στην τούρτα με την σαντιγύ να την γλύψεις από πάνω μέχρι κάτω.μετά την πέταξε στο χαλί και της άνοιξε διάπλατα τις ποδάρες της. Την έγλυφε αργά και μεθοδικά ανεβοκατεβάζοντας το κεφάλι με ρομποτική ιεροτελεστία μέχρι να ακούσει τα αποτελέσμα τα των φωνών της. Δεν αναγνώριζε την φράση «τα σαγόνια μου πιάστηκαν» και συνέχιζε να πασπατεύει με την γλώσσα του την κλειτορίδα της. Το κολί της έδειχνε οτι στα 20 της αυτή ήταν απίστευτη γκόμενα. Τώρα είχε πλαδαρέψει λίγο αλλά και πάλι του φαινόταν οτι το όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Όταν αυτή τελείωσε για την ώρα, σήκωσε κεφάλι του και κοιταχτήκαν στα μάτια. Το πρόσωπό της όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα γινόταν τόσο όμορφο σαν να το άγγιζε ένας άγγελος από τον ουρανό και να του βάζει φωτοστέφανο για να δεις τελικά την πιο όμορφη εικόνα που θα μείνει για πάντα στην καρδιά σου και θα την επιλέξεις σίγουρα για την τελευταία εικόνα πριν πεθάνεις άμα η ζωή σου έληγε την επόμενη μέρα. Εκείνη τη στιγμή της απόλυτης αγάπης πήρε το καυτό πουλί του και της το έτριβε στην σχισμή της που χλιμίντριζε παλλόμενο, χωρίς να της το βάζει όλο παρά μόνο το κεφαλάκι του. το έβαλε αργά και προσεκτικά έχοντάς την ξαπλωμένη ανάσκελα. Στην πρώτη εισχώρηση αναστενάξαν μαζί. Αυτή μαζεύτηκε και του ζήτησε να φορέσει προφυλακτικό. Αυτός της είπε « εσύ δεν έχεις ξαναπατήσει τον άντρα σου, εγώ έχω να κάνω σεξ πάνω από χρόνο, άρα δεν χρειάζεται, εμπιστεύσου με. Με εμπιστεύεσαι?» «ναι...άααααχ» την παίρνει στα χέρια του και την βάζει να τον κάτσει. Την ανεβοκατεβάζει πάνω του καθώς αυτή έχει κλειστά μάτια πεθαίνοντας από ηδονή. Τα σκυλάκια του διπλανού διαμερίσματος ξύπνησαν και άρχισαν να γαυγίζουν. Το πολύ γυμναστήριο που πήγαινε τον τελευταίο καιρό του έδινε την αίσθηση οτι δεν κουραζόταν καθόλου και την γαμούσε σαν ταύρος όταν την γύρισε στο πισωκολλητό. Όσο πιο δυνατά την έπαιρνε και μπαινόβγαινε τόσο πιο δυνατά η άλλη έλιωνε. Το σώμα της παραδώθηκε σε σπασμούς και ο έλεγχος χάθηκε από το σώμα της. Ο άλλος έβαζε τα δυνατά του να μην τελειώσει ποτέ και να παρατείνει την απόλυτη γκαύλα για κανένα μισάώρο ακόμα. Την ξάπλωσε στο κρεβάτι και της χάϊδευε τα μαλλάκια της. Μετά πήρε τον τραχύ πούτσο του και σαν πολιορκτητικός κριός που σπάει όλες τις αναστολές τον έχωσε όλον μέσα στο στόμα της με την μία μέχρι που πνίγηκε και έβηξε. Ο ιδρώτας είχε περιλούσει τους τεράστιους ώμους του και η κοπέλα γύρισε για να τον ξανακοιτάξει στα μάτια. Το πρόσωπό τους ενώθηκε και τα βλέμματά τους δεν ξεκόλλησαν το ένα από το άλλο καθώς παίρνονταν και φτάναν στην κορύφωση του πιο δυνατού οργασμού που είχαν νιώσει ποτέ 2 ανθρώπινα πλάσματα. Και επειδή τα σπάνια αστρονομικά φαινόμενα συμβαίνουν μια φορά τα δισεκατομύρια χρόνια, αλλό τόσο και διπλά σπάνια, οι φαντασιώσεις πραγματοποιούνται μια φορά όπως της θέλουμε.όσο πλησίαζε προς το τέλος άρχισε και αυτός να χάνει τον έλεγχο των χεριών του και άρχισε να τρέμει σα να βρίσκεται σε πάρκινσον. Στο στομάχι του υπήρχε μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα ηδονής και η καρδιά του είχε ήδη σπάσει. Όσο ο οργασμός πλησίαζε άλλο τόσο δεν ήθελε να φύγει από μέσα της. «γάμα το. Χύσε μέσα της, έτσι κι αλλιώς αξίζουν στην χειρότερη περίπτωση ακόμα και 2 εγκυμοσύνες ανεπιθύμητες έπειτα από τέτοιον έρωτα», η κοπέλα του λέει «τέλειωσε μέσα μου» αγκωμαχώντας χωρίς να ακούγεται η φωνή της. Και τα 2 σώματα είχαν παραλύσει περιμένοντας την έκρηξη και μαζί της το τέλος του κόσμου όπως τον ήξεραν. Και μόλις ήρθε βγάλαν ταυτόχρονα τον πιο δυνατό αναστεναγμό και τα 2 σώματα ανατινάχτικαν και γίναν χαλκομανία στους τοίχους μέχρι που τα πνεύματά τους ή ότι είχε απομείνει από αυτά σε ένα χορό μυστηριακό ενώθηκαν και γίναν ένα αεράκι που βγήκε από το μπαλκόνι και φύσηξε διαπερνώντας τη θάλασσα του θερμαϊκού κόλπου και σηκώνοντας ένα κύμα που τάραξε τα ήρεμα πλοία που κοιμόταν όταν γλυκοχάραζε η επόμενη κρύα μέρα του Νοεμβρίου και χάθηκε στα βάθη των θαλλασών.
Ήθελαν και οι 2 να στοιχηματίσουν οτι αυτό θα κατέληγε ως μια χλιαρή ξενέρωτη εμπειρία για να το βγάλουν από τη λίστα του «αχ μακάρι να το έκανα» και να το στείλουν στη λίστα «το κάναμε, ε και?», για να φύγουν από την υποχρέωση που είχαν στο μυαλό τους δηλαδή, αλλά κανένας τους δεν θα περίμενε οτι θα ήταν τόσο έντονο. Ότι θα έπρεπε να αλλάξουν όλη τους τη ζωή, όλες τους τις συνήθειες, όλες τους τις υποχρεώσεις για να το ξαναζήσουν. Γιαυτό και εξαυλώθηκαν για να μην μπουν στον κόπο και γίνει η ιστορία μελό ή ακόμα χειρότερα σαπουνόπερα.