Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

30 Best Albums of the Year 2011




30.  Washed Out- Within & Without

29.  Loney Dear-Hall Music

28.  The Sunny Era - Gone Missing

27. The Walkabouts über "Travels In The Dustland

26. The Real Tuesday Weld - The Last Werewolf A Soundtrack

27. Wild beasts-Smooth

26. Forest Fire - Staring at the X

25.David Kilgour and The Heavy Eights - Left by Soft

24. Megafaun - Megafaun

23.  Anna Aaron - Dogs in Spirit

22. Slow club- Paradise

21. Ancient Astronauts – Into Bass And Time

20. Metronomy - The English Riviera

19. Tristen - Charlatans at the Garden Gate

18. East river pipe-We Live in Rented Rooms

17. Metal mountains-Golden Trees

16. The Raveonettes - Raven in the Grave

15. Blue Sky Black Death- Noir

14. Kurt Vile - Smoke Ring for My Halo

13. Wilco - The Whole Love

12. Luke Temple - Don't Act Like You Don't Care

11. Robin Guthrie - Emeralds

10.My Morning Jacket - Circuital

9.  DeVotchKa-100 lovers

8. Alexander- Alexander

7. M83 - Hurry Up, We're Dreaming

6. Bodies of Water - Twist Again

5. The Antlers - Burst Apart

4. Destroyer - Kaputt

3. Girls - Father, Son, Holy Ghost

2. Danger Mouse & Daniele Luppi - ROME

1. Timber timbre- Creep on Creepin on

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode #28 : Act Natural


Στον κήπο με τα γιασεμιά βαδίζω μόνος μου έχοντας τις τσέπες μου γεμάτες ναρκωτικά. Ξαφνικά μια κλούβα της αστυνομίας φράζει την είσοδο.Οι έμποροι έχουν φύγει πανικόβλητοι και εγώ περπατώ γρήγορα κατα πάνω τους. Πού πας ρε μαλάκα τόσο γρήγορα στο στόμα του λύκου? Ένα μόνο όνειρο είδες στην φτωχή ζωή σου και λίγο πριν πραγματοποιηθεί ήταν ήδη αργά γιατί ξύπνησες. Το ξυπνητίρι βαρούσε δυνατά το πρωί και δεν άκουσες την φωνουλα σου να λέει μέσα σου ‘‘θα έρθει αστυνομία σήμερα, μη πας’’ αλλά όπως πάντα έκανες πως δεν την άκουσες, κι άνοιξες την πόρτα βιαστικά. Και νάσου εδώ τώρα, ένα ζευγάρι αστυνομικών πλησιάζει κατά πάνω σου. Σκέφτομαι να αλλάξω πορεία θα με καταλάβουν. Να ρίξω το σταφ από τις τσέπες μου θα με δουν. Ακτ νάτουραλ. Παραδώσου εσύ πρώτος. Κάντους την έκπληξη. Η καρδιά σου χτυπάει. Πάντα ήξερες πως η ζωή σου θα τελειώσει άδοξα, σε κάποιο δυστύχημα, σε κάποια στυγερή δολοφονία, σε κάποια φυλακή, σε κάποια αυτοκτονία ενώ θα ακούς την αναπνοή σου να σιγοσβήνει σαν ένα μαγευτικό τραγούδι που θα ακούσεις για πρώτη και τελευταία φορά στο fade out. Αψήφισέ το. Συνέχισε να περπατάς. Κάνε πως δε σε νοιάζει. Κάνε ρέιζ πριν το φλοπ. Η πιο προβλέψιμη μπλόφα. Το ζευγάρι με κοιτά καχύποπτα και με προσπερνά. Η πέτρινη έξοδος του κήπου είναι κοντά. Βγαίνω στον δρόμο. Μάλλον δεν ψάχναν για τυπικούς τυφλούς σαν κι εμένα. Ένιωσα ότι οι θεοί για μιά φορά μου την χάρισαν. Δώρο θα πεί το γραφείο τύπου του εγωισμού μου που προσπαθώ κάθε μέρα να επιβιώσω ακολουθώντας τους κανόνες τους.



Χερ Πιντσίνι

Καθότανε δίπλα μου στο μάθημα των γερμανικών. Τους αρσενικούς μαντραχαλάδες της τάξης, ο καθηγητής μας τους προσφωνούσε με το ΄χερ’ μπροστά από το επίθετο. ο Πιντσίνι κάθε φορά που άκουγε το όνομά του αναπηδούσε από το κάθισμά του ελαφρώς τρομαγμένος. Μονίμως εκτός χρόνου και τόπου, εκτός συγχρονισμού με τους υπόλοιπους, φάλτσος, να ρεμβάζει καθώς φαντασιώνεται το δικό του μαύρο σύμπαν μέσα από νυχτερινές ονειρώξεις. Ήταν ψηλός και μπουνταλάς. Αμπτάλης και αμπλαούμπλας. ψηλός με όρθια μαλλιά τρελού επιστήμονα και 2 στρόγγυλα γυαλάκια σαν δημοσιογράφου του φαρ ουέστ. Τα ρούχα του ήταν του επόμενου αιώνα. Περιφερόταν σαν κατάσκοπος της Περεστρόικα.
Γύρισε κουρασμένος σπίτι του. Ο συγκάτοικος στο διπλανό δωμάτιο είναι πολύ ήσυχος. Μάλλον θα λείπει. Μπήκε μέσα να πάρει το σίδερο. Ο συγκάτοικος ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ, γυμνός, χασισωμένος και χάιδευε απαλά το καυλωμένο του πουλί του. Η οθόνη του υπολογιστή έτρεχε στο σλάιντ σόου φωτογραφίες από κακοποιημένα 6 χρονα. Ο Πιντσίνι δεν πτοήθηκε και πήρε το σίδερο βγαίνοντας κύριος. Μετά άκουσε από το βάθος της πόρτας κάτι ιταλικά μπινελίκια και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Έχοντας βγει με τις παντόφλες να βρέχει όλο το πάτωμα έτρεξε να βγάλει τα ρούχα από το πλυντήριο. τα νερά της πετσέτας του, στάζαν και στην τουαλέτα. Έπειτα πήγε να βάλει σεσουάρ. Αλλά ξέχασε το παραθυράκι του μπάνιου ανοιχτό και έτρεξε να το κλείσει. εκεί άρχισε να αναπολεί. τί ήθελε εδω πέρα? γιατί βρίσκεται σε ένα μέρος ξένο? τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει? ερωτήσεις που πάντα απέφευγε να απαντήσει και τις μετέθετε για το μέλλον, φαντασιωνόμενος ότι κάποτε θα είναι ευτυχισμένος αρκετά για να τις αναβάλλει μέχρι να πεθάνει. Σαν παρέμβαση από μηχανής θεού, η πόρτα του μπαλκονιού του μπάνιου προσγειώθηκε πάνω στα δάχτυλά του. Ο μεγαλύτερος πόνος στην ζωή του ήρθε σε fast forward σούβλα που πέρασε από τον κώλο του και απλώθηκε απ τα λαρύγγια του στο εύρος όλου του οικοδομικού τετραγώνου μέσα από την πιο βασανισμένη λυσσασμένη και απεγνωσμένη φωνή που ακούστηκε ποτέ. Ο συγκάτοικος στο διπλανό δωμάτιο δεν φάνηκε να αντιδράει. Το υπόλοιπο σώμα του Πιντσίνι άρχισε να τρέμει. το δέρμα του στα δάχτυλα άρχισε να μαυρίζει και να στάζει αίμα. Ο Πιντσίνι προσπάθησε με το άλλο χέρι ν’ανοίξει το μπαλκόνι αλλά το χερούλι φράκαρε και δεν μπορούσε να πάει πίσω. μπροστά ήταν τα δάχτυλά του και η επιλογή να σπρώξει το πορτάκι λίγο ακόμα ώστε να σπάσουν και να κοπούν και μετά να απελευθερωθεί η πόρτα. Έκλεισε τα μάτια και μέσα στον πανικό του πήρε τη σωστή απόφαση, Έσπρωξε αποφασιστικά την πόρτα προς τα μπρος. Εκείνη την ώρα έκρηξη πόνου σημειώθηκε στα σωθικά του και του αποκάλυψε μια ολόχρυση πύλη. Την Πύλη της χρυσής ευκαιρίας. Έκλεισε τα μάτια απότομα και την έκλεισε. Όταν ο φρικτός πόνος άρχισε να φεύγει, μια φωνή ήρθε και τον ρώτησε ΄΄ποιο είναι το νόημα της ζωής?’’ εκείνος είπε ‘’να μην πονάμε. το βρήκα σωστά?’’. Αμέσως ένιωσε έναν μαύρο με ένα πιστόλι έρχεται κοντά του και του την ανάβει πάνω από τον σβέρκο. τα άχρηστα μυαλά του πετάγονται από το στόμα του και κοσμούν το καπάκι και την λεκάνη της τουαλέτας. Τελικά η ανατίναξη έγινε στην κουζίνα, μιας που από το προηγούμενο βράδυ είχε ξεχάσει να σβήσει τον φούρνο με το υγραέριο, αλλά ο Πιντσίνι κατάφερε να ζήσει. Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει μέχρι στιγμής ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι στη ζωή υπάρχει κάποιο νόημα. Ο Πιντσίνι πρωταγωνιστεί στο δικό του δράμα της ύπαρξης, όπως οι περισσότεροι που δεν μας νοιάζει η ιστορία του και οι λιγοστοί θεατές που έμειναν, μέχρι να φύγουν κι αυτοί από την αίθουσα. Ένας μπουνταλάς πάντα να πιάνεται σε κάποια φάκα. Ένιωθε ότι έπρεπε να την διαδώσει. Αλλά πρώτα έπρεπε να του ξαναβάλουν τα σπασμένα κόκκαλα στα δάχτυλα. Με δυσκολία πληκτρολογούσε στον υπολογιστή το όνομα κάποιου γειτονικού νοσοκομείου με εξωτερικού ιατρεία. έπρεπε να ντυθεί. να βγεί από το σπίτι, αργά τη νύχτα, να περπατήσει 10 λεπτά στο χιόνι μέχρι να φτάσει στα uban, μετά να κατέβει σε 2 στάσεις, να πάρει ένα λεωφορείο, και τσούπ, σε μισή ώρα να έρθει η σειρά του στην ουρά. Στο νοσοκομείο των ρωτάνε ποια είναι η ασφάλειά του στα Γερμανικά. Δεν καταλαβαίνει. του φέρνουν διερμηνέα στα Αγγλικά. του λέει πως δεν έχει τίποτα. Αργότερα του γράφουν το όνομα και του ετοιμάζουν τον λογαριασμό στο σπίτι που μένει. Τα τρία του δάχτυλα, χειρουργήθηκαν, αποκαταστάθηκαν ράφτηκαν και τοποθετήθηκαν στον νάρθηκα. Την επόμενη μέρα είδαμε στην τάξη να προσπαθεί να γυρίσει τη σελίδα με τους νάρθηκες. Δεν εμφανίστηκε την επόμενη εβδομάδα. ένας άλλος Ιταλός συμμαθητής του είπε στην τάξη ότι γύρισε πίσω στους γονείς του. Τον σπίτωσαν στο σπίτι της γιαγιάς του που μόλις πέθανε, μέχρι να πεθάνει κι αυτός. Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Μάλλον, όταν σου παρουσιάζεται μια Πύλη της Χρυσής Ευκαιρίας να την ανοίξεις αλλά έχεις και ένα βολικό μέλλον κάπου να σε περιθάλψει και να σε περιμένει,είναι πιο εύκολο να την αγνοήσεις.   

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ganz einfach που λένε και εδωπέρα


‘’Αν δεν σε νοιάζει που βρίσκεσαι τότε δεν έχεις χαθεί’ - κάπου γραμμένο σ'ενα τοίχο

Ξυπνάω ένα πρωί και βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα, που οι κάτοικοί της μιλούν σα να τους έχει πιάσει λόξυγγας, καταλαβαίνω μέχρι στιγμής ένα 8% απ’ όσα μου λένε, και καλούμαι να επιβιώσω μίλια μακρυά από το σπίτι μου, σε δρόμους που δεν ξέρω, με λίγα λεφτά στην τσέπη, ολομόναχος.Φυσικά, αν δεν ήθελα να κατακτήσω την εκφραστική μου ελευθερία και να γίνω ο καλλιτεχνάρας που ονειρεύομαι και δεν αυτοαποκαλούμουνα ΄πολιτιστικός μετανάστης’ θα άραζα ακόμα στην ερωτική μου πόλη θα έπινα φραπόγαλα στην παραλία, ενώ θα έψαχνα να βρω σε ποιό κανάλι-αλλά πρωτίστως σε ποιο αγρόκτημα- παίζει η μεγάλη Ηρακλάρα. Σαφώς πιο εύκολο δηλαδή.

Αλλά πριν κατακτήσουμε την ελευθερία μας θα πρέπει να παλαίψουμε στις αρένες και να την κερδίσουμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να κατακτηθούν πρώτα 3 πολύτιμα αγαθά. Γλώσσα, δουλειά και σπίτι.

Στο σπίτι που φιλοξενούμαι, ο πρώην χούλιγκαν-νην τραγουδοποιός του ανεκπλήρωτου έρωτα, έχει κρεμασμένο στον διάδρομο το το μόνο ενθύμιο του από την πόλη, ένα πανώ του Σούπερ-3 με το μπουλντόγκ που καπνίζει πούρο και γράφει CHAMPION-GATE-3 και κάθε φορά που το κοιτάζω πάντα αναρωτιέμαι ‘’Τσάμπιον? ποιό τσάμπιον? πήρανε ποτέ κάνα τσάμπιον και δεν το θυμάμαι?’’ Εντωμεταξύ το δωμάτιο του το έχει μετατρέψει σε στούντιο και συχνά πυκνά, ξυπνάει μεθυσμένος τα ξημερώματα και δίνει συναυλίες. Κάθε φορά που πατάει τα πλήκτρα του πιάνου είναι και μια μαχαιριά στην μουσική. Και στα νεύρα μου. Νομίζω ότι σιγά σιγά πρέπει να βρω μείνω κάπου αλλού.

Βρίσκω το κτίριο που ψάχνω στον απέναντι δρόμο. οι δίπλα μου περιμένουν το φανάρι να ανάψει πράσινο για να περάσουν απέναντι ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένα αμάξι εδώ και ώρα στον ορίζοντα.Με κάνουν να νιώθω living on the edge, Ιντιάνα Τζόουνς και περνάω απέναντι χωρίς το πράσινο.

‘’Πείτε μου σας παρακαλώ πως πάω στο γραφείο τάδε?, μου απαντάει ο υπάλληλος ‘‘das ist ganz einfach μπλα μπλα’’ ‘‘ωραία, σκέφτομαι. το ganz einfach =είναι πολύ εύκολο, το κατάλαβα. Απ’ όλες τις υπόλοιπες κατευθύνσεις δεν κατάλαβα χριστό και μετά από καμιά ωρίτσα και ρωτώντας και μερικούς άλλους βρίσκομαι στο σωστό κτίριο. Εκεί με περιμένει μια χοντρούλα μεσίληξ που δεν μιλάει καμιά ξένη γλώσσα. Απορώ μέσα μου ‘’άμα πέσει δηλαδή καμιά κρίση/πανούκλα στη Γερμανία αυτές οι ιπποπόταμοι που έχουν γίνει από τα πολλά χάμπουργκερ οι δημόσιες υπάλληλοι που δεν έχουν μάθει ούτε μια ξένη γλώσσα πως θα επιβιώσουν?’’ Η χοντρή δεν φαίνεται προς στιγμήν να χαμπαριάζει και υποθέτω το χειρότερο σενάριο κάτι να μου λέει ΄ότι εμείς δεν πληρώσουμε τα κερατιάτικά σας κολοέλληνες, να φύγετε! να πάτε αλλού!’΄ Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πέσει σε αγενείς υπαλλήλους, από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι πρέπει στο επόμενο μου ραντεβού να βρω κάποιο διερμηνέα.

Τ ἀστέρια πέφτουν, οι αγάπες φεύγουν, οι ελπίδες βουλιάζουν και οι ευχές μένουν στον ουρανό ενώ εσύ τρέχεις σαν μανιακός να προλάβεις τα U-Bahn. είμαστε μόνοι ενάντια στον έναν. τον εαυτό μας. και τη ματζιριά μας. Αποφασίζω να μην κόψω εισιτήριο να δω τι θα γίνει. και τελικά έμαθα. έλεγχος εισιτηρίων. Κάποτε πριν την κρίση έβλεπα ελέγχους αραιά και που. Τώρα, που ζορίζονται και αυτοί αν δεν πέσεις σε έλεγχο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα θα είναι τύχη. Με συνοπτικές διαδικασίες με συλλαμβάνουν και μου ζητάνε τη διεύθυνση για να μου στείλουν την κλήση. Εκεί βρίσκω τη χρυσή ευκαιρία να τους ρίξω το φέσι του Αραφάτ’’ και να φύγω Κύριος. Τους δίνω τη διεύθυνση της σκύλας που μ’εκλεισε την πόρτα της Αθήνας στα μούτρα και στα δάχτυλα, τους λέω ‘‘Μανούσου Κουνδούρου -τάδε- Πειραιάς’’. Τέσσερις βδομάδες αργότερα πληροφορήθηκα ότι το κόλπο μου δεν έπιασε και η λυπητερή έφτασε και μάλιστα διπλάσια στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη.

Στη στάση του U-Bahn που πάω για το σχολείο, στις σκάλες καθώς ανεβαίνεις να βγεις στο δρόμο βλέπεις με σπρέι γραμμένο τη λέξη Kopf Hoch = ψηλά το κεφάλι. παίρνεις λίγο κουράγιο και συνεχίζεις. Δίπλα στο σχολείο είναι το πάρκο του Hasenheide ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα του Βερολίνου μπορεί να κάνει κανείς τη βόλτα του άμα θέλει να την κοπανήσει από την τάξη και να χαθεί μέσα στο δάσος. Αλλά καλό είναι να μην πάει και πολύ μακρυά γιατί τα μαυράκια που πουλάνε μαύρο μπορεί να σας πρήξουν λίγο. Λίγο έξω από το πάρκο στην Hermanstrase, υπάρχουν τεράστια προποτζήδικα και μικρά καζίνα ώστε όσα λεφτουδάκια βγάζουν τα μαυράκια να πηγαίνουν να τα παίζουν εκεί πέρα και ο κύκλος του χρήματος να κλείνει βλέποντας όλα να καταλήγουν στο μεγάλο χωνί της γκαντεμιάς. 

Η μεσήληξ καθηγήτριά μας στην τάξη κάθε φορά που ακούγεται το όνομα Ανκελα, κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι. σαν την γιαγιά μου που έπινε νερό στο όνομα
‘‘του Μητσουτάκ’’ ένα πράμα,ενώ καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κάνω κοπάνα κάποιο από το 4ωρο των 5 ημερών την εβδομάδα και κακομάθω μετά και χάσω την τάξη. Με τους συμμαθητές μου-συνομίληκους μαντραχαλάδες- wannabe καλλιτέχνες- νυν σερβιτόρους αργότερα μετά το σχόλασμα την πέφτουμε στα μαγαζάκια της Wesserstrasse στην καρδιά της περιοχής του Neukoln -κάτι σαν τον ζωολογικό κήπο της Βαλαωρίτου δηλαδή, για την απογευματινή μας μπύρα.  Εκεί μιλάμε τα πρωτόγονα γερμανικά για εξάσκηση ελπίζοντας ότι τα όνειρά μας θα πάρουν σάρκα και οστά και ο κόσμος μας δικαιωθεί.

Φτάνει Παρασκευή. Όλοι είναι έξω. Τα χριστούγεννα πλησιάζουν. Σχεδόν ξέχασα σε ποιά πόλη βρίσκομαι. Στην πόλη των χαμένων ψυχών και των ελεύθερων ανθρώπων ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει να νομίζω. Έξω στους δρόμους τα μπομπίρια σκάνε στρακαστρούκες και πυροτεχνήματα. Κάποιες φορες φοβάμαι μην είναι πυροβολισμοί από τη μεγάλη σύρραξη που θα λάβει μέρος και οι λίγοι τυχεροί του διαγωνισμού θα κερδίσουν τη ζωή τους, καθώς με ξυπνάνε τρομαγμένο τα πρωινά. Τα μεγαλύτερα παιδάκια χορεύουνε στα χαμπουργκεράδικα. Ο ψήστης έγινε ντιτζέι και μοιράζει σαν παπάς αντίδωρο με χημική ευτυχία. Οι πιστοί μεταλαμβάνουν και εξαφανίζονται από τη γή για 16 ώρες συνεχόμενες. Εμείς που μείναμε χωρίς αντίδωρο γυρνάμε Κυριακή χαράματα, προσπαθώντας να αποφύγουμε τους κρατήρες εμετών των απανταχού μεθυσμένων, ευχόμασταν να καθόμασταν σπίτι, και μεθυσμένοι να κάναμε σάιμπερ σεξ με γκόμενες από εξωτικά νησιά. Αι σιχτήρ πια. Ο συγκάτοικος αρχίζει καυγά γιατί αύξησα απότομα τη φωνή μου καθώς γκρίνιαζα. Η σύρραξη κορυφώνεται. Μια μπουνιά απέχει από το να τιναχτεί η ζωή μου στον αέρα. Λίγο αργότερα αποφασίζουμε να τα μαζέψω τα πράγματά μου και να βρω σπίτι αλλού.Έχω ένα μήνα μέχρι να βρώ σπίτια. Ψάχνω κάθε μέρα σα τρελός από αγγελία σε αγγελία. Είμαι κουρασμένος. Πηγαίνω στο πρώτο 'πρατήριο βενζίνης' spatkauf να βρω να πιώ. Καταλήγω στο πάρκο του Τempelhof, το παλιό τους αεροδρόμο.


Ξαπλώνω στα γρασίδια μεθυσμένος και πέφτουν τα φύλλα των δέντρων του χειμώνα. Η γη με καταπλακώνει σαν να έπεσα από ψηλά.  Ο τηλεοπτικός πύργος του Βερολίνου, που κοιτάζει όλη την πόλη, με καταγράφει με το τεράστιο κόκκινο μάτι του Σάουρον. Τρέχω πάντα ανάμεσα στο ‘’Κάποτε θα μαστε καλά’’ και στο ‘‘πουθενά’’ την ώρα που φιλάω των αέρα και καταλαβαίνω ότι δεν έχει και πολύ νόημα. Δεν είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον. Απλά φοβάμαι λίγο που όλα πρέπει να τα καταφέρω ολομόναχος. Στο τέλος του ορίζοντα, τα τραίνα πάνε και έρχονται. Σε παράφραση του Αγγελάκα αναρωτιέμαι ‘’τί έγινε εκείνο το s-Bahn που έβλεπε τα άλλα s-Bahn να περνούν?’’ και γελάω για τη μαλακίτσα που σκέφτηκα ενώ κατά βάθος ξέρω πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πόλεις για νησιά σαν και του λόγου μου. Αψηφώντας το κρύο την φτώχεια, την γκόμενα που σε πλήγωσε, το σύμπαν που σου λέει ‘‘πού πας ρε Λευτεράκη, πού πας αγόρι μου’΄, εκείνη την ώρα δακρύζω. Άμα αντέξω λίγο ακόμα, οι καλύτερες μέρες θα έρθουν. Χωρίς εκείνη, αλλά θα έρθουν. Το φάντασμά της ανείκει στο παρελθόν. Η ιστορία ανείκει στο παρελθόν, δεν είναι αληθινή. Οι ευχές ανείκουν στο μέλλον. Η ζωή είναι το παρόν. Αυτό θα φτιάξει ένα καλύτερο αύριο. Αύριο θα είναι και πάλι μια δύσκολη μέρα. Ένα μόνο όνειρο είδες στην φτωχή ζωή σου και λίγο πριν πραγματοποιηθεί ήταν ήδη αργά γιατί ξύπνησες. Σηκώνομαι από τα γρασίδια. ξαναρχίζει το τρέξιμο.

υγ. Ηρακλάρα, πάρε το ΑΦΜ της Χέρτα Βερολίνου, να σε βλέπω Bundesliga.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Το 13 κόκκινο


Ήταν μια που είχε πάθος με τον τζόγο και έπαιζε τα τελευταία χρόνια κάθε μέρα. Είχε μια δυνατή πίστη μέσα της ότι μια μέρα θα τίναζε την μπάνκα στον αέρα και θα ήταν ευτυχισμένη. Η πίστη η ίδια είναι σαν να παίζεις στα φρουτάκια. Πάντα πιστεύεις σε κάθε παρτίδα ότι θα κερδίσεις μέχρι να σου τελειώσουν τα χρήματα. Και της τελείωναν. Και όσο έχανε τόσο περισσότερο ήλπιζε. Λίγα ψίχουλα τύχης  της τροφοδοτούσαν τις ελπίδες σαν οινόπνευμα σε φωτιά. Μέχρι να μη μείνει τίποτα από εκείνη. Και καθώς έβλεπε τον εαυτό της να καίγεται, σε μια κρίση του ψυχολογικού της ανοσοποιητικού της συστήματος αποφάσισε να μην ξαναπαίξει ποτέ όσο ζει και να κρατηθεί πάνω μου για να σωθεί. Της είχαν μείνει 3 χιλιάρικα για να βγάλει τον χειμώνα, αλλά φοβόταν μη τα σκορπίσει στη ρουλέτα. Ήμουν προς το παρόν ο μόνος που μπορούσε να εμπιστευτεί και μου παρακάλεσε αν γίνεται να τα βάλει στον λογαριασμό μου για να μη μπαίνει στον πειρασμό. Για να έχει την ψευδαίσθηση ότι θα σταθεί δυνατή και στο ύψος των περιστάσεων. Εγώ, άφραγκος φυσικά, το θεώρησα όχι μόνο χρήσιμο αλλά και ιαματικό. Να πληρώσω κανα νοίκι, να βρω κάποιο ρούχο, να αγοράσω φάρμακα για τον βήχα που με είχε ταράξει  10 μέρες τώρα. Ξαπλώσαμε αγκαλιά και μου άνοιξε για λίγο την κάνουλα της αγάπης. Δέχτηκα τα δώρα της με χαρά. Ήταν ότι χρειαζόμουν. Φαντάστηκα τη ζωή μου προς στιγμή αν όχι ευτυχισμένη, με τις βασικές ανάγκες μου καλυμμένες για λίγο καιρό. Ένιωθα σχεδόν νορμάλ, σχεδόν άνθρωπος. Ύσηχος. 

Μέσα στην ευφορία μου δέχτηκα γρήγορα την δυσάρεστη έκπληξη. Μου τηλεφώνησε το επόμενο πρωί  και μου είπε ‘’εεε,  να ρε συ, περπατούσα στο δρόμο και είδα το κόκκινο φανάρι, και μετά σταμάτησε το αμάξι ίδιας μάρκας με αυτό του πρώην μου και έληγε σε 13. Το ξέρω αυτή τη φορά ότι θα κερδίσω, σε παρακαλώ, δώσε μου τα λεφτά που σου εμπιστεύτηκα αν έχεις την καλοσύνη.’’ Δεν την ήξερα αρκετά καλά για να την πιέσω. Η αμύθητη συλλογή από καμένες γούνες που έχω στα γκομενικά μου συνέστησε ψυχραιμία.  Δεν πρόβαλλα καμιά αντίρρηση και της τα γύρισα πίσω. Ξάπλωσα στα γρασίδια και πάτησα ένα μεθύσι. Την επόμενη μέρα συνέχισα τις δουλειές μου. 

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Η τελευταία ανάμνηση της Αθήνας



Ήταν μέσα Σεπτέμβρη και περπατούσα σε εκείνο τον τεράστιο δρόμο βγαίνοντας από το Σταθμό Λαρίσης ο οποίος εκείνες τις μέρες έμοιαζε με τον σιδηροδρομικό σταθμό φτωχογειτονιάς της Καλκούτα. Έπρεπε να αδειάσω το διαμέρισμα που νοίκιαζα μιας που το σχέδιο ‘‘ζήσε κοντά σε αυτή που σου κάνει να νιώθεις τις αισθήσεις σου να ξυπνάνε σαν άλογα που τρέχουν’’ απέτυχε παταγωδώς. Έξω από το σταθμό, αντί ταξιτζίδων που κάναν απεργία, μαυράκια και Πακιστανοί σου πρόσφεραν τσάρκες με τα αμάξια τους φτιαγμένα από λαμαρίνες που στήνουν τα τσαντίρια τους οι γύφτοι. το πορτοφόλι σου και τις βαλίτσες σου πάντως είναι πιο πιθανό να κάνουν βόλτα παρά εσένα. Λίγο πιο πέρα ένα μαυράκι μόλις άρπαξε την τσάντα μιας γριάς και άρχισε να τρέχει. Οι δε τελάδηδες του δρόμου, δε χαμπαριάζουν και συνεχίζουν το κήρυγμα τους για το επικείμενο τέλος του κόσμου για όλους τους φουκαράδες που ζούνε σ’ αυτή την πόλη, ενώ τα γραφεία στοιχημάτων,το τέλος, το δίνουν φαβορί. Τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς έχουν σταματήσει μετά τη 1 που έφτασε το τραίνο μου.
Αποφάσισα να πάρω τον μεγάλο δρόμο και περπατήσω μέχρι το σπίτι μου με τα πόδια.  Στ’ αριστερά του δρόμου ξεπρόβαλε η πινακίδα σε μια πολυκατοικία ''Χρυσή Αυγή''. Όταν προτιμάς να ξεχωρίζεις από το να σκέφτεσαι, ερωτεύεσαι τις λάθος λέξεις σκέφτηκα καθώς προχωρούσα τρεμάμενος μην πέσω με τις βαλίτσες σε καναν μαλάκα και με βάλει να του κάνω κανα ‘‘χάιλ’’ στο χάλι που ήμουνα νυχτιάτικα. Μέσα στις βαλίτσες εντωμεταξύ, εκτός από τα ρούχα που φοράω εδώ και 2 χρόνια μιας που η μόδα η φετινή είναι για μένα η μόδα η προπέρσινη γιατί δεν παίζει φράγκο, υπήρχαν και τα 2 βιβλία της μαλάκως, κάτι αναλύσεις πάνω στον χασικλή τον Μόρρισον που την είχαν επηρεάσει όταν ήταν μικρή και έπρεπε να της τα επιστρέψω. Βασικά, ήταν το μόνο διαπραγματευτικό μου χαρτί αν ήθελα να την ξαναδώ για τελευταία φορά πριν εγκαταλείψω αυτήν την γερασμένη πόλη και ακόμη περισσότερο τους γερασμένους της ανθρώπους, για πάντα.   
Αφού περπάτησα κι άλλο μπήκα σε κάτι στενά ν’ανέβω στο σπίτι που νοίκιαζα, αλλά ήταν ακόμη μακρυά και είχα την εντύπωση πως χάθηκα. ‘‘γαμώ τις απεργίες σας ταρίφες, θα ήμουνα τώρα σπίτι και θα την έπαιζα στο ίντερνετ’’ αναστέναξα. Ένιωσα από πίσω μου 3 να μ’έχουν πάρει από πίσω. 99/100 περιπτώσεις, είναι παρέες που περνάνε καλά και εσύ φοβάσαι χωρίς λόγο, αλλά 1/100 είναι παρέες που θέλουν να περάσουν καλά με τα πράγματά σου και εσύ έχεις κάθε λόγο να φοβάσαι. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν αρχίζουν και σου μιλάνε με σπαστά ελληνικά. ‘‘έκεις ένα τζιγκάρο φίλε?.. ντόσε μας όσα έχεις.. Αφήνω τη βαλίτσα και πάω να τρέξω αλλά με προλαβαίνουν με κάτι μαχαίρια..’‘ντοσε το πορτοφόλι σου’’ μου είπε ο πιο μαυριδερός ζουμπάς ‘‘και να στο δώσω φίλε τι θα βρεις? τίποτα’’ του απάντησα προσπαθώντας να τον πείσω ότι δεν έχει νόημα να κλέψουν κάποιον που τρώει 25 ευρώ στο σούπερ μάρκετ την εβδομάδα. Οπότε το μόνο που κοιτάς εκείνη την ώρα είναι το πως θα προσέξεις με όλη τη δύναμη του μυαλού σου να μην πέσεις πάνω στην λάμα και ας πάει και η βαλίτσα με ότι πολύτιμο θεωρείς πως έχει μέσα έχοντας μόλις αναθεωρήσει τις αξίες των πραγμάτων. Ξαφνικά προσγειώνεται στο χέρι του ένας λοστός και το μαχαίρι πέφτει κάτω. Χρέη απο μηχανής θεού ήταν μια παρέα με ξυρισμένα κεφάλια, αρβύλες , στρατιωτικά παντελόνια και διακριτικά σήματα της φάσης τους. ‘‘Ποντίκια θα πεθάνετε’’ ούρλιαξε ο οπλαρχηγός καθώς η ομάδα του ήταν μεγαλύτερη από αυτή των πακιστανών που μ’ επιτέθηκαν. Τα ποντίκια τράπηκαν σε φυγή και οι μισοί τους πήραν από πίσω. Ο πιο ξυρισμένος στο κεφάλι άρχισε το κήρυγμα 2 η ώρα τη νύχτα, το οποίο ήταν πιο κήρυγμα κι από τραγόπαπα σε άμβωνα κι από Λαζόπουλο στην εκπομπή του, περί του ‘‘εμείς θα σώσουμε το έθνος από την κατρακύλα’’. Ένιωσα να του ζητήσω ευχαριστώ που ακόμα είμαι ζωντανός. Βασικά την κωλοφαρδία μου έπρεπε να ευχαριστήσω και την τυχαιότητα που διέπει το σύμπαν, αλλά με βάση τις αρχές της επιβίωσης έπρεπε να ευχαριστήσεις τον σωτήρα σου όσο μπερδεμένο και παράλογο τον θεωρείς πως είναι. Και τό κανα. Άσε που η ανάλυση περί καθαρότητας των φυλών και περί ξεβρομίσματος της περιοχής έπρεπε με κάποιον ευγενικό τρόπο να σταματήσει.
Η θέση ισχύος που βρισκόταν η παρέα έναντι σε μένα ήταν προφανής, οπότε με βάση τη λογική τους ήθελαν και κάτι παραπάνω από μένα. Να γίνω ‘‘δικός’’ τους. Μου ζήτησαν να φιλήσω την ελληνική σημαία και μετά αν το έκανα με προθυμία μάλλον θα ανταλλάζαμε και τηλέφωνα για να με ενημερώσουν και για τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ομάδας. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τον Καμύ που πίστευε ότι ο άνθρωπος περνάει ολόκληρη τη ζωή του να πείσει τον εαυτό του πως δεν είναι γελοίος. Γαμημένε Καμύ! Αν ήμουν ηλίθιος θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να αλλάξει η κοσμοθεωρία μου και να πιστέψω σε ένα σύμπαν γενετικής καθαρότητας και μάλιστα θα μπορούσα να είμαι ένα πετυχημένο και εξέχον μέλος αν αποδεχόμουν την ομαδάρα τους και αγωνιζόμουν για αυτήν. Και μάλιστα, θα μπορούσα εκείνη την ώρα να δεχόμουνα ότι έχουν δίκιο σε κάποια από αυτά που πιστεύουν, με την παθητική ευγένεια του αδύναμου σε αντάλλαγμα την ζωή μου και τη βαλίτσα μου και το ενδεχόμενο να ξαναδώ την γκόμενα. Οπότε όφειλα να το βουλώσω, να παίξω τον ρόλο μου όσο καλύτερα γίνεται και γιατί όχι να επισκεπτόμουνα και ένα καινούργιο κουρείο να ξυρίσω το μαλλί μου τις επόμενες μέρες. Γαμημένε Καμύ και όλοι εσείς που με μορφώσατε, και εσύ, γαμημένη φωνή που φωνάζεις μέσα μου να τα βάλεις με όλο τον κόσμο ακόμα και αν πας κόντρα στο προσωπικό σου συμφέρον, στις πιθανότητες να ζήσεις, ακόμα και στη γυναίκα που ερωτεύτηκες και της ψωροπερηφάνιας σου να μην δεχτείς ούτε την φιλία που σου πρόσφερε, γιατί δεν ήσουν ακόμα έτοιμος για να γίνεις άντρας της, και για αυτό μαλώσατε και είσαι εδώ που είσαι αυτή τη στιγμή.
‘‘Φίλε, ευχαριστώ που μ’ έσωσες, αλλά πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε μια άλλη στιγμή’’ ‘’δε θα φιλήσεις τη σημαία πριν φύγεις?’’ με ρώτησε. ‘‘όχι ρε συ, συγγνώμη, παιδάκια είμαστε?’ του απάντησα.
Κάποιος από εκείνους μου έβαλε τρικλοποδιά. Με έπιασαν από τον σβέρκο και από τα χέρια και με ακινητοποίησαν.Ένας άλλος μου έχωσε κάτι μπουνιές. ‘‘θες τώρα πραγματικά να την φιλήσω? θα είναι σαν να με βιάζετε και πρέπει κάτσω ήσυχος, δεν έχει νόημα’’ ‘‘αχάριστε κωλοέλληνα, σε σώσαμε από εκείνους και ακόμα πιστεύεις ότι λέμε μαλακίες’’ μου είπε κάποιος. Έφαγα μια κλωτσιά στα μούτρα και εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι. Μάζεψα την πεσμένη βαλίτσα και συνέχισα να περπατάω προσπαθώντας να ηρεμήσω από την υπερένταση για να υπολογίσω σωστά το μέγεθος του πόνου από τους τραυματισμούς. Τα βιβλία της μαλάκως τουλάχιστον σώθηκαν. Έβαλα πάγο στα καρούμπαλα και στους μωβ κύκλους γύρω από το μάτι μου, που άρχισαν να πονάνε καθώς ξεφύλλιζα για τελευταία φορά τα βιβλία. Αποφάσισα να τα κρατήσω για την πάρτη μου, σαν το τελευταίο αντικείμενο που θα μπορούσα να έχω από εκείνη. Κάποια άλλη φορά ίσως που ο κόσμος μου θα δικαιωθεί, θα της τα στείλω. Μέχρι τότε, θα βρω μια δικαιολογία, πχ ‘’τα έκαψα μέσα στην τρέλα μου, για να την εκδικηθώ, και τα έψησα στο μπάρμπεκιου ένα βράδυ μεθυσμένος’’, κάτι θα σκεφτώ τέλος πάντων. Και μετά προσπάθησα να σβήσω το γεγονός από τη μνήμη μου, αλλά πολύ περισσότερο 'Εκείνη' σαν προσδοκία από το μέλλον μου. Ηρέμησα. Σε λίγες μέρες θα αλλάξω χώρα. Θα διαλέξω για τελευταία και καλύτερη ανάμνηση από την πόλη της Αθήνας εκείνη τη νύχτα που την κρατούσα στην αγκαλιά μου και ξάπλωνε στα πόδια μου, μέσα στο σμαρτάκι της καθώς κοιτούσα μέσα στα μάτια της, ενώ ευχόμουνα μέσα μου να πεθάνω εκείνη τη στιγμή. Έφαγα το τελευταίο μου χάμπουργκερ τις επόμενες μέρες από το εστιατόριο της γειτονιάς και με την ίδια βαλίτσα ξαναπήρα το τραίνο.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 27: Christmass (and World War 3) outtakes





 Αποτίμηση

Οι τελευταίες μου σκέψεις λίγο πριν λιποθυμίσω από το πιοτό,
πέρσυ τέτοιο καιρό είχα πίστη και γεμάτη καρδιά.
τώρα η καρδιά άδειασε αλλά τουλάχιστον μάθαμε πως να επιβιώνουμε
συνήθισα τις απώλειες και τις στερήσεις, το χαρμάνιασμα και το να μη σε σκέφτομαι όλη τη μέρα. 
και η πίστη ότι μια μέρα θα τα καταφέρω παραμένει.
υγ. έδωσα όρκο στον ευατό μου να εκπληρώσω την παραπάνω προσευχή και να γίνω ευτυχισμένος με αντάλλαγμα να μη σε ξανακοιτάξω ποτέ.
και δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ μπορεί να πονάει αυτό, μαλάκα.




Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 26: man staring himself from above



(playlist gap: track 21 Timber Timbre : Lonesome hunter
                               23 Fionn Regan : dogwood blossom  )

Βλέπεις τον ευατό σου αποκολλημένο, από κάπου ψηλά και τον παρατηρείς. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις και γιαυτό κάθεσαι και παρακολουθείς σαν σε ταινία. σε βλέπεις να τρως μπουνιές κλωτσιές, να σε χλευάζουν. Να πέφτεις κάτω και να θες να σηκωθείς. να φωνάζεις δυνατά ''Σήκω- πρόσεχε'' και να μην σε ακούς. Σε βλέπεις να ζωγραφίζεις τη γυναίκα που ερωτεύτηκες για να κρατήσεις τη μνήμη της έστω λίγο ζωντανή μέσα στο κεφάλι σου τώρα που αρχίζει και φθίνει. Άλλες γυναίκες περνούν πίσω από την πλάτη σου και σε αγγίζουν και ο θεατής φωνάζει και πάλι ''Γύρνα το κεφάλι σου ρε μαλάκα, πάρε λίγο χαρά'' Βλέπεις γελαστά πρόσωπα γύρω σου και ευτυχισμένα αφεντικά να σου δίνουν διαταγές. Βλέπεις τις ευκαιρίες να περνάνε και τα μαλλιά σου ν'ασπρίζουν. Γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας σου. Από μακρυά βλέπεις μια μέρα την κηδεία σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα να μαζεύονται από πάνω σου. Τους ακολουθείς έναν έναν και βλέπεις ότι αυτοί δεν είναι εσύ να συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς εσένα. Η ψυχή που μόνη αυτή έμεινε από ψηλά ρίχνει ένα δάκρυ και πριν αποφασίσει να εξαφανιστεί για πάντα ανατινάζεται. εκείνη τη στιγμή σαν ζόμπι σπάνε τα χέρια σου τον ξύλινο τάφο και η γροθιά σου διαπερνάει το υγρό χώμα.
ξαπλώνεις στο χορτάρι και το μυρίζεις. όλα έχουν μπει στη θέση τους. έχεις περάσει στην άλλη πλευρά της οθόνης. Είσαι δημιουργός και φτιάχνεις δικά σου πράγματα. Ήρθε η ώρα να ζήσεις. Μόλις παραχώρησες τη θέση σου σε έναν άλλον θεατή. 


Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το καράβι των πειρατών (aka η δικιά μου εκδοχή των 80’s aka la mauvaise education)

Δεν επιθυμώ στη δική μου εκδοχή της δεκαετίας να σας πετάω ονόματα μόνο κ μόνο να ερεθιστείτε με την βίνταζ λαγνεία μου και να γουστάρετε με τους εαυτούς σας καθώς θεωρείστε και πολύ προχωρημένοι, υπάρχουν αρκετά ζώα στα διάφορα site να το κάνουν αυτό αντί για μένα, αν και δεν υπόσχομαι να μην υποκύψω έστω και για λίγο για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Αυτό που εγώ θυμάμαι, πέρα από τα κίτς πράγματα, ήταν η διάχυτη ευδαιμονία που επικρατούσε τουλάχιστον στο σπίτι μου. Συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια, πριν φύγω έχω συλλάβει τη μάνα μου να αναπολεί τα χαμόγελα των ευτυχισμένων ημερών που ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα στο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες καθώς τα ξεφυλλίζει, πάντα με τον αναστεναγμό ‘’τα καλύτερά μας χρόνια ήταν αυτά’’. Μα γιατί? γιατί και τον πατέρα μου και τη μάνα μου τους είχαν βολέψει οι δικοί τους στο δημόσιο και είχαν και τη δουλειά του Πεθερού να βγάζουν τα εξτραδάκια τους μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γιουκοσλαβία διότι οι μεγάλοι πελάτες ήταν οι Σέρβοι όσον αφορούσε το εμπόριο ποτιστικών ειδών. μ’άλλα λόγια τα παίρναμε από δυο μεριές.
Δε θα ξεχάσω τα επικά γλέντια που γινόταν κάθε Kυριακή στα εξοχικά μας, με τον πατέρα μου να ψήνει από το πρωί τα κρέατα και να φωνάζει κάθε λογιών νοματαίους να τους κάνει το τραπέζι. Στις φωτογραφίες ακόμα φιγουράρουν χαμογελαστές μητέρες περήφανες για τα τέκνα τους που αργότερα έγιναν έμποροι ναρκωτικών ή κομμώτριες και μπαμπάδες την ώρα που δαγκάνουν το κόκαλο από τη μπριζόλα και ηδονίζονται σα να πήραν ένα χιλιόμετρο κοκαίνη, ενώ τώρα έχουν γίνει λίπασμα στο χόρτο για τα επόμενα ζωντανά που θα καταλήξουν στα στόματα άλλων.
Δε θα ξεχάσω τις δεύτερες Πέμπτες που μας παίρναν οι μπαμπάδες μας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο να δούμε τον Γκάλη και να τσεκάρουν την γκόμενά του που καθόταν στα επίσημα, λίγο καιρό πριν βρει τραγικό θάνατο σ’ενα τροχαίο, ενώ μαζεύαμε τις υπογραφές των παιχτών σε μια κόλλα χαρτί που αργότερα θα μοιράζονταν σε φωτοτυπία σε όλους τους μαλάκες μπασκετόβιους συμμαθητές μας του Μαντουλίδη. Δε θα ξεχάσω τις Κυριακές που στηνόμασταν στο Καυτατζόγλειο για να δούμε τον Χ’‘παναγή να βάζει γκόλ από κόρνερ σε ματς με τον Εθνικό Πειραιά που έληξε 1-1 καθώς τα διαφημιστικά χαρτάκια με την εφημερίδα του Κωσκοτά 24 ώρες μοιράζονταν για να πετάξουμε.  
Δε θα ξεχάσω που επέστρεφαν οι δικοί μου από τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξωτερικό και ξεχείλιζε το ανσανσέρ από παιχνίδια μόλις περιμέναμε με τον αδερφό μου με λαχτάρα να έρθουνε τα δώρα. Εννοείται ότι δεν μας έλειπαν οι γονείς μας όσο τους περιμέναμε, αλλά υπήρχε η αναμονή του ότι θα έρχονταν από το παιχνιδάδικο του Λονδίνου κάτι τόσο πρωτόγνωρο και πολύτιμο όσο ο ‘‘Λίθος’’ του Κιούμπρικ από την Οδύσσεια 2001 να το περιεργαζόμαστε σαν τις μαιμούδες.Ήμασταν νεόπλουτοι και τρώγαμε ζουμερές μπριζόλες στις χασαποταβέρνες της Περαίας. και συνεχίσαμε να προσπαθούμε να ζούμε σαν νεόπλουτοι ακόμα και όταν τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν στα 90’s. Τώρα πάλι βλέπω μπριζόλες κάθε Κυριακή να ψήνονται στα πάρκα, αλλά σε μια άλλη μεριά της γης ενώ τα ‘‘άχτεν- βούχτεν’‘ που ακούω, ακόμα μου κάθονται, να σας πω την αλήθεια στον λαιμό.    
 Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε χωρίς να μας έχουν χαλάσει ποτέ το χατίρι να μη μας λείψει τίποτα. όταν ήμασταν μωρά, μας παίρναν το καράβι των πειρατών που θέλαμε, αργότερα μας πήγαν στα καλύτερα σχολεία μετά στους καλύτερους φροντιστές, μετά όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο μας πήραν το αμάξι για να βγαίνουμε βόλτες με τις γκόμενες και όταν αργότερα πήραμε τα πτυχία, μας βρήκαν αμέσως τους κατάλληλους βουλευτές για να μας βολέψουν στις δουλειές. Μας τα πρόσφεραν όλα εκτός από τον τρόπο του πως να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας. Και αυτό σε κάνει μακροπρόθεσμα μαλθακό.Και η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους.Μας μάθανε να παραχωρούμε κομματάκια της ελευθερίας μας για τη βόλεψή μας και αυτό μετέπειτα στις σχέσεις να μετατράπηκε στο ‘’ας κάτσω με τον μαλάκα που ξενέρωσα λίγο ακόμα μπας και νιώσω λίγο περισσότερη ασφάλεια μιας που μου δίνει ησυχία και που να τρέχεις στα μπαρ και στα facebook μιλώντας με τον κάθε άσχετο νυχτιάτικα’’.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό από μια τέτοια ανατροφή. μπορεί να μην έχουμε την σκληράδα να επιβιώσουμε σε εποχές κρίσης αλλά είμαστε ευγενικοί. το να προσφέρεις από το περίσσεμα σου, το να θέλεις να μοιράζεσαι. Και το να ζεις σε δύσκολες εποχές χωρίς να είσαι κρετίνος κάτι είναι και αυτό, διότι αργά η γρήγορα μπορείς να σκληραγωγηθείς και να ωριμάσεις, αλλά δυστυχώς η αγωγή και οι καλοί τρόποι μαθαίνονται σε μικρή ηλικία. 
                       

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 25: a little light is enough to beat the darkness


playlist
οι ζωές μας είναι σαν το σινεμά. ένα φως που ξετιλύγεται σε μια σκοτεινή αίθουσα.
είσαι θεατής και πρωταγωνιστής. ο θεατής βλέπει. ο πρωταγωνιστής κάνει.
και μέσα στο σκοτάδι αυτά τα 2 ενώνονται
βρες την πίστη να κρατήσεις το φως ζωντανό μέχρι το τέλος της ταινίας


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 24: eclipse



έκλειψη ηλίου και άλλα όμορφα πράγματα λίγο πριν σβήσουν τα φώτα,
ο κόσμος, οι άνθρωποι που αγάπησες, οι συνήθειές σου, ο τόπος σου, εσύ. γαλήνη πριν το τέλος.
ακόμα κ αν δεν την άξιζες.
ακόμα κ αν έχασες σε όλες τις μάχες.
ένα χεράκι σα να σου κρατάει το χέρι στο σκοτάδι.
Σαν από θαύμα ο ήλιος ξανάρχεται και νιώθεις ζωντανός.
χαρούμενος.
το χέρι έχει εξαφανιστεί.
αυτή τη φορά ξέρεις

tracklist:

01 Lee Hazlewood - Dark In My Heart
02 The Brian jonestown Massacre- If Love Is the Drug Then I Want To OD
03 Baby Woodrose - caught in a whirl
04 The Rapture- It Takes Time To Be A Man
05 Deus - Constant Now
06 Unwoman - Careless Whisper
07 Wiz Khalifa - G Shyt
08 Alias - Dahorses
09 Megafun - Resurrection
010. Nick Lowe - House For Sale
011 Charlotte Gainsburg - Just Like A Woman (Live)
012 Boxelders - Won't Stay Long
013 Work Drugs - Rad Racer
014 Kurt ville - On Tour
015 Lotte Kestner - Black Metallic
016 Dead Trees - World Gone Global
017 Josh Rouse & The Long Vacations - Lazy Days
018 AA Bondy - The Twist
019  Bella Ruse - Like Spinning Plates
020 Bluneck - Lopussa
021 Loney Dear - My heart
022 M83- Wait
023 Lykke Li-  I Know Places
024 Blitzen Trapper- Stranger In A Strange Land
025 anna_aaron-a_sun_shines_on_aimee
026 Anne Brun- Oh Love
027 Bombay bicycle Club - Still
028-dave_bixby--drug_song
029 The Real Tuesday Weld - Come Around
030 Wilco- One Sunday Morning (Song for Jane Smiley's Boyfriend)



Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky mixtape ep#23: New Heart Rising

''Lord, i' ve lost my faith. 
But there is something worse than loosing faith. 
That's loosing time. 
I am running lost between someday and nowhere. 
 and i'm too old for that shit. 
and i will continue running, not even for pleasure, 
not even to win. 
 only just 4 all the wasted years. 
Time to change the girl on the poster'' 

 Lines from -my sometime in the future when all will be well- short film 'Breaking up with Julia''

traklist

01 - Porcelain Raft - A Dream I Had
02 - Τhe Voluntary Butler Scheme- Shake Me By The Shoulders
03 Bodies of Water - Like A Stranger
04- Unknown Mortal Orchestra- How Can U Luv Me
05 The Rosebuds - Come Visit Me
06-blood_orange-sutphin_boulevard
07- Tennis- Is It True_ (Brenda Lee Cover)
08- The Electric soft Parade - Lily
09 Viva Voice - Black Mood Ring
010 Cliffie Swan - Yes I Love You
011 - Hook Moon - Ghost Town
012- You & Me - Tell me why
013- Motopony - King Of Diamonds
014 The Albertans - The Wake
015 Josh Garrels - White Owl
016 - Grand Hallway - Apple Tree
017 - Eleanor Friedberger - My Mistakes
018 Moonface- Fast Peter
019 - Yung Life - I See You
020- Washed out - A Dedication
021 Terrors - Locks Fall Pattern
022 - LIPS Songs - Everything to me
023 Josh Rouse - These Long Summer Days (featured on She's Spanish, I'm American)
024 Maria Taylor - Like It Does
025 Luke Rathbone- Tomorrow
026 - Dignan Porch - Like it Was Again
027- Nick Jaina -Missing Awhile
028- Mark Davis - Throw It Away
029- Widowspeak_Wicked Game
030- Kid Loco - Whatever Works


 

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

sweet nights under the dark sky mixtape episode #22: The deepest wound



one stitch is not enough. my deepest wound is like an open mouth singing to me.

01 - Hank Champion - Broke Artist At Turn Of Century
02 -Τhe War On Drugs- Best Night
03-bob_geldof-shes_a_lover
04 - Cant- The Edge
05 - Josh Garrels A Far-Off Hope
06 - bodies of water- Rise Up, Careful
07-little_red-forget_about_your_man-caheso
08- New York Dolls- Streetcake
09. Sunburms- Dreamtime
010 Jim Ward - Take It Back
011-the_donkeys-bloodhound
012 Stephen Malkmus & The Jicks - Fall Away
013- David Lynch- I Know
014- Zola Jesus -Vessel
015-playfellow-echoes
016 -Surrogate - Steal Your Blood
017- The Coral - Falling All Around You
018-The Saturday Sessions- Paolo Nutini - Candy
019- Beach House- Heart of Chambers
020. Phosphorescent - Los Angeles
021- David Kilgour & The Heavy Eights - Autumn Sun
022- The Church - Don't Open The Door To Strangers
023-Espers - Caroline
024-Luke rathborne Sad Days
025- Surrounded_My Neighbour's Blood Is Coke
026- Claro de Luna - Luces del Cielo
027- Nicole Atkins - War Is Hell
028-Paolo Fresu, A Filetta Corsican Voices, Daniele di Bonaventura - Corale
029 Dire Straits. Brothers In Arms
030 - Girls Vomit

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 21: lost in the wave

Once upon a time there was a girl. the most beautiful and the most weird girl in the world. One day she decided for her own amusement to put 150 men kill each other and the only winner/ survivor of the game would marry her. Most of the guys gave up and resigned. The one who loved her the most among the 150 could not make it and died after a brave battle. The winner dumped her. and this could have been a love mix tape.



Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

sweet nights under the dark sky- episode #18 : One More DJ in the Land of Too Many DJ's



Once upon a time, in a bankrupt country far far away, there was a hill billy who grew up in a village a couple hours away from the nearest city. Having done nothing interesting in his life, he decided to make a difference and become an 'Indie' DJ. So, he moved to the city, found a couple of friends, the right connections and he shared his mediocre ridiculous thoughts with other fools, doing nothing but just saying yes and agreeing with the crowd. He made quite a living by playing mediocre music in a mediocre bar and having a mediocre girlfriend. And the funny thing is that his species was successful. In a bankrupt city of a bankrupt country Meritocracy is the new dictatorship. This is NOT such a mix-tape because it comes from the heart. What comes from the heart cannot be pretentious.
You hear me? Go now and agree with what i say.

Tracklist

01 Dirty Beaches - Lord Knows Best
02 Triptides - Something Silver
03 The Black Keys - Have Love Will Travel
04 Trent Reznor- Nightclubbing (originally by Iggy Pop)
05 MGMT - Destrokk (Live At The Bataclan)
06 Cake - The Winter
07 Sven Zetterberg - Heartaches And Strifes
08 Suuns - PVC
09 Inch-time - Videograms (Lord Jim Remix)
010 Starfucker- Mona Vegas
011 The Soft Moon - Out of Time
012 Porn on Vinyl Accordions
013 Glasser- Mirrorage
014 Tennis - Bimini Bay
015 Monster rally Sun Videos
016 Eluvium-The motion makes me last
017 Steve Wynn - The Death Of Donny B
018 The Veils- Us Godless Teenagers
019 Isobel Campbell and Mark Lanegan - To Hell & Back Again
020 Roma Di Luna -Then The Morning Came - The Moonlight Is Ours
021 Kele Goodwin - Hymns
022 Sleeping at Last - Accidental Light
023 Cowboy Junkies- We Hovered With Short Wings
024 Stateless-im_on_fire
025 The Czars]-Song to the Siren
026 Enjoy Every Sandwich The Songs of Warren Zevon - 14 Keep Me In Your Heart [Jorge Calderón & Jennifer Warnes]


Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η πόρνη του Kreuzberg


Στάθηκα και εγώ στην ουρά αυτού του όμορφου μπουρδέλου στο Kreuzberg για να πηδήξω την Λίλια. Η φήμη της άρχισε να μεγαλώνει ακόμα και στα φόρουμς όλων των δικτυωμένων στα περι αγοραίου έρωτα, καθώς έπρεπε να κλείσεις 3 μέρες πριν ραντεβού μαζί της για ένα δίωρο. Όλα τα ευαίσθητα αγοράκια αυτής της πόλης που είναι μουσικοί και καλλιτέχνες, ο ένας πίσω από τον άλλον, με το νουμεράκι στο χέρι σαν σε δημόσια υπηρεσία, περιμέναν καρτερικά να έρθει η σειρά τους για να αντικρύσουν αυτό το υπέροχο πλάσμα. Περπάτησα τον στενό δρόμο της Οράνιεν στράσε και αναπνέοντας τις μυρωδιές από τα κεμπάμπ των τούρκων για να στρίψω στο στενό και να δω το μπουρδέλο. Έκατσα στους καναπέδες με τον κόκκινο φωτισμό και περίμενα την σειρά μου.

Μόλις με φώναξαν, η καρδιά μου λίγο σκίρτισε βγάζοντας έναν ελαφρό φόβο για το μέλλον. Όταν την αντίκρισα έμεινα με το στόμα ανοικτό. Ένας άγγελος κατέβηκε να μας σβήσει τις αμαρτίες αυτών που θαγαπήσει. Το όνειρο που πέφτεις μόνος και καυλωμένος στο κρύο σου κρεβάτι και θα έρθει μια ζεστή αγκαλιά να σε σκεπάσει, να σε βάλει όλον μέσα της καθώς θα την κοιτάς στα μάτια πεθαίνοντας με την ψευδαίσθηση ότι δεν θα μείνεις ποτέ μόνος γινόταν πραγματικότητα. Το κορίτσι, ενσάρκωνε την αγάπη που υπάρχει σε αυτή τη γη. Αλλά, όλα αυτά ήταν μεταξύ εμού και εμού, μεταξύ του επόμενου μουσικού και του εαυτού του, μεταξύ του επόμενου ρώσου και του εαυτού του και πάνω σε αυτό η Λίλια έγινε η πιο περιζήτητη πόρνη της περιοχής. Μια μικρή παρένθεση που ξόρκιζε την αιώνια μοναξιά μας για λίγα λεπτά, Για 2 ώρες, για 3 ώρες άμα τραβάει η τσέπη σου, για όσο αντέχω μωρό μου, πάρτα όλα τα λεφτά μου δε γαμιούνται και αυτά.

Η Λίλια θα μπορούσε να γίνει μοντέλο. Ή ηθοποιός. Είχε αέρα κάποιας που θα μπορούσε να γίνει τουλάχιστον σημαντική, αξιομνημόνευτη. Το γεγονός ότι όλοι την ήθελαν την έκανε αλαζονική. Ήταν εύστροφη και έκανε πλάκα με όλα. Μέχρι και με την εξάρτησή της στα ναρκωτικά. Τζάνκι, από μικρή ηλικία, έδινε το σώμα της για να μην διψάει. Θα μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο, όχι απαραίτητα να ανεμίζει κανένα όσκαρ σαν καμιά ψεύτικη ανόητη βλαχογκόμενα είδωλο μιρκοαστού και μικροαστής κατίνας, που νομίζει ότι κάνει καριέρα και είναι σημαντικιά πλάι σε καναν πλούσιο βουτηρομπεμπέ, αλλά τουλάχιστον ανεξάρτητη. Το μόνο που ήθελε ήταν να νικήσει λιιίγο, όπως όλοι μας την τεμπελιά της και θα ήταν ελεύθερη. Μόνο αυτό δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει.Το βράδυ γυρνούσε στην αγκαλιά του ρώσου Νταβατζή της και την γλυκονανούριζε στα γόνατά του, καθώς της έδινε εκείνο που το σώμα της ποθούσε για να εξακολουθεί να ζει μέσα στα πόδια μας αλυσοδεμένη αντί να πετάει.

Άρχισα να πηγαίνω όλο και πιο συχνά για να κλέψω λίγο χρόνο από τη μοναξιά μου, όπως άλλοι τόσοι που περίμεναν στην ουρά. Ευγενική τρυφερή και ευχάριστη προς όλη την πελατεία της, μοίραζε αδιάκριτα την πραμάτεια της χωρίς να ξεχωρίζει αγαπημένους πελάτες και μη. Στην αρχή ένοιωσα ερωτευμένος αλλά μετά κατάλαβα ότι αυτή ήταν η τσαχπινιά της. Να μας βάζει όλους στο πανέμορφο δόλωμά της. Και έτσι οι τελευταίες ψευδαισθήσεις μετά την 6η φορά που την επισκέφτηκα έφυγαν μια και καλή. Και έτσι, δεν είχα καμιά προσδοκία ότι μια μέρα θα την κλέψω και η ζωή μου θα αλλάξει. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Άς έπαιρνα ναρκωτικά καλύτερα. Το ίδιο αληθινό θα ήταν. Όταν μένεις χωρίς το παραμύθι ή την προσδοκία ότι κάτι θα πάρεις από τον άλλον ενώ το ήθελες, μπορείς να του κάνεις ότι γουστάρεις. Να της χώσεις κανένα μπουκάλι στα μούτρα, να της χαράξεις το αγγελικό πρόσωπο αν είσαι κάποιος ψυχάκιας ,να την βρίσεις άμα θες, ή και να το βουλώσεις και να συνεχίσεις να παίρνεις τα ψίχουλά της ενώ αυτή θα δέχεται ακόμα περισσότερους πελάτες για να εξασφαλίσει τη δόση της. Ή να πας ένα βράδυ και να της τα χώσεις. Να της πεις ότι κάνει μαλακίες και με μια απλή κίνηση ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός της. Αλλά ποιος είμαι εγώ όμως που θα κρίνω τους ανθρώπους? Γιατί, εγώ είμαι καλύτερος? Αλάθητος? Εγώ δε θα αρχίσω τα σούτια αυτόν που θα μου την πει για το καλό μου? Τα δικά μου τα λάθη της ζωής άμα μου τα επισημάνει κάποιος δεν θα εξοργιστώ? «Άσε μας ρε φίλε», την ακούω στο μυαλό μου να μου λέει, «που θα με πεις ότι χαραμίζω τη ζωή μου στα ναρκωτικά και κάνω μαλακίες ενώ θα μπορούσα να γίνω κάποια? Γιατί με κρίνεις? Έτσι γουστάρω. Αυτό θέλω να είμαι. Αν ήθελα να ήμουν κάτι άλλο, θα ήμουν και σίγουρα δεν θα ρωτούσα τη γνώμη σου». Και η κοινή γνώμη, το common sence που λέμε, θα της έδινε δίκιο. Αλλά κάπου απαντάει μέσα μου η φωνή μου στο φανταστικό debate μαζί της, «ναι αλλά αν υπάρχει μια περίπτωση να γίνεις καλύτερη, να λάβεις υπόψη και αυτά που λέω μπορεί να ξυπνήσει μέσα σου κάτι και να σε κλωτσήσει προς αυτήν την κατεύθυνση»

Και έτσι πήγα, της τα χωσα, την φώναξα δυνατά «γίνε μωρή άνθρωπος, κόψε την ηρωίνη και τις μαλακίες που παίρνεις, μαλακισμένο όλοι σε αγαπάνε και εσύ καταστρέφεσαι», ενώ μου ξέφυγε και ένα μπάτσο στο υπέροχό της πρόσωπο που άρχισε να μελανιάζει. Εκείνη την ώρα φώναξε τον νταβατζή της και με σπασε στο ξύλο καθώς με πετούσε έξω από το μπουρδέλο και εγώ φώναζα «Πουτάνα πρεζόνι είσαι. Να! Να! Κοίτα πως σε καταντήσανε.» Δεν θα την ξαναδώ ποτέ, μικρό το κακό. Έτσι και αλλιώς όλα μαλακίες είναι. Αλλά τουλάχιστον έχω στο ανόητο μυαλό μου την πεποίθηση ότι κάτι θα αλλάξει μέσα της. Ακόμα και αν έχω σπάσει τα μούτρα μου. Την ονειρεύομαι να πηγαίνει ελεύθερη σε τεράστιες λεωφόρους ζώντας πραγματικά, μακριά από όλους αυτούς τους νταβατζήδες που την γλύφουν και την χειροκροτάνε. Έτσι την φαντάζομαι, «δικιά μας». Αλλά σας έχω νέα όλους εσάς εκεί έξω που με διαβάζετε. Δεν υπάρχουν «δικοί μας», δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούμε να αλλάξουμε για να γίνουν «δικοί μας». Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι με την δικιά τους αίσθηση «της γαματοσύνης» και όχι με τη δικιά μας. Αν το συμφέρον που έχουν στο κεφάλι τους θα τους φέρει ποτέ ξανά στον δρόμο μας θα είναι τόσο πιθανό όσο η αγαπημένη μας μικρομεσαία ομάδα να πάρει ποτέ πρωτάθλημα. Όσο και να θέλω να τους δείξω ότι η καρδιά μου είναι η καθαρότερη και ότι θα τους αγαπήσει αγνά. Και γι αυτό ευτυχώς, υπάρχει η τέχνη, το γράψιμο, η μουσική. Και το μεγάλο μάτι του Τηλεοπτικού πύργου που μας βλέπει όλους. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να παριστάνουμε τους έξυπνους στους άλλους ανόητους που και αυτοί με τη σειρά τους παριστάνουν τους έξυπνους. Η μόνη διαφορά είναι στο αν μας παίρνει ή στο άμα δε μας παίρνει και στο αν μπορούμε να κρατηθούμε ή αν δεν μπορούμε.