Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Τούβλα?



Αυτός ο παπάρας με ύφος χιουμουριστικού επικριτικού που εξυπνάκια που έγραψε σε αυτό το άρθρο του, στο ενγκυρότατο σάιτ από όπου μαθαίνουμε πρώτοι τα νέα της Ζέτας και του λαγουδιού της και της κάθε ρηχής πουτάνας τραγουδίστριας με κοιλιακούς, οτι η νέα γεννιά είναι ηλίθιοι που τους νοιάζει μόνο το ποδόσφαιρό και ηλίθιες που τους νοιάζουν μόνο οι πίπες και η "ζωή της άλλης", και οτι όλα αυτά γίνονται για να τ’αρπάζουν οι καταστηματάρχες στα χωριά που φυτρώνουν ΤΕΙ, ενώ είναι σίγουρος οτι αυτός είναι ο έξυπνος και οτι είχε την τύχη να βρίσκεται σε ένα άλλο, καλύτερο σχολείο, έχει πάει τον τελευταίο καιρό σε δημόσιο σχολείο? Έχει δει σε τι κολοκτίρια πάνε και κάνουν μάθημα? Έχει δει τους καθηγητές? Έχει δει τους γονείς τους? Το κτίριο ήταν το ίδιο ετοιμόρροπο. Και γκρίζο. Για όλους μας.
Πρόσφατα βρέθηκα ξανά στα θρανία. Επιστήμονας άνθρωπος. Επανέλαβα την τάξη της τρίτης λυκείου. Για αυτοτιμωρία που ήμουν καλός μαθητής, αλλά άβουλος και άτυχος. Είδα τα παιδάκια. Έβλεπα την φάτσα του μελλοντικού μηχανικού, με το άχαρο το κούρεμα και το γυαλάκι του γκικ, όχι εκείνα τα κοκάλινα γυαλιά που φοράνε τα γκέι πρόβατα των amateur parties, αλλά τα γυαλάκια που έχουν ένα μικρό και κυκλικό μεταλλικό εύκαμπτο σκελετό, απόμακρος να κάθεται στην άκρη της τάξης, να ονειρεύεται οτι κάποτε θα κάνει κάτι σπουδαίο μπας και τον προσέξει καμιά γκομενίτσα. Έβλεπα την ασχημούλα που ακόμα δεν αγχώνεται για την εμφάνισή της και ελπίζει στις μικρές πιθανότητες της στατιστικής οτι κάποιος θα την αγαπήσει για αυτό που είναι, αλλά μάταια και θα καταλήξει να ακούει τα γκομενικά των φιλενάδων της ενώ αυτή θα έχει να τις λέει μόνο για τις σειρές που είδε αυτήν την εβδομάδα στην τηλεόραση και την μάνα της που υποφέρει από τη μέση της. Έβλεπα την ωραία που τα έχει με τον ωραίο (μακρύ μαλλί-ροκ-σταράκι-αναρχία φίλε «και γιατί τον διάλεξες μωρή?» «επειδή ξεχωρίζει, έχει κοτσίδα και σκουλαρίκι»). Έβλεπα το χοντροκόλικο πουτανάκι που τραβούσε όλους τους άντρες σαν μαγνητάκος τζάμπα αγάπης, μιας αγκαλίτσας για μια δύσκολη στιγμή, ενώ για ακόμα μια φορά την κοπάνησε από τα φροντιστήρια που την έστελναν οι γονείς της, επιβεβαιώνοντας τον «λευκό τους γάμο» οτι η κόρη τους δηλαδή, δεν γουστάρει να σπουδάσει και τους έχει γραμμένους στη μουνάρα της, γνήσια ιδεολόγα αντιρρισίας διαβάσματος, αλλά κάτι θα πρέπει να πούνε στον κόσμο για να μη λεει αυτός. Έβλεπα τον μελλοντικό φλώρο που παίρνει σε όλα 20 και θα γίνει διστακτικός νέος ψυχίατρος ακούγοντας τους ασθενείς του για τις υπέροχές τους περιπέτειες ως μπερδεμένοι άνθρωποι που είναι και αυτός θα τους ακούει με προσοχή αλλά και με μια μικρή ζήλια. Όπως ακριβώς στο Annie Hall δηλαδή.

Αυτά τα παιδιά άντεξαν μια εξαετία τους κρετίνους που παριστάνουν τους καθηγητές τους, μεσήλικες που καπάρωσαν μια θέση στο δημόσιο, βολεύτικαν και μετά δεν ξαναπροσπάθησαν για τίποτε άλλο μετά. Και η ζωή τους κατάπιε. Ο σαπιοκοιλιάς πενηντάρης καθηγητής με το μαυρισμένο νύχι του μικρού του δακτυλου που κόβει σα μικρός σουγιάς και τη λίγδα στο αραιό μαλλί του να μιλάει σαν ουρακοτάγκος, παρακολουθόντας την εξέλιξη του Δαρβίνου από την ανάποδη. Οι δε γυναίκες φιλόλογοι εξίσου απεριποίητες, να κοιτάνε σαν τις δίδιμες αδερφές της μαμάς Simpson, με χοντρά μπουφάν και ντύσιμο λαϊκής, κοιτώντας με περρίσια αδιακρισία την ταυτότητα μου, να δουν πόσο χρονών είμαι, μπας και βρουν κάτι να λένε στους καφέδες με τους άλλους τους κουτσομπόληδες στα διαλέιμματα. Και οι γονείς στα κάγκελα. Έχοντας αποφασίσει αυτοί τα πάντα για τα καμάρια τους, ακόμα και για το τι τους αρέσει να γίνουν, μετατρέποντας όμορφες επιστήμες σε έναν αντιπαθή βαρετό cut-throat μαραθώνα.
Με λίγα λόγια, δεν είναι βλακεία, που τα περισσότερα παιδιά γράφουν κάτω από τη βάση, είναι αδιαφορία. υπάρχουνε και βλάκες, φυσικά αλλά τους αφήνουμε να αρθρογραφούν στο yupi.gr. τα υπόλοιπα παιδιά, που μια χαρά έχουν μεγαλύτερο δείκη εφυϊας και όχι πανεπηστιμιακών γνώσεων, ΔΕΝ γουστάρουν να πάρουν μέρος στον μαραθώνιο των γονιών και των φροντιστηρίων, παριστάνοντας οτι τρέχουν σαν καλοπροπονημένα άλογα μιας άδικης κούρσας (όποιος έχει περισσότερα λεφτά να δώσει στον καλύτερο φροντηστιριά περνάει), και στη στροφή τους γράφουνε όοοολους αυτούς τους προηγούμενους στα παπάρια τους και ανάβουν τσιγάρο. Η ζωή τους κάποτε, στο κοντινό μέλλον, θα αποφασιστεί από τους ίδιους και όχι από τους φροντηστιριάδες και τις κατίνες μάνες τους. και αυτό είναι μια μικρή αρχή.
Η υποκρισία είναι οτι όλοι θέλουμε να είμαστε ξεχωριστοί ενώ γαυγίζουμε όλους αυτούς που δε μας φαίνονται νορμάλ. Ακριβώς σαν τα σκυλάκια που γαυγίζουνε στα πρεζόνια, τους μεθυσμένους και τις χοντρές. Σε όποιον αποκλίνει δηλαδή από αυτό που αντιλαμβάνονται ως «μέσος όρος». Και αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό, θα γίνουμε ο "Μέσος Όρος" μόλις επαναπαυτούμε στα κεκτημένα μας.
Και αυτό είναι που έκανε εντύπωση σε αυτόν τον ξεχωριστό αρθρογράφο που γράφει σε αυτό το «καλόγουστο» σάιτ. Πάω να μπανίσω κανα πορνίδιο λέω γω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου