Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 27: Christmass (and World War 3) outtakes





 Αποτίμηση

Οι τελευταίες μου σκέψεις λίγο πριν λιποθυμίσω από το πιοτό,
πέρσυ τέτοιο καιρό είχα πίστη και γεμάτη καρδιά.
τώρα η καρδιά άδειασε αλλά τουλάχιστον μάθαμε πως να επιβιώνουμε
συνήθισα τις απώλειες και τις στερήσεις, το χαρμάνιασμα και το να μη σε σκέφτομαι όλη τη μέρα. 
και η πίστη ότι μια μέρα θα τα καταφέρω παραμένει.
υγ. έδωσα όρκο στον ευατό μου να εκπληρώσω την παραπάνω προσευχή και να γίνω ευτυχισμένος με αντάλλαγμα να μη σε ξανακοιτάξω ποτέ.
και δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ μπορεί να πονάει αυτό, μαλάκα.




Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 26: man staring himself from above



(playlist gap: track 21 Timber Timbre : Lonesome hunter
                               23 Fionn Regan : dogwood blossom  )

Βλέπεις τον ευατό σου αποκολλημένο, από κάπου ψηλά και τον παρατηρείς. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις και γιαυτό κάθεσαι και παρακολουθείς σαν σε ταινία. σε βλέπεις να τρως μπουνιές κλωτσιές, να σε χλευάζουν. Να πέφτεις κάτω και να θες να σηκωθείς. να φωνάζεις δυνατά ''Σήκω- πρόσεχε'' και να μην σε ακούς. Σε βλέπεις να ζωγραφίζεις τη γυναίκα που ερωτεύτηκες για να κρατήσεις τη μνήμη της έστω λίγο ζωντανή μέσα στο κεφάλι σου τώρα που αρχίζει και φθίνει. Άλλες γυναίκες περνούν πίσω από την πλάτη σου και σε αγγίζουν και ο θεατής φωνάζει και πάλι ''Γύρνα το κεφάλι σου ρε μαλάκα, πάρε λίγο χαρά'' Βλέπεις γελαστά πρόσωπα γύρω σου και ευτυχισμένα αφεντικά να σου δίνουν διαταγές. Βλέπεις τις ευκαιρίες να περνάνε και τα μαλλιά σου ν'ασπρίζουν. Γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας σου. Από μακρυά βλέπεις μια μέρα την κηδεία σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα να μαζεύονται από πάνω σου. Τους ακολουθείς έναν έναν και βλέπεις ότι αυτοί δεν είναι εσύ να συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς εσένα. Η ψυχή που μόνη αυτή έμεινε από ψηλά ρίχνει ένα δάκρυ και πριν αποφασίσει να εξαφανιστεί για πάντα ανατινάζεται. εκείνη τη στιγμή σαν ζόμπι σπάνε τα χέρια σου τον ξύλινο τάφο και η γροθιά σου διαπερνάει το υγρό χώμα.
ξαπλώνεις στο χορτάρι και το μυρίζεις. όλα έχουν μπει στη θέση τους. έχεις περάσει στην άλλη πλευρά της οθόνης. Είσαι δημιουργός και φτιάχνεις δικά σου πράγματα. Ήρθε η ώρα να ζήσεις. Μόλις παραχώρησες τη θέση σου σε έναν άλλον θεατή. 


Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το καράβι των πειρατών (aka η δικιά μου εκδοχή των 80’s aka la mauvaise education)

Δεν επιθυμώ στη δική μου εκδοχή της δεκαετίας να σας πετάω ονόματα μόνο κ μόνο να ερεθιστείτε με την βίνταζ λαγνεία μου και να γουστάρετε με τους εαυτούς σας καθώς θεωρείστε και πολύ προχωρημένοι, υπάρχουν αρκετά ζώα στα διάφορα site να το κάνουν αυτό αντί για μένα, αν και δεν υπόσχομαι να μην υποκύψω έστω και για λίγο για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Αυτό που εγώ θυμάμαι, πέρα από τα κίτς πράγματα, ήταν η διάχυτη ευδαιμονία που επικρατούσε τουλάχιστον στο σπίτι μου. Συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια, πριν φύγω έχω συλλάβει τη μάνα μου να αναπολεί τα χαμόγελα των ευτυχισμένων ημερών που ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα στο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες καθώς τα ξεφυλλίζει, πάντα με τον αναστεναγμό ‘’τα καλύτερά μας χρόνια ήταν αυτά’’. Μα γιατί? γιατί και τον πατέρα μου και τη μάνα μου τους είχαν βολέψει οι δικοί τους στο δημόσιο και είχαν και τη δουλειά του Πεθερού να βγάζουν τα εξτραδάκια τους μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γιουκοσλαβία διότι οι μεγάλοι πελάτες ήταν οι Σέρβοι όσον αφορούσε το εμπόριο ποτιστικών ειδών. μ’άλλα λόγια τα παίρναμε από δυο μεριές.
Δε θα ξεχάσω τα επικά γλέντια που γινόταν κάθε Kυριακή στα εξοχικά μας, με τον πατέρα μου να ψήνει από το πρωί τα κρέατα και να φωνάζει κάθε λογιών νοματαίους να τους κάνει το τραπέζι. Στις φωτογραφίες ακόμα φιγουράρουν χαμογελαστές μητέρες περήφανες για τα τέκνα τους που αργότερα έγιναν έμποροι ναρκωτικών ή κομμώτριες και μπαμπάδες την ώρα που δαγκάνουν το κόκαλο από τη μπριζόλα και ηδονίζονται σα να πήραν ένα χιλιόμετρο κοκαίνη, ενώ τώρα έχουν γίνει λίπασμα στο χόρτο για τα επόμενα ζωντανά που θα καταλήξουν στα στόματα άλλων.
Δε θα ξεχάσω τις δεύτερες Πέμπτες που μας παίρναν οι μπαμπάδες μας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο να δούμε τον Γκάλη και να τσεκάρουν την γκόμενά του που καθόταν στα επίσημα, λίγο καιρό πριν βρει τραγικό θάνατο σ’ενα τροχαίο, ενώ μαζεύαμε τις υπογραφές των παιχτών σε μια κόλλα χαρτί που αργότερα θα μοιράζονταν σε φωτοτυπία σε όλους τους μαλάκες μπασκετόβιους συμμαθητές μας του Μαντουλίδη. Δε θα ξεχάσω τις Κυριακές που στηνόμασταν στο Καυτατζόγλειο για να δούμε τον Χ’‘παναγή να βάζει γκόλ από κόρνερ σε ματς με τον Εθνικό Πειραιά που έληξε 1-1 καθώς τα διαφημιστικά χαρτάκια με την εφημερίδα του Κωσκοτά 24 ώρες μοιράζονταν για να πετάξουμε.  
Δε θα ξεχάσω που επέστρεφαν οι δικοί μου από τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξωτερικό και ξεχείλιζε το ανσανσέρ από παιχνίδια μόλις περιμέναμε με τον αδερφό μου με λαχτάρα να έρθουνε τα δώρα. Εννοείται ότι δεν μας έλειπαν οι γονείς μας όσο τους περιμέναμε, αλλά υπήρχε η αναμονή του ότι θα έρχονταν από το παιχνιδάδικο του Λονδίνου κάτι τόσο πρωτόγνωρο και πολύτιμο όσο ο ‘‘Λίθος’’ του Κιούμπρικ από την Οδύσσεια 2001 να το περιεργαζόμαστε σαν τις μαιμούδες.Ήμασταν νεόπλουτοι και τρώγαμε ζουμερές μπριζόλες στις χασαποταβέρνες της Περαίας. και συνεχίσαμε να προσπαθούμε να ζούμε σαν νεόπλουτοι ακόμα και όταν τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν στα 90’s. Τώρα πάλι βλέπω μπριζόλες κάθε Κυριακή να ψήνονται στα πάρκα, αλλά σε μια άλλη μεριά της γης ενώ τα ‘‘άχτεν- βούχτεν’‘ που ακούω, ακόμα μου κάθονται, να σας πω την αλήθεια στον λαιμό.    
 Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε χωρίς να μας έχουν χαλάσει ποτέ το χατίρι να μη μας λείψει τίποτα. όταν ήμασταν μωρά, μας παίρναν το καράβι των πειρατών που θέλαμε, αργότερα μας πήγαν στα καλύτερα σχολεία μετά στους καλύτερους φροντιστές, μετά όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο μας πήραν το αμάξι για να βγαίνουμε βόλτες με τις γκόμενες και όταν αργότερα πήραμε τα πτυχία, μας βρήκαν αμέσως τους κατάλληλους βουλευτές για να μας βολέψουν στις δουλειές. Μας τα πρόσφεραν όλα εκτός από τον τρόπο του πως να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας. Και αυτό σε κάνει μακροπρόθεσμα μαλθακό.Και η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους.Μας μάθανε να παραχωρούμε κομματάκια της ελευθερίας μας για τη βόλεψή μας και αυτό μετέπειτα στις σχέσεις να μετατράπηκε στο ‘’ας κάτσω με τον μαλάκα που ξενέρωσα λίγο ακόμα μπας και νιώσω λίγο περισσότερη ασφάλεια μιας που μου δίνει ησυχία και που να τρέχεις στα μπαρ και στα facebook μιλώντας με τον κάθε άσχετο νυχτιάτικα’’.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό από μια τέτοια ανατροφή. μπορεί να μην έχουμε την σκληράδα να επιβιώσουμε σε εποχές κρίσης αλλά είμαστε ευγενικοί. το να προσφέρεις από το περίσσεμα σου, το να θέλεις να μοιράζεσαι. Και το να ζεις σε δύσκολες εποχές χωρίς να είσαι κρετίνος κάτι είναι και αυτό, διότι αργά η γρήγορα μπορείς να σκληραγωγηθείς και να ωριμάσεις, αλλά δυστυχώς η αγωγή και οι καλοί τρόποι μαθαίνονται σε μικρή ηλικία. 
                       

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

sweet nights under the dark sky episode 25: a little light is enough to beat the darkness


playlist
οι ζωές μας είναι σαν το σινεμά. ένα φως που ξετιλύγεται σε μια σκοτεινή αίθουσα.
είσαι θεατής και πρωταγωνιστής. ο θεατής βλέπει. ο πρωταγωνιστής κάνει.
και μέσα στο σκοτάδι αυτά τα 2 ενώνονται
βρες την πίστη να κρατήσεις το φως ζωντανό μέχρι το τέλος της ταινίας